на селе коло крэста! Ох да божэчко, дзе ж тые,— кажэ,— хлопцы подзеліса, мо позабегалі ў Хочэнь із Сторожовец. От,— кажу,— попужала. Хоць горэ мне, але ш i смех. * * * Було кому смех, а нам i беда. Ек бы я ix не порозрэзвала, этые воля то... Сосед посееў коноплі. А наша от так хата. Вупусцілі мы куры. Мы й не зналі, шо вон посеяў. Вон вечэром посёяў, а му рано вупусцілі. Так оны на этые коноплі ек спалі! А вон i отраву покідаў: насоліў картоплеў, нам'яў, да гэтак i c картоплямі покідаў. Воны ек наеліса этое солі, так воле ек бачыш чэрнее. Ох, я ж побачыла, шо, ўхопіла курочку. Ой, да божэ ж мой, да свеце ж мой! Я скорэй у стол да за брытву чоловекову да брытвою этою! Розрэзала да вумула, вумула, толку трапіла, скорэй так зашыла. Да однэ, ту плевочку, зашыла, потом другэе так зашыла. Да ўжэ й пусціла. Вона воду п'е. Ужэ гукае: «Дзянно, твоя квоктуха на яйцах?» Она кажэ: «Не, от оттопурыласа дай седзіць». «То беры скорэй да ратуй ее. Бо я пойду свое ратоваць».— «Ой, то поратуй мо мою?» Узелі да ее поратовалі. Да ў мене було шчэ шэсць тых, шо не квоктух, то тые отратовала, а тры пропало. А ў ее ўсёго одну отратовалі. А тые ўсе подохлі. От бачыш, воле соль тая проесць, i вона доходзіць, во. От вам еке було дзело. Прышоў чоловек, росказваю ўжэ я чоловеку. «Ох, с цебе ўрач!» Да росказвае: «Онь моя жонка операцыю курам поробіла дай жывые. Не ўправіласа ўсіх поратоваць». А мене, бувало, як зайду: «Ну як там куры?» — «А еке вашэ дзело?» * * * У екі дзень родзіласа, у той дзень топіласа. У п'яты клас ходзіла. А я седжу ў школі, Седжу ў школі, а прыбеглі дзеўкі, да: «Цётко, ваша Маруся ўтопіласа!» Ой да божэ ж мой! А я ек пень! Шчо зробілосо? Ох, божэ ж мой! Поеедзела, поседзела, а дале помаленьку, помаленьку да йду. На рэцэ там купаліс. I вона із дзеўкамі. I там хлопец купаўса недалеко. Крычаць: «Іван, о Іван, Маруся Парулюшчына утопіласа». А той прыбег, да нырца! Да як задаў нырца, так попаў ее за голову за косы, дай дубіць. Дубіць, этые крычаць: «Цягні, цягні скорэй!» Да на рукі ее, да давай качаць, да давай качаць, да качаюць, качаюць. А вода льецца i з рота i з вушэй.: А вона нічого ўжэ, ўжэ ее нема. Ужэ як сталі i качаюць, i качаюць. А потом одзін кажэ: «Здаецца дыхнула. Качай, качай!» Качае, качае, качае, а вона — «Ой, ой!» Як ойкнула ўжэ, да поставілі. Поставілі — не стоіць. Там ее дзевочкі зноў под рукі дзержаць. Подзержалі, трохі очусьцвеласа да прывелі. Замотал! у кожуха да положылі под хатою. А я зайшла. Ох да божэ ж мой! А вона не отзываецца. А вона не говорыць. Прывелі домоў. Дома лежыць, не говорыць. Устане ходзіць — не говорыць. Дзень не говорыць, другі не говорыць. Садзіцца есці. А як она там есць? Хлопцы проціў ее: «То ты ж топіласа, хай бы росказала, як ты топіласа». Мы думалі, шчо ўжэ будзе немка. Дождалі недзелі, того самого, мо та пора прышла, шо вона топіласа. А прышла, тут е ў нас стара жонка, а вона прышла да говорыць: «От, это ўжэ б похавалі, а то от седзіць хоця». А вона седзіць да: «Коб вы чулі, як
Дадатковыя словы
гово<рыць, намяў, оттопўрыласа, очўсьцвеласа, парўлюшчына, пяты
1 👁