кая [прылада] з ручкай i рукамі білі. Тады слалі на полі. Як выліжыцца, тады мялі, а тады трапалі. Трапло з ручкай, i трэплюць яго чысьцінька. А тады жалі, пралі на калаўроці. Харошая палатно - эта кужаль, а тады трэпля, а тады папраткі. Трэпля хутшая. А тады вьггчэм, намочам, рассцёлім, белім попілам. А тады ў кацёл i ў печ, пакіпяць. Тады рассцеліш яго, у начоўкі ванна дзяравяная, цяпер усе жалезныя, а так дзяравяная. Зап. Астрэйка В. Дз., Драбудзька Н. В., Шаблоўскі А. I. у 1997 г. у в. Суша Лепелъскагар-на Расказвае Пяцюк Анна Аляксандраўна, 1929 г. н. ЯК ЖЫЛІЎ В АЙНУ Мы на Яна коні пасьвілі. Ехалі машыны нямецкія; партызаны зь лесу спалілі. Тады яны вярнуліся - кое-што асталосё - i прыехалі i, міленькія маі, як началі паліць - с того во канца вёскі i аж туда во далей да палавіны дзярэўні, жглі, білі людзей, усех чьісто, каторых загналі пад мост - во дзе мосцік, бачыце, там вон? - на калені паставілі, тады [потым] іх забралі ў Навагрудак; каторых пабілі - даказалі, што партызанам памагалі. Адзін у нас вылез з ямы чалавек (але ён ужо ўмёр, Пяцюк Васіль Іванавіч), доўго-доўго ён поўс. Іх (людзей нашых) машынамі прывозілі i ставілі i c пулямёта білі. Hy i яны [немцы] паехалі ўжо па другія людзі, а ён вылес, там такія кусьцікі былі, ён за кусьцікі - i нядзелі дзве ён дадому покуль прыпоўс. Яны жылі тым вон, як Сьвітась [воз. Свіцязь], а там такое зданіе было балыиое, польскае зданіе было, там растаран быў, яшчэ кое-што, трохэтажнае зданіе было, ну яны там жылі. Знаеце, там ы партызаны. Там усюды лес, ну, хто-та даказаў. Вот аднаго брата забілі. А другі во гэдак спасся. А мы дак уцяклі. Мы тады карову пасьвілі, коні на Яна пасьвілі. Вядома ж, дзеці яшчэ, бягом па лесе. Матка Воска! Баяліся, што захвошчуць [г. зн. заб'юць]. Вельмі кёпско было, вельмі кёпско. Вот так мы i жылі, так мы i перабіліся
Дадатковыя словы
забюць, хўтшая
3 👁