З народнага слоўніка (1975). Ю. Ф. Мацкевіч, А. А. Крывіцкі

РА'КАЦЕНЬ, ракоцень м. Капыт у парнакапытных жывёлін (Стад., Махн., Буйн., Лельч., Чэм., Капц.). У корову ракоцень трэснуў, трэба гарачым салом заліць, зажыве (Стад.). РОЖНО' н. Драўляны пруцік, на якім смажаць сала. Вурэж з берозкі рожно, сала трэба напекці (Альгом.). РОЗБАЗУ'ЛІЦЬ зак. Разбэсціць, раздурыдь. Нашые корову розбазулілі, не хочуць кругляку есьці (Стад.). СЕЛЬНГК м. Адгароджаная частка хлява, куды складваюць сена (Стад., Буйн., С. Поле). Поўны сельнік сена наносіў, на мёсецоў тры будзе (Стад.). СКЩАТДЬ незак. Абарціраваць (Стад., Куч., Сял., Руч., Пруд.). Кобула корову ўорыкнула, а вона таке хороша целя скінула (Стад.). СКЛУ'БЛЕНЫ прым. 3 крывым знявечаным клубам (Стад., Пруд., Руч.). Склубляна карова, на базу трэба здаць (Пруд.). СКОЦГНА ж. 1. Свойскія гаспадарчыя жывёлы. Позаметало дорогі сьнегом, то й уся скоціна будзе голодаць: корову, овёчкц коні й волы (Стад.). 2. Жывёліна. Мабуць, з'ела моя корова нешто паганэ, бо ў скоціны бокі пороздувало, ек барабан (Буйн.). СЛАБА'Я прым. ж. Такая, якую лёгка даіць (пра карову) (Ляск., Пруд.). Купіў кароўку, а яна зусім слабая на раздой (Пруд.). СТА'ДШК м. Племянны бык або жарабец (С. Печы, Стад., Гр.). У нашой чэрэдзё хорошы стаднік ходзіць (Стад.). СТА'ДО н. Статак, вялікі гурт жывёлы (С. Поле, Буйн., Кап., Сял., Злам., Граб.). У нас говораць: «Екі пастух, то таке й стадо» (Буйн.). СТАЕ'НШК м. 1. Сыты выязны конь (Стад., Капц., Буйн.). Стаеннікоў у помешчыка нашого було нёколькі (Стад.). 2. перан. экспр. Малады здаровы мужчына, які пазбягае цяжкай працы. Рагочуць стаеннікі, дзе б патхапілі мешок, дак не! (Капц.). СТАРОТТАК м. Адгароджаная частка хлява, куды складваюць сена. Вазьмі сена ў старонку да дай кард&і (Бок.). СТСУЙЛО н. 1. Недагледжаны ўчастак зямлі ў лесе, на балоце, у полі (звычайна каля вадаёмаў), дзе ў поўдзень адпачывае жывёла (Стад., Буйн., Лельч., Гр., Граб., С. Поле). Му до Смёрдына (назва возера) навек