Той Роман i продаў коня. «А чым, кажэ, его корміць?» «Ну, кажэ, оўсом будзеш корміць». Ну, купец той узяў заўёў этого коня додому. ўДумае: «Я ему дам жыта, то мо больш будзе золота». Да як даў коню жыта, этой жэ конь як наеўса жыта, дай здох. Ну, купец устаў раненько i побег то золото ужэ збіраць. А у ёго у одрыні отчыняліса дзверы у серэдзіну. Вон оччыняць дзверы — не можно оччыніць. Прыбегае вон до Романа. «Роман, шчо такее, шчо не можно дзверэй оччыніць? Гэто столько золота богато, шчо не можно оччыніць? Шчо робіць?» «Трэба дзверы секці». Купец за сокеру i давай дзверы секці. Посёк дзверы, аж бачыць, конь здох. Ну, вон до Романа. «Я, каа, Роман, не віноват. Ты богато накорміў его, тому здох». Ну, тогды було іх, купцоў, право. Этой жэ купец этого Романа ў мешок i везе топіць. Завёз до рэкі, поставіў его, а сам поехаў спросіць разрэшэнія. Этой жэ Роман у мешку крычыць: «Не ўмею ні пісаць, ні чытаць, а хочуць за короля поставіць». У это ўрэм'я ехаў екі-то пан тройкою i говорыць: «Давай я ўлезу у мешок, я, ка, буду королём». «Ну, хай, як хочэш, то розв'язувай». Вон розвезаў, улез у мешок, Роман его завезаў, сеў на эту тройку i поехаў. Ну, чэрэз недзель дзве прыеждае зноў у дзерэўню. Купец як побачыў его! «Роман, ты откуля?» «Як, кажэ, откуля? Ты, ка, як мене ўкінуў туды ў воду, я, ка, попаў у царство. Там, ка, побачыў, як людзі жывуць». «Мо, ка, ты мого гэту там бачыў?» «Усіх, ка, бачыў». «Да ек, ка, воны жывуць?» «Жывуць!» «То мо й мне можны туды?» «А, ка, чому ж не можны? Можны!» «То як?» «Ну, ка, шый мешок». Этой купец пошыў мешок, да вон ёго посаджаў у мешок, этой Роман, да завёз да кінуў з мосту ў воду, да вон пойшоў у тэ царство. ~ Дварэц Запісаў у 1973 г. на магнітафоне i зрабіў транскрыпцыю П. В. СадоўскС ЛРА КАРАГОД У той жэ дзень на Юр'я i пекуць корогода. Да спекуць, да пойдуць да нарвуць этых кветок, да бумаг, да ўсёго, да нарадзяць. Да поставяць на веко. Да два хвартухі прыўяжуць ік этым граблям ці к чому-небудзь. Да ў вокно махаюць хвартухамі. У мене ніхто не пом'ёр — мне красным хвартухом махаюць, а йдзе хто пом'ёр, то белым. Да так у кружка поберуцца, да ў коло становяцца этые хлопцы. — Бабо! — О-о! — Дай мне есці! — Супчык трэба есці, там е ў горшчыку. Умуйса, устройса, да я дам. Он тобе конфецікі лежаць два. Суп на лаві. У місочку ему трошкі ўліць, вон будзе есці. Ну, да спекуць гэтого корогода. Это му кажом корогод. Да нарадзяць. Да ужэ два хлопцы, однэ носіць корогода, а другі тые граблі с хвартухамі. Да махаюць у вокно. То йдзе жалоба, то белым, а йдзе весело, то красным. То там, дзе жалоба, не поюць, а йдзе можно, спеваюць. Корогода. Поберуцца ўсе за рукі да ў коло ходзяць, а тые хлопцы — у коні. А ім даём ужэ яйца, тым дзецям. Хто грошы, хто шчо мае. Хто грошы, хто яйца, а хлеба — не. I зоводзім корогодка
Дадатковыя словы
помёр, розвязувай, юря, ўрэмя
3 👁