Тураўскі слоўнік (1987). Том 5. С-Я. І. Я. Яшкін, Г. А. Цыхун, А. А. Крывіцкі

трэска седзіць! Цягне, цягне, каж э, та баба. Не можна вуцегці! А вон показвае зубамі. Вона ўзела, каж э, зубамі да вуцегла ту трэску да пошла, каж э, ic куска сала вурэзала, да онучу, да зам отала ёму эту ногу, Поклоніўса, каж э, i пошоў. Пошоў, каж э, ўжэ, i нема, й нема, й нема. А дале, так под полудзень, каж э, зноў ідзе; У ж э йдзе, ўж э й так не кульгае. Ідзе, каж э, i ў лапах несе столькі мёду, шо маці, каж э, прослала полоценце, а вон положыў i поклоніўса i пошоў. I болын, каж э, i ні чулі i не бачылі. * * * Ой, знаеце, як то мой сыночэк заболеў! П оехаў вон у Скрыпщу. П оехаў на той сенокос у Скрыпіцу. А осталаса жонка ёго дома i мы з Марусею. А та дочка моя ў Колном. Я пытаю так от людзей. Кажуць, уж э погрэблі, уж э стожкі покідалі. «А мого Володзю не бачылі?» К аж э: «Бачылі, там оны копу уж э начыналі носіць». У заўтра ўрано прыходзіць моя та дочка ic Колного. Прыходзідь, да: «М ам о!» Это: «То ты, Гале?» К аж э: «Я!» — «А ш о-то?» Вона нёка така, шо не можэ говорыць. «А вы нічого не чулі?» К аж у: «Н е!» — «Ох, это Володзька прыпоўз на чэцьверэньках, да прыпоўз ко мне да палочкою у вокно: «Гале, выйдзі». Я выйшла. А вон: «Ох, сестрыца, ратуй». А там у Колном зноў сестра моя е, «Зові й цётку». П озвала дочка эту цётку. А вона: «Ох, а шчо ж тобе й робіць?» А там недалёко коло іх эты пункт, больніца. Дочка: «Я побегу на пункт, а мо нёшчо на пункці, здаецца, нешчо свеціцца». Вона забегла, а там эта дохторка прышла з вы зова. «Ох, ходзіце ж,— к аж э,— побачце мого брата. Прыпоўз, i это колько о,— каж э,— кілометраў вон поўз. I шчо-то ў ёго із жывотом». Она ёго перэглёдзела i пошла. К аж э: «Вы ёго гледзіце тут. От зар аз я прыду». А ж она чэрэз мінут дваццаць ужэ з машыною прыехала. Ужэ позвоніла туда ў Ж ытковічы, то там уж э подготовілі стола. I ёго завезлі прамо на стол. I там ёму операцыю робілІ. У ёго ўжэ той пендзіцыт процёк. Ох, божэ ж мой, свёце ж мой! Д ва часы робілі операцыю. Зайш ла дочка на друг! дзень ужэ к ёму, там ж э ёй бліжэй с Колного. Зайш ла к ёму, аж вон под этою капельніцою лежыць. Ох, як нежывы буў, божэ мой! Ну, а потом ужэ на трэці дзень уж э ёму даюць нешчо трошкі. П рымажуць губы i нешчо пускаюць. I ўж э вон отозваўса. «У ж э,— каж э,— сестро, мо буду жыў. Ужэ мне не боліць так, як болело». Ужэ лежыць недзельку. Дочка прыбегала ко мне. К аж э: «М амо, этые куроняткі малые, да шоб зварыць ёму да эту юшэчку даваць». Д авай мы гэтые куроняты ужэ душыць да варыць да эту юшку посылалі. А невестка — дзеці малые, родзіла двоенята! Ох, да божэ мой, да свеце мой, да яка ж ёму була, бёдненькому, мука! А потом на дзев'яты дзень ёму ўж э далі сушкі. Д алі ўжэ ему сесці. Ужэ вон поседзёў трошкі. I на двонаццаты дзень ужэ стаў ходзіць. Ужэ ўстаў, ужэ, каж э, выйшоў, там ж э ў іх столовая, ужэ вон у столовую подышоў. Ёму отрэзалі таку тоненьку, каж э, скібочку хлеба. «О т,— каж э,-— сестро, колько я ем». Ох, а вона плачэ, ей ж аль гледзець на ёго. К аж э: «Н е плач, уж э як тогды я не дойшоў да не кончыўса серэд дорогі, то цепер уж э мо я подужаю». I дзень за дзень, дзень за дзень, уж э лучшэ i, дзякуй богу, дождалі ёго й домоў. То от пры еж дж аў у госці, то я каж у, покажы, сыночок, твою ту рану, чы вона заж ы ла. Ой, значнб усе одно, чырвонэ