рошчэсана, як ваш ы волосы, така роўненька. Д а зм атваеш ее ў кудзелю. Ну, то гэту кудзелю ўж э дома робім. Такіе дошкі, прасніцы ўродзі, да зам атваём, да прадом. Вона ўж э ведзецца тонко, прадзеццаг Д а ткалі на штаны, ондаракі з этое воўны. Белые моткі красил, то ўж э мушчынам світкі булі, ўж э поткуць, да тые чорные світкі пошыюць. A гэто ўж э потком да несом зноў у вал ю ту. В а л ю т а ж була. От у нас буў млін i була вал ю та. Гэтэ сукно матаю ць на ту неку бочку знбу да круцяць i круцяць, а там вода цёпла да зваліцца этэ сукно, зробіцца о таке о. Д а ўжэ ж з ёго шыюць. От вам i воўна. Вечкі дзерж алі да мулі іх у водзе. Усё муём да муём, да ўж э стрыгом ножнамі. Такіе буді ножны. Д а стрыгом этые вечкі. Ой, шчо було! * * # Лечылі хондзю ўсім ўсякім. Булі такіе зелья, полын рвалі да вулечвалі. Ой, хай вона задавіцца! Я сам а хворэла. Ох, божэ ж мой! Затоб умерла. От, не даюць нічого есці. Того не можно есці да того не можно есці, ек вона. А тут хочэцца. I з 'еж — то вона й трусіць. Д ай багато помогало. От прыўёз нейкі дзед у млін, у нас тут мельніца була. А я седж у коло окна. Ой,, шоб ее добрые людзі й не зналі, тое хондзі! А вон каж э: «Дзевочко, дай мне ведро, я хочу коні напоіць». А я каж у: «Ой, дзеду, мое вельмі ногі боляць, я не ўстану. Я негож а».-— «А шо ў цебе боліць?» А я каж у: «Я знаю шчо? Кажуць, хондзя! Мене цегаюць то на могліца, шоб леж ала, то ведуць ік цэркві, да леж у до сонца. Мне ўж э запусцілі коўтуны. А вона ўседно, каж у, трусіць, дай годзі». — «А дзе ж ведро ўзяць?» А я каж у: «Там за сеньмі побачце, мо вісіць, а мо стоіць». Вон пошоў да ўзяў. А колісь ж э дзерэвянные ведзёрца булі. Пошоў, узяў напоіў этые коні. «А дзе твой бацько?» А я каж у: «У млін тож э поўёз». — «А не к азаў завозн о?» — «К азаў, шо депер,— каж у,— змёле». — «А маці дзе?» — «Н а полі». — «А ты не отмукнёш мне?» К аж у: «Чому, отмукну!» Прышоў да погледзеў да каж э: «Я тобе договору, ек хондзя. Ек хондзя,— каж э,— то должна покінуць, то должон я ее вуговорыць у цебе». К аж у: «Поговорэце, ну». Д а шоб я за ім говорыла. Я перэговорыла, да каж у: «Ох, як я, дзеду, спаць хочу». — «Н у, легай да спі». Я легла да сплю. А маці прышла. На полі булі. А ў нас хатка так була да буў такі прыморочок, А я на том прыморочку леж ала. Ек заснула! А оны прышлі да гукаюць, гукаюць. А зашчэплено ў хаці. I не тшчэплю i не ўстану. Нек окно тшчэпілі, улезлі. Гоняць мене, кажуць, то вона ўж э й нежыва. Слухаюць: каж э спіць. Розбудзілі. А я каж у: «Некі дзед буў да мне шэптаў, да я заснула, да поўёз у млін, да казаў, шо прыедзе ік нам наноч, дай шчэ мне пошэпчэ». Д а я ўжэ ж мо то ходзіла ў пёрву клас ў школу. «Д а казаў, шоб я спісала тэ. Д а я есці хочу!» То нічого не ела, а то я каж у: «Я есці хочу! Дайце мне шчо есці». — «А шо ж ты б ела?» — «Я рыбу хочу». У нас рыбу екое хоч було. А воны каж уць: «То рыбы ж не можно». — «Н у, ек не можно, то ўмру, ек не дасцё рыбы». Б аба дала тое рыбіны, я з 'ела ліна, i молока далі мне, я з'ела. Д а багато коб не ела, да потроху. Той дзед прыехаў, змолоў, да ўж э позно, да прыехаў, да ў нас ночуе, да каж э: «О т довелі,— каж э,— дзіця, шо ўмірае i ко мне не обраціліса. То ж вона б у вас,— каж э,— умерла б
Дадатковыя словы
дблжон, зела, знбў, отмукнў, прымброчок, трўсіць, хочў
1 👁