ку. Яшчэ розум рабяцкі. Ацерпіцца й будзіць неяк. Улажу розум ей у га лаву. Хадора была дзеўкай, Сяргей к ей падкраўся, i дзеўка нарадзілася. Узяў яе, i нажыў двух рабят. Дзеці сядзяць лупатыя, з-за печкі торк-торк галовы. I Санчышын малец іграў вяселля. Браў зятняй жонкі дачку. А можа, у яе была на вёдаме якая нявестка. Ён узяў яе з малым, яна прыводная была. Радзіўся без пары, у яго была галава як налітая, пакуль набраўся цела. Рабёнак яшчэ ня выхаджаны, малы, вада вадой, i смярдзіць. Узяў варэння ложку ўлажыў, вот i вада долу. Дзеўка тавар такій — не мужчына: хата бальшая, дыхаць некалі, яе нада тапіць i раннем, І вечарам, халодная хата. Яна баба нягідкая, як конь робіць. Баба, як ракіта, прыжывушчая, i ў балота пасадзюць — будзіць расці. Да яе нейкі бахар ходзіць, ён ў Бярозаўцы ў ваенных нейкім падмятайлам. Находчыватая дзеўка, выкруціцца. Як з ей жыць — рамы адны, адзетка такая з нітак, наратоў навешаіць i носіць. Ня трэба ей пятачок за слова плаціць, сама нойдзіць. Яна ня шыш-варона, а хру-хру... Усё тая баба зможыць, якая свой х.й сцярожыць. Мой мілёначак вісок, Аж на ветру гнецца. Прывяжу на канюшыну — Няхай адпасецца. Яна ў адной меры — не таўсцеіць, не худзеіць. Заіклівая Жэнька. Ты б на гэту паглядзеў: i ср.ка й рот гавораць. Тожа мужыка падбіла сабе. Ён нейкі быў камуніст... Дзяўчыну зробіў, ён у акулярах
1 👁