ских слов» I. Насовіча, «Белорусские слова» С. Мікуцкага, «Словарь белорусского наречия» П. Шпілеўскага, «Белорусский словарь» С, Мядзведскага. Найменш звестак у друку захавалася пра слоўнік апошняга аўтара. «Белорусский словарь», складзены С. Мядзведскім з Талачыиа, налічвае 1658 слоўнікавых артыкулаў. Аирача агульных назваў, аўтар уключыў у рэестр уласныя імёны, геаграфічныя назвы, рад выклічнікаў i некаторыя аказіянальныя словы. Фразеалагічныя звароты выступаюць як слоўнікавыя артикулы з выразнымі этнаграфічнымі тлумачэннямі. Аўтар разумее, што беларускай мове ўласціва шматзначнасць слова i аманімія, i гэта знайшло адлюстраванне ў слоўніку. Кожнае слова мае націск. Перавага аддаецца апісальнаму спосабу тлумачэння, але часта філалагічнае апісанне набывае энцыклапедычны характар. Некаторыя словы тлумачацца адным ці йекалькімі рускімі адпаведнікамі, а назвы раслін, грыбоў дадахкова яшчэ i лацінскімі. Даволі часта выкарыстоўваецца i камбінаванае тлумачэнне — адпаведнік у спалучэнні з апісаннем. Граматычныя i стылістычныя паметы вельмі сціплыя, ставяцца эпізадычна. Слоўнік С. Мядзведскага невялікі памерам i не ўнёс у тагачасную лексікаграфічную практику якіх-небудзь істотных змен, удасканаленняў: ён найбольш каштоўны тым, што захоўвае народную лексіку Віцебшчыны. У гэтым артикуле коратка ахарактарызаваны рукапісныя матэрыялы для слоўніка беларускіх народных гаворак, якія захоўваюцца ў Ленінградзе. Апрача таго, значная колькасць іх знаходзіцца ў архівах i кнігасховішчах Масквы, Варшавы, Вільнюса, Мінска. Вялікая колькасць запісаў беларускай народнай лексікі, сабранай у мінулым i пачатку нашага стагоддзя, мае неаспрэчнае значэнне для выЬучэння гісторыі беларускай лексікаграфіі, для сучаснай лексікаграфічнай практыкі