Тураўскі слоўнік (1982). Том 1. А-Г. І. Я. Яшкін, Г. А. Цыхун, А. А. Крывіцкі

А П А ВЯ Д А Н Н Я ДА Я Р К І Ну, вон зо мною ідзе. Я поперэд ёго поганяю корову. Ну, я ў плашчы іду. А вон, значыцца, ідзе i говорыць: «Вот онно плакал! (а я ж слухаю, шо вон говорыць), шо недобра. Бачыш! Это ж так одзетые, як коліся паня Маркуцкая!» А я кажу: «А кому недобра? Только одному тобе. А мне добре». Так вон замоўк. Не одные дояркі так ходзяць. Цеперэка у плацье ўсе этые дзеўкі. Это мацеры этые ў іх старые, да воны ж ужэ знаюць, як коліся жылі да шкодовалі одзежы зтое. «Да му, бувало, i к венцу раз наложым, кажэ, повенчаёмса ў том i дзержымо ёго ўжэ на смерць. Ну, а ву цепер, кажэ, на вёчоры, будзёного вёчора, ужэ дзесець раз заменяеце одзежу. А му, кажэ, у празнікі не радзіліса. Еку полотняну сподніцу покрасім, да ту шкодуёмо, шоб не покаляць». Цепер усе старые кажуць: «Добрэ жыць, да нёколі». ЛуткІ Запісаў у 1975 г. на магнітафоне i зрабіў транскрыпцыю А. А. Крывіцкі ПРА ЛЁН Посеюць лён, бабы ходзяць i полюць, а далей рвуць. Снопы в'езалі тым жэ льнішчэм самым. Ставілі у такіе кучкі. Такіе велікіе поставяць кучкі тые. Тые кучкі посохнуць, зарэ іх праніком колоцілі там на полі. Несом дошкі, россцілаем дзеругі, i туды тое сем'е колоцілі тымі пранікамі. Поколоцім — зв'язовалі по дваццаць кучэчок такіх во ў везанкі. На слішчэ. На слішчы послалі, лежыць на слішчы том месец. Слішчэ — то попас. Вот оно месец полеўыць, его збіраюць i везуць додому. Додому прывозяць его — стаўлеюць на печ. Лён сохне на печэ — i ў церніцы. Нацером так вот дзве жменькі, то каам латка. Трэпалі его. М'ялі ў хаце. Клалі его на долоўку — это цепер подлога, а колісь долоўка була. На долоўцы лён этой трэплем. Трэпалі лён трэпашкамі. Така трэпашка о доўгенька, вузенька о. I гэтты, дзе рука дзержыцца, загострэна. Трэпачку робілі з дуба. 3 дуба — то вона здоровейша, з олёхі — то вона слабейша, б'ецца. А далей грэбені. Грэбёнкамі мучуць мучкі. Намучуць мучок — i ўжэ прадом. Прадом цэлу зіму. А прыдзе весна, ужэ весной бером снуем тые кросна. Поснуем там дванаццаць губ, дзесець, восем i стаўлеём i тком. Сучуць там мужчыны ці дзеці цэўкі. Тком то полотно. Тком его, а далей несом на воду да белім. Спераем, як казалі колісь, шчоб було белэ. I вот ужэ зробіцца воно беле, i тоды ужэ шылі сорочкі, штаны з его, разные ручнікі. Цепер ніхто его не носіць, ніхто не шые, ніхто его не прадзе. I нема ні тых церніц, нёдзе погнілі. I дзе екі грэбень буў, то ўсе погніло, i тые ўсе верэцёна. Цепер носяць ўсе тые майкі, комбінацыі... Ганна Оглемец, в. Сямігосцічы Запісаў у 1973 г. на магнітафоне i зрабіў транскрыпцыю П. В. Садоўскі ПРА ЛЕТНІЯ РАЗЛІВЫ PAKI Одэтта вода пропала. Ужэ цалнэ лето вона тутэка есцека. За рэкою сенокосы не косілі. Мо эта чэцьвёрты раз будзе (прыбывае вада). Цепер мо й ніяк не косіцьмуці тые сенокосы. Во воды бо