захаваннем дыялектных рыс. Арфаграфічнае напісанне перадае як фанетычны склад мовы, так i яго рэальнае вымаўленне, адпаведнае нормам беларускай арфаэпіі. Выбуховы г перадаецца тоўстым шрыфтам Г, г. У слоўніку падаюцца ўсе часціны мовы. Загалоўнае слова прыводзіцца ў пачатковай форме, адзначана характэрнымі граматычнымі паметамі. Для назоўнікаў гэта род. Лік паказваецца толькі ў адзіночналікавых ці множналікавых назоўніках. У тых выпадках, калі ў слоўніку даецца форма множнага ліку, хоць магчыма ўжыванне гэтага слова i ў адзіночным ліку, загалоўнае слова таксама пазначана паметай мн. Зборныя назоўнікі маюць пазнаку зб. У самастойных слоўнікавых артыкулах падаюцца дзеясловы закончанага i незакончанага трывання, адзначаецца безасабовасць дзеяслова. Для іншых слоў сродкам граматычнай характарыстыкі з'яўляюцца адзнакі, якія абазначаюць прыналежнасць слова да канкрэтнага граматычнага класа. У самастойных слоўнікавых артыкулах падаюцца вышэйшая i найвышэйшая формы ступеней параўнання прыметнікаў, дзеепрыметнікі, дзеепрыслоўі, yce прыставачныя ўтварэнні. Пасля граматычных памет да многіх слоў даюцца стылістычныя адзнакі, паводле прыналежнасці слова да пэўнай лексіка-тэматычнай трупы ці ў залежнасці ад характару экспрэсіўна-эмацыянальнай афарбоўкі. Мнагазначнасць слова пазначаецца лічбавым паказчыкам, напрыклад: КВАС м. 1.кулін. Суп, галоўным кампанентам якога з'яўляюцца сушаныя грыбы... 2.кулін. Халаднік... У сваю чаргу аманімічнасць пазначаецца рымскімі лічбамі, што стаяць адразу пасля загалоўнага слова, i падаецца ў самастойным артыкуле. Напрыклад: ЛЯК I м. Нешта вельмі салёнае, лёк...