дрёг, русплулася, як дзіжа. Ехылі na грудзі дрёг, дрёг, пы такой дарогі зубы пыціряіш ехыць. ДРЫГ. Пра ўздрыгванне. Стрель над вухым, я дрыг уся чиста. ДРЫГ. Пра дрыгание, пра хадзьбу з выкрутасамі. Нагою над нос яму дрыг. Ідзець дрыг, дрыг, дужа зыда* ецца. ДРЫЗЬ. Пра трэск разбітага посуду. Кухлік дрызь, на дробныя кусочыкі рассыпыўся. ДРЫН. 1. Г л. брын. Дрын, дрын — во i ў сё яго йграньня. 2. Г л. брынд. Па вуліцы с кынца ў канец дрын, дрын. ДРЫН'К. 1. Гл. брын. Думыў, ціха пірялезіць, а провылку зычапіў — дрынк. 2. Гл. брынд. Вун твой хваліный, дрынк, дрынк, туды-нызад. ' ДЫБ. Пра няўмелую хадзьбу. Ціріс хату дыб-дыбдыб i ны парог рукамі. Ступаіць дыб, дыб, чуць дзьвігыіцца. ДЫР. Пра гук разрыву, дрыжання. Зычапіўся за гвозд, штаны дыр-р уцэла. Аськялёпкым ны палкі дыр, дыр. ЁК. 1. Пра спалох. Нехта наўстречу тык, у мяне серца ёк. 2. Пра плёск селязёнкі. Ляціць наўскыч, сілязёнка ў жырібка ёк, ёк. ЁРЗЬ. Пра неспакойныя рухі. Усё ёрзь i ёрзь, ніяк яму ні сядзіцца. ЖАХ. Пра рэзкі ўдар. Ремнім ціряс плечы жах, дык тэй уцікаць. ЖВЕЛЬ. Пра павольную яду. Сядзіць, жвель, жвель, як ні сваімі зубамі. ЖВЯК. Toe ж. Стаіць i жвяк, жвяк — нейкыю пряснушку есьць. ЖВЯЛЬ. Toe ж. Я так i ем: жвяль, жвяль, біз зубоў плыхая іда. ЖВЯНЬ. Пра надакучлівыя размовы. Сыбяруцца, жвянъ, жвянъ, ім каб толька абгыварівыць каго. ЖВЯНЬК- Тое ж. Адно жвяньк, другоя жвяньк — так i ўремя ў іх ідзець. ЖМЫХ. Пра таемнае знікненне. Цялёнык жмых у кусты i кытануў двору. ЖУХ. Пра выліванне вады. Зь відра жух ны адзежу, нашто ты етык дзелыіш. ЖЫГ. 1. Пра апёк крапівой. Адзін аднаго жыг кра