Тураўскі слоўнік (1987). Том 5. С-Я. І. Я. Яшкін, Г. А. Цыхун, А. А. Крывіцкі

А потом уж э здымаюць сало. Сало здымае оддзельно, а тулуб, як мы каж ом тулуб, ой, остаўса одзіну тулуб, одна м'ясо осталосо с косцямі. М 'яккё зноў обрэзваём оддзельно, а косці оддзельно секом, перэсекаём усе чысценько. Гэтэ ўсе оддзельно, сало оддзельно складаём, а гэтэ оддзельно у другую посудзіну складаём. Д а от вам кабан. А сало як хто хочэ. Хто хочэ от эттакімі кусочкамі, а хто хочэ — i о гэтакімі рэжэ, як яка посудзіна ў кого. Сальніца — посуда. А гетты м'яккёе — то это мы каж ом палендрыцы. Этые палендрыцы, то я беру сечас у марлю, цэлу гэтаку як отрэжу, веліку, с кабана, то я марлею опкручу ее ўсю чысценько. Вона полежыць, посоліцца уперэд, а потом марлею усю ее опкручу да споўю абу дзіця, так оно накрэст, накрэст, да ўжэ я ее подвешу, вона ўжэ вісіць до самого лета. Уполёту вельмо смачна. Не, вона не высохне. Она но засохне. Одэтты трошэчкі краюшкі. Она ж сыта. Сало ж не обрэзваём, а сало ж не засыхае. Е шчэ здор у ём. То эты здор хто качае тож э ў качалку. Вон у мене й зар аз ешчэ, як скачала, марлею обкруціла да вісіць. А хто берэ да перэтопіць ёго ўсе да так. Ужэ увольё у любу посудзшу, будзе стояць усе лето, перэтоп. А там шчэ е коса, i шчэ е чэпёц, это так, як сетка, екраз, як сетка, гэтак й вуроблена, як сетка. Это таке у кабана. Вон называецца чэпец. Она як росцегні, то якраз як сетка, гэто чэпец. * * * Запісаў на магнітафоне ў 1968 г. у в. Запясочча Э. Г. Якушаў, зрабіў транскрипцию П. А. Міхайлаў * * * То у мене ж шчэ колісьні любчык е, шо й цепер спомінае. А я бедно з бацьком жыла. Так ў мене була шчэ сестра двоюродна Мы ўдвох із сестрою. Як недзеля, i ў ее нема чобот, i ў мене нема чобот. А дзе дзецца? То мы на пец. Удзень лежымо на пёчы. А як уж э вёчор, то ўж э йдом на танцы. По хатах ж э булі танцы. Так мы сечас посядзем, от туды ногі под лаву, о так о. I так седзімо А ў ее, у сестры, буў тут із гэтого села хлопец, то буў гармоніст хорошы! Ну вон із ею гуляў. Вона була старэйша трошкі за мене, я молоджэй ее. Ужэ той пошылі чоботы. Той ужэ ухаж ор пошыў чоботы. Гвалт, я боса. Ужэ я одна остаюса. А этой хоцеў гуляць, вон крывы цепер. То вон i тогды буў крывы. К аж э, я пошыю чоботы. Той уж э М іша прышоў да каж э: «Ты знаеш шо, Матруно, Л ёва тобе чоботы пошые.ў Але шоб ўж э гуляла з ім». А я, халера ёго ведае, шо робіць. I бёдна. Я навець не сказала нічого, да моўчала. М оўчала, а вон каж э: «Значыць, моўчанье знак согласіі». Hiчого не сказала. От так одного разу мы лежымо на печэ, i зноў-такі с тоёю ешчэ Одаркою. Несе такіе хромовые чоботы, хоць вугледзьса, ну як зеркало! А я, праўда, обула, да гэтак по хаце пройшла о, сюды погледзела, сюды погледзела. Эх, адале за чоботы, чвок — i сама на печ! Не хочу ёго чобот! Ну, не хочу ёго, то не