Жывое наша слова (2001). І. Я. Яшкін, Л. П. Кунцэвіч

ЯК ЧОРТ У ЧАЛАВЕКА ЎЛЯЦЕЎ Я яшчэ малы быў, дык відзіў, як вязлі чалавёка на кані звязанага цапамі [ланцугамі]. Мы глядзім. На вуліцы кажуць: "У ім чорт сядзіць, у чалавёку". I вот прывязлі да цэрквы, у Асінавы Гарадок, там быў вялікі кірмаш Найсвёншы Панны. I вот стаў бацюшка маліцца над ім, а чалавёк гаварыць ня можыць, толькі рот разінуў, а с сярэдзіны нёхта крычыць: "Баюся, баюся! Пусціце мянё пад асінавую калоду каля цэрквы!" Пайшлі глядзёць, а пат калодай стары чалавёк спаў. Гэта чорт хацёў у яго пераскочыць. А тады стапі казаць: - Аткуль ты браўся? - Ён ваду з калодзежа піў, я ў яго ўскочыў. -Вылазь! - Я хоць паліц мёзены адарву, але выскачу. I выскачыў, паліц адарваў. А чалавёку нічога, ён устаў i пашоў. Во за гэта як падыходзіш ваду да студні піць - перахрысціся. ЯК БОГА ХАРАНІЛІ Як бабушка была маладая, яны жылі ў Мядзілі. А ў Будслаўі быў вялікі з'езд у цэркві, з'ізджаліся атусюль-атусюль. Дык ксёндз маліўся i прасіў людзёй: "Памолімся цяпёр за апамянтанне Мярэцак". Што нёяк было ні праёхаць праз бор убівалі. От былі благія людзі. Хірды іх празывалі. У Мярэцкіх, гэга я ў школу хадзіла, 33-34 год, ішла дзяўчына польская ды за рускага, i ксяндзу гэта ні панаравілася. А ён даў ей абраз c касцёла. Ён прыязджаў да нас у школу, i сказапі яму, што ідзёць яна за рускага. I ксёндз зняў той абраз i пабіў яго - шкло аб стол разбіў, іконку забраў i павёз. А там, у Мярэцкіх, былі гэткія мальцы, тайнікамі былі, шпіёнамі ў Расёю хадзілі. I як сказалі ім пра гэта, дык яны надумалі, што ксёндз Бога забіў, а яны пахаваюць, так i сказали: "Ксёндз Бога забіў, а мы пахаваім". Ну i зрабілі думаўё i зрабілі з гарбуза галаву чалавёка, вочы выразалі, закрьші i вязлі ў Мярэцкія на кладбішча хаваць. А тут у Прэліве жыў польскі маёр у адстаўцы. Ехаў у Глыбокае на кані i спаткаўся з імі. Абычна, як пакойніка вязуць, ні пераязджаюць, ні ззаду ні абмінаюць, ні