Я ўстала, послухала ее, устала й кладу зты посуш, этэ сухоўё. А вон, эты посуш, як догарвае, да трэшчыць. Трэшчыдь огонь. А я чую іншэ: i там трэшчыць. К аж у: «Ганно, огонь то трэшчыць, но й нехто к нам ідзе, трэшчыць, бо чутнб,— каж у. — Ступіць на эты сухостой, да ек трэсне! Ш о мы будзем робіць?» А вона ўжэ тож э почула: А я каж у: «Е к екі звер, то вон ж э не будзе на огонь лезці, а чоловек екі не прыдзе, то шо, така ўжэ наш а судзьба». Ужэ ждж ом, шчо будзе. Ему ж то нас відно, а нам от огню ёго не, не віднб. П обліжваецца трэск, побліжваецца... А потом: «Д зевочкі ці жоночкі?» Кажэм: «Дзевочкі! А хто-то гэто?» — «Н е бойцеса, гэто баба М асаш ха». — «Ох бабочко, ох родненька, ой ходзі ж до нас!» Прышла вона к нам. «О х,— каж э,— дзёточкі, добрэ, шо я вас трапіла, а то я б уж э зам ерзла б. Я ж брала ягодкі». — «Бабочко, а ягод е?» — «Ох, е! Хоч ты под пахі нагрэбі!» — «Ох, да бабочко, чому ж ты ўдзень не прышла к нам! Мо б мы й шчэ набраліса». — «А як вы сюды прыйшлі?» — «У нас тут лоточка, от у прыканаўку!» От вона ужэ коло нас седзіць, нам росказвае: «О х, да мое дзеточкі. Я прышла сама. Трошкі набрала. А ў мене була кватырочка. А я думаю: я ее коўтну i ўжэ трошкі поседжу. Коўтнула гэту кватырочку, стомлена да под хвойкою заснула. Д а лупнула я — аж ноч! А ў мене тут ўжэ е прыстроенэ месцэ, бы курэнік. То куды ж я, уж э ноч, уж э не знаю, ў которы бок іці к ёму. I холодно мне. I нема ў мене нідзе нічого, шоб я проклала ці огню, ці чого. А потом гленула — ой, екі-то бляск, загрэва яка то, дай недалеко! Пойду я на гэты бляск! От i прышла». Ну, мы ўж э й рады, шо эта баба к нам прышла, да росказвае, шо й ягодок багато знае, шо ўж э нас заведзе. «А мы, бабочко, цебе завезом у самэе село». I завела вона нас у тые ягодкі. Там мы, можэ, два часы — понагрэбалі! I кошэлё! I вузлы! А это то ж на весне ўжэ! А іх шчо! Куп'е гэтэ роўнэ, да грэбі дай годзі. Такіе сівые, да смачные. Это ж на весне. Ох, мы прыехалі с тых ягод, уж э село ryt дзе: «Ох, уж э Мікіціна i Ільіна ўж э прывёзлі недзе лотку ягод. I бабу М асаніху,— каж э,— прывезлі». Ото о, бачыце, еке було. * * * А коз було багато ў селе. П аслі чэргою, а то пастухоў наймалі. А Ж укоўского той козлік, звалі Борыс, ходзіць, ходзіць по селу да зайдзе ў клуб. «Ж укоўскі, забірай свого Ббрыка, годзі вон тутэка меш аў нам!» Шчо була комедзія, ей богу! А вон каж э: «Я ёго браць не буду. Р аз вон прыйшоў сюда, то он пойдзе й домоў! Дайце ёму розгуляцца!» Такі буў лоўкі козёл! I не б'ецца ніколі, ходзіць, от с чэрэды не йдзе домоў. Пошоў, дзе той велікі магазін, постоіць коло магазіна, от магазіна ў клуб. I кругуе! Як прочыняць дзьверы — i не ўстропаюць, колі вон зайдзе туды, дзе кнішкі, i там ходзіць. Як той Ж укоўскі гуляе там у доміно чы шчо, то просяць: «Ж укоўскі, да заберы ёго!» — «А я ёго сюды не браў. Вон прышоў сам. То й сам пойдзе». * * ** Гэту козку привела. Д а не знала, шо ей даваць. А вона була така зачахла! Думаю, я пойду к Лене, дай там вужну клеверу Д а вуж ала того клеверу, да дала козе. Ох, божэ ж мой, свеце ж мой! Он, козы ж не будзе! Побегла за ўрачом. К аж у: «Васечко, да ходзі
Дадатковыя словы
бецца, гленўла, кругўе, купе, лўпнула, стўпіць
2 👁