прокосілі. Ну i ўж э хочуць домоў ехаць. A колісь вельмі шкодовалі этых коней. От вечэрком, ек сонцэ зайшло, холодком поехалі. Едуць воны ўдвох. Той дзядзько зваўся Іван, мой бадько — М ікіта. Едуць воны. A коні такіе зыркіе! От до гэтого шляху, шо там есцека, як едзеш у Борок, да есць шлях такі колісні, до гэтого ш ляху воны, доехал!. Перэехалі этой ш лях — стоіць баба: «М ікітко й Іванко, возьм!це мене на воз». Воны эту бабу ўзял! й посадзілі: «С адзіс, бабо». Села эта баба ззаду. А эты Іван коні поганяў. А мой бацько каж э: «Ш чо ты етые коні не гоніш, шо то воны так помалу ідуць?» А коні етые так везуць навыдяжку, шо ек екого стога сена! Ужэ мы одзін коло одного поселі у перэдку, а вона седзіць іззаду. Везом i везом. А ехаць трэба було дорогою поўз могілкі. Везом i везом. Як прывёзлі до могілок, так эта баба ссунуласа, i мы не бачылі, куды вона дзеласа. Только коні на колёньках попадалі i под пеною прамо. I гэто не брэшу, гэто ж росказ. I велікім росказвалі, i малым нам росказвалі. Прышоў эты бацько мой у хату i на тую ўжэ, шо ёгб годовала, на ту дзянну (дзянною коліся зв а л і): «Дзянно,— каж э,—йдзіце выпражце коні, бо мы не выпраглі». А чому, воны не сказалі ёй. Она пошла, выпрагла тые коні, прышла: «Ш чо вы везл!, шо обадва кон! мокрые?» — «У заўтра я роскаж у ўдзень, а уночы я вам росказваць не буду». I воны ўдзень этэ росказалі. I от така ім поездка була. * * * Оўсяну муку рошчыняе так, як от у дзежцы, у хлебной. У хлебной дзежцы, шоб это буў той квас. А потом порану ўстаё. Сечас берэ этэ сіто, як мы каж ом, да ёго ўжэ процадзіць, шоб воно було чысценьке без тых вусевок. То вон бёленькі-беленькі, такі светленькі! Адале берэ уж э ў печ да варыць, шоб вон закіпеў. А нёкотора ўхочэ гушчэйшы, то берэ крохмал. Д а подколоціць, да ўжэ вон гушчэйшы. А некотора ўж э не хочэ, шоб густы. То ўжэ берэ солоду жменю шамне, дай гэтак i едзяць. Д а от вам i жур. * * * А то зноў кваш у. К ваш а тож э солодка. Тожэ берэ просто муку, опарвае горачою водою да ў печ. Вона ўж э осолодзёе там, зробіцца сладкая. Ужэ тож э берэ перэцадзіць, шоб вона була рэдзенька, да перэварыць, да это, ек старые казалі, кваш а. * * * Закололі кабана да смалім. Адале посмалім да обмуём чысценько, выскрэбом увесь верх, шоб вон уж э буў чысценькі. Д а розрэзваём. Этые кішкі выкідаём оддзельно, кроў вубіраём оддзельно. Лёгкушу, вохкушу ю даю у холодну воду, шоб воно вычышчылосо, шоб не було ні крове, нічого. А кішкі — ідом на рэку да чысценько поўпускаём, да помыём іх там, да прыносім домоў. То як е снег, то я снегом попотру, воны беленькіе-беленькіе. Адале солью ужэ, адале зноў поскрэбом на слон, да вускрэбу ножэм, шо воны тоненькіе-тоненькіе, так, як павуціночка, чудь дзержацца ўжэ. Тогды эту варым кроў, печонку, р т э ўсе ўжэ, да дзелаюць коўбасу із этого. Просто надзеваём, наліваемо, розмёш ваемо, крупу кідаём туды, перлоўку, там ужэ ўсяку прыправу туды кідаём ешчэ, i этые потрох! ссекаём
Дадатковыя словы
вохкўшу, вўсевок, кўшу, мбгілкі, обмўём, тбненькіе-то
1 👁