тэксты ЧАМУЗЯЗЮЛЯКУКУЕ (легенда) У одное жонкі була дочка. Да ў тое дочкі буў чоловек, да ёго забілі. I дочка вельмі плакала по ём. A маці говорыць: «Не плач, дочко, на Петро я тобе куплю человека». Да так от летае зарэ кажны год до Петра i куе: — Куп-лю, куп-лю, куп-лю... Да ўсе ніяк не вуберэ. М. Малешава Запісала ў 1976 г. Т. М. Тру хан ДЗЯДЫРАСКАЗВЛЛІА булі ў Погосці i туркі, даўно-даўно. Нам про іх дзеды pocказвалі, a ім іхніе дзеды. Тур, шо з того конца поўз село до Сцвігі цягнецца, того так зовуць, шо ў ём турок утопіўса. Ехаў по тонкому лёду на коне, проваліўса да ўтопіўса. Глуміліса туркі над нашымі людзьмі. Людзі хаваліса од іх по зарэччу, у лесі, дзё прыходзілосо. Ек уполету, то i ў долінах хаваліса, дзе капелюшніку багато. Залезе чоловек у доліну, голову з воды вусуне, шоб дыха'ць можна було, а голову не бачно, бо капелюшына вверху прыкрывае. От одзін раз поўцекалі людзі од туркоў з села, хаваюцца, дзе хто. Которые то ў Дзёдовой дсліні, шо коло панского поля, под капелюшнік похаваліса. Седзяць да пережыдаюць, покуль туркі з села пойдуць. Аж некі чоловек ідзе поўз берэг да по-нашому нашых людзей гукае: «Куліно-ою, Марыно-о-о, ходзі, пошлі-і-і!» A ў водзе екраз нека Куліна й седзела. Поверыла на еты голос, вулезла да до того чоловека. Мокра ўся. Подышла, аж бачыць, шо то турок — чорны, з вусамі, ш шаблею, только ў нашэ одзённе передзёты. Уцекаць не побегла — дожэне да шчэ зарубае. Загадаў вон ей у село йці до свое хаты. Зашлі ў ее хату, да вон загадаў еду ёму зготовіць да воды багато нагрэць, шоб ёму помуцца. Затопіла вона печ, прыставіла там нешчо, мо картоплі, мо крышаны, мо боршч, бог ёго ведае, а йшчэ воды ў веліком чугуне прыставіла, ек турок загадаў. Огонь у печэ горыць, у чугунах да горшках вода кіпіць, нешчо варыцца, а Куліна коло печі стоіць. А турок сеў на порозі, сцерэжэ жонку. Да бачыць жонка, шо голова ёго на бок похіліласа, вочы зліпліса. Задрэмаў турок. А вода ў веліком чугуне парьщь моцно, кроп ужэ ў чугуне. Куліна еты чугун вілкамі с печэ вуцегла, обматала шматкою, узяла дзвома рукамі да як шамнула ўвесь кроп турку на голову! Опарыла ёго, да вон кончыўса. От так жонка турка накорміла i сама жыва осталаса. Анастасія Рыгораўна Ліцвіненка, 1913 г., в. Пагост Запісаў у 1980 г. М. А. Саскезіч 16. Зак