півыю. 2. Г л. жмых. Жыг ат нас i пышла адна пы сваіх мясьціных. ЖЫХ. Пра імгненны рух. Міма нас жых як пуля, зловіш трясцы. ЗВЯГ (зьвяг). Пра балбатню, пляткарства. Прівыкла зьвяг, зъвяг ізыком. ЗВЯК (зьвяк). Пра бразгат. Ныкладзець у кырман жалезьзя, ходзіць, а яно зьвяк, зьвяк. 31Р (зірь). Пра імгненны позірк. Я зірь— яны ка пошуцца за стогым. ЗІРК (зірьк). Тое ж. Мы кахі-кахі, ён тады зірьк у наш бок. ЗЫБ. Пра хістанне. Сыха зыб, зыб} дайжа ат ветру хітаіцца, слабка стаіць. ЗЮК- Пра таемнае выказванне. Зюк ей нешта анъціресныя. ЗЯУ. Пра пазяханне. Зяу, аж рот рызьдзіраіцца. IK. Пра іканне. Ну што ж ты ік, ік, худзь ба ат людзей атвярнууся. ІРВУНЬ. Пра вырывание, ірванне. Ціхінька ірвунь зы макушку, а увесь куст вырвыуся. КАВЫР (кавырь). Пра парушэнне прывычнага, звычайнага ладу. Муравейнік пруцікым кавырь, ух мурашкі усхадзшся. Кавырь яго з должнысьці, ніхай у рідавых паходзіць. КАЛДЫБ. Пра цяжкую хадзьбу пры хворых нагах. Цяперя хна лі двыра чуць ходзіць, калдыб, калдыб. КАЛУП; Пра калупанне. Сядзіць i сьцяну калуп, калуп. Прышчычык калуп, а аттуля кроу. КАЛЫХ. Пра хістанне. Прігледзься-ка, кукуруза калых, калых, нехта лазіць. КАП. Пра капание, перан. жарт, пра смерць. Дождж як дражніцца: кап, кап i сьціх. Кап, кап, кап i німа якей ета дождж. Ты зь ім ціхінька, ато ён кап i гатоў. КАПУНЬ. Пра варушэнне, капание. Лісьця капунь палкыю, а аттуля зьмія. Лупаткыю капунь пат куст, КАР. Пра каркание. Бароны справілі гвалт — кар-р, кар-р. КАРК. Пра аднаразовае каркание. Барона карк, а пятух к ёй. КАРХ. Пуа кашляние. Кпрх айдзе пупала, карх, с аўсімніку ратный. m