Тураўскі слоўнік (1987). Том 5. С-Я. І. Я. Яшкін, Г. А. Цыхун, А. А. Крывіцкі

Оннб я бояласа свіней. Шчэ невеліка була. Була ў нас баба. Д а пошлі му ў чорш'цы. Бером тые чорніцы, бером. Тут нешто гукнуло. А та баба: «Ох, дзёцетко, то ж недзе дзікіе свінье!» А я каж у: «Б або, екіе дзікіе, от свінья бежыць iс поросятамі». Ох, та баба за руку, за мене да на дуба цягне. А воны такіе полосастые, рудзёнькіе. А вона така веліка! От, то я бачыла. I свінье этые бачыла, i ўсе бачыла. I козы бачыла дзікіе! Ішла ў ягоды, да бегло тры. Л етом — от бу сівоватые, а ўж э ўвосень, то некіе жоўтые, жоўтоватые. Бачыла, ой! Ш о ж, у лесі ходзіш, ходзіш i нічого не побачыш? * * * Колісь дзед такі буў крывёнькі. Д а навучыў мене. A купілі му два волы. Волы наглые! У гэтую хату не ўлезлі б! Одзін такі трыблаты i правіцца, а друг! — не. Бацько путае: «Ш о таке, куме, у мене одзін вол правіцца, а другі — не. Мокры-мокры, по ём ўсёдно, ек роса». А вон каж э: «Н у, а чому ж ву мне не сказалі? Я б прышоў побачыў».— «То прыдзёце!» Прышоў той дзед да погледзеў того вола да походзіў коло того вола, да той вол стаў правіцца, ек i той. Пошоў ўж э мой сын у прымы ў Семурадцы. Прыходзіць невестка да каж э: «М амо, у нас корова мокрэе. Му й урачоў звалі, му ўжэ ўсе, хто шчо й говорыў, i нічого нема помочы». А я каж у: «Н у, то я знаю. Але ж мне нема колі. От ты ж грамотна, то озьмі напішы да от поговорыш корові». — «Ой, я не поговору, я забудуся, я не хочу, прыдзёце!» П ошла одзін раз — ек i не булр на ёй того. От. То я гэтэ вам могу перэказаць (пераказвае загавор). I болыд нічого не трэба. Н ож а озьмі да шчэ й поляскай по залёзу над худобіною ток). То мене этэ колісь дзед вучыў. П асціў у нас, сынок, товар усёгб села. * * * От такіе вусёкалі палкі, о так позатыкаюць, да нагнуць, а тут поз'язваю ць, да зроб'яць, ек будку. А тут сена накідалі, да вот i курэнь. Ек здалёк ідзеш, то думаеш, это копа сена стоіць. Аж тамека той курэнь. Косілі, то ночовалі ў тых курэнькох. А цепер жэ шчо? Цепер уж э не роб'яць этых курэнёў. А тогды то робілі, бо тогды ж пехотом ходзілі. Зайдзі, да дасць дож дж, да дасць дож дж, так мусіш. Цепер ек бу прыйшлосо зробіць, так з чого? Цепер жэ кустоў нема. А то булі кустарнікі тые. Зробі того курэня, да ляж поспаць, да тэ сено пахне! А нашы сенокосы да далеко, онь коло Перэрова. Ек дож дж дасць да дасць, то мука була! * * * * * * Вёчкі помуём, а дале стрыгом. А дале гэту воўну росцягваём рукамі, посушым да росцягваём ее. Ну, да ўжэ несом. Булі ж такіе чэсарні, шо эту воўну чэсалі. От такіе бочкі поробляные булі, а та бочка ўся набіта такім дроціком. Ну й на гэту бочку кідаеш, росцягваеш да кідаеш, кідаеш, однэ кідае, а другё круціць. Д а круціш i круціш. От круціш у одзін бок, а дале крутні ў друг! бок, ужэ гэта воўна i злазіць. Ужэ гэту воўну зм атваеш у кудзелю, ўж э вона