Тураўскі слоўнік (1984). Том 3. Л-О. І. Я. Яшкін, Г. А. Цыхун, А. А. Крывіцкі

к веселлю. Полотно, полотно, полотно колісь давалі! Колісь краму етого не було. Вон буў, але ж не було грошэй ёго купіць. Ек росходзіліса, то спевалі: На заручынках булі Да гарэлочку пілі. Гарэлочка солодзенька, А дзевочка молодзенька. Дружкі прыдуць на запоіны, помераюць молодого да ой— цылы тыздзень шыюць! Трэ ж нашыць п'яцеро сорочок да п'яцеро штаноў, сподне. Да дзежоўку, да шчэ шо. I перкалёву ж сорочку. Молода сама нашывала — на пазухі, коўнерыкі, чохлы. Венка молодой робілі. Скруцяць дроціну. 3 бумагі ўсякого цвету шышкі зроб'яць да на ее чэпляюць. Ленты чырвоные, вішнёвуе, голубовуе... Навешаюць... Бувало, дрощ'ну з шышкамі куповалі готову. Да багато дзевок пользуюдца. А ленты свое вешалі. Дружкі вешалі. Колісь дзьяк з Пасекі жонку браў да ў капліцы погодкой венчаўса. То на ёй венок з цветочкамі, ек на дёрну. I лісцейко зелёнэ i бела, больш ніякого. Молодого маці з госцІнцэм ходзіла к молодой серэд тыжня. Ето ўжэ ў чэцвер ці ў п'ятніцу, проці веселля. Пірога рушніком обматае. Шчэ там екого м'яса зварыць, рыбу ці шо ўжэ там. Холодна, пампушок спечэ. I молодой, i дружкам жэ. У кошэль покладзе. I подарка несе, на плацце шо. А та ўжэ свого подарка дасць — наметку ці полотна отрэжэ. У п'ятніцу строяцца кажнэ к своёй беседзі. Варадь, пекудь. П'ятніца — почынальніца, казалі. У СУБОТУ-КАРАВАЙНІЦУ A субота ето ўжэ коровайніца. Коровая пекуць. На тройцу то первого дня пеклі, у недзелю, а так у суботу ўвечор, перэд недзелею. От поснедаюць, сонцэ трохі вушэй, да старша коровайніца прыдзе. Росчыніць у дзежцы да домоў пойдзе. Жытнім росчынялі. Упорану — не, прокісне ж до вечора. Ек не ўдова, то хросна маці за старшу коровайніцу. Под вечор молода по хатох, трэ ж на коровая i на веселле позваць. Ек ідзе на тройду, людзей на селе, то ўсіх борухатаецца. Дзве дружкі з ею шлі, старша сперэду, друга ззаду. Шоб не молода дзверы одчыняла й зачыняла — дружкі. Воны стояць коло порога, а молода подыйдзе, дай борухатаецца: «Прыдзёце на коровая». А та ўжэ хрысціць ладонею: «ІІІчасце, долю i век доўгі». Котора кожухом накрые. Наборухатаецца. На веселле звала, то не борухаталаса i не хрысцілі ее. Сусед на коровая звала з кажнбе хаты, своіх i так екіх жонок. Дзевок— не. I от молодого звалі, дружкі, вона не йшла ў ёго хату. К ему на коровая мо сестра е, мо хто там, дзеўкі звалі. Вон не ходзіў. От подояць короў, устрояцца да ўжэ на коровая йдуць. Сонейко на нізу, ек уполету. I ўдову шлі, ек звала, только воны коровая не пеклі. От ёго к ей прыдуць там браціха, сестра да ўжэ к ёму от ее йдуць, прытаманные которые. Кажнэ несе місу мукі, на муку дзве ейцэ ці кусок сала покладзе