вісіць на ём эта рубашка. А вон подняў эту рубашку, помазаў одного, а потом помазаў другого. A іх мо штук чотыры. Велікіе, да у ж э 'й малые поўсыпалі. Вон ёго обмазаў, обмазаў, каж э: «В от полежы, пока эты мед трошкі подсохне, а там мы тобе зноў помаЖЭм» — «О х,— каж э,— дзядзю, але ж мне так спаць хочэцца, нек як не тое цело».— «Д обрэ, добрэ,— каж э,— сынок». I на тых хлопцеў ужэ каж э: «Погледзіце ж скот за ёго, нехай вон полежыць. А ёму дам, шоб вон домоў занёс этэ лекарство». От вон полежаў, полежаў, той зноў чоловек ёму помазаў. Прышоў домоў, то тые маленькіе, шоб ходя б одзін отыскаўса! Д зе воны й подзеліса! А гэтые позашколупалі! «Ох, мамочко, екі мене дзядзько полечыў!» «А чым?» — «Чмеліным медом». I мой хлопец пошоў потскакаючы! А то шо не даліса рады ім. 3-за чырака бюлютня ж не даюць, это не хвороба. А вутрымаць не можне! * * * У ее чоловек інвалід. П ош ла вона ў ягоды с кумпаніею. А туман' такі! Прышла я домоў з ягод, легла спаць. Стукае ў окно: «П араско, П араско!» — «А хто-то?» — «Это я, М іша! А дзе ты мою П аш у дзела?» А я каж у: «Ох, Мішэчко, вона ж э з намі не була, вона була з Яковіхою, у той компаніі, ідзі пытай у іх». — «Х ай ее чорты мацеры з 'едзяць, я ходзіў, вона каж э, шо вона пошла уперэд домоў». А тая жонка заблудзіласа, осталаса, да ходзіла, ходзіла, да вубіласа на лінею, да обняла стоўпа, да ночовала коло стоўпа. Вон до мене прышоў да гэтак говорыць. А я каж у: «Знаеш, М іша, на трэцёй лініі это гукалосо, як мы булі ў ягодах. I як ты хочэш іці, то йдзі ўскрозь поўз прыканавок». А той М іш а не пошоў ужэ ўночы. С таў дзень, мы тож э пошлі ў ягоды, гукаём, мо недзе отзовецца. I мы недалеко од ее булі. От она на той бок прыканаўка, а мы по гэты бок бером ужэ. Ужэ я так беру, беру, адале чую: «К аце!» К аж у: «Ж онкі, М іша гукае Кацю». I зноў: «К ац е!» Другі раз. Вона: «Ой, а як ты мене трапіў? Хто тобе сказаў?» — «Ох, то мне Параска. Уночы я зайш оў i ў ее стаў пьітаць, ці ты була». К аж э: «Не, я була з Яковіхою. Воны пошлі, а я асталаса, гукала, гукала, ніхто не тозваўса, а я коло гэтого, — каж э, — стоўпа о на гэтой лінеі i ночовала. Ох, Мішэчка, ўсю ноч стояла. От бог даў ўрано да сонейко ходя, а тож вы дры жала ноч, не знаю ж куда йці».— «То от ж э,— каж э,— прыканавок, хай бы ты прышла на прыканавок да прыканаўком іш ла».— «А ўночы трапіш, дзе той пры канавок?!» * * * А то маці росказвала. Була маці шчэ дзёўкою. Д а пошлі з ее мацер'ю на Бор, так от у лес. У іх там було поле. Пошлі жаць. Д а йшлі наноч. У дзень вельмі жарко. То воны раненько жнуць i под вечор. Каж э, зайшлі мы, так рано усталі, i давай жаць. Ж ном i жном. Ну, маці, то жне. А як бу я, то я б ж ала? А Таня наша будзе ж аць? Она пожне й роззірае, мо нехто йдзе, мо нехто едзе. Ну, кажэ, я так гледжу, ідзе мадзьведзь. Так я ту мацер тоўхёць: «М амо, поба, хто к нам ідзе». — «От, жні, прызіраесса, шчо йдзе. Хай ідзе!» Вона жне йужне, а вон ідзе, каж э, i кульгае. Прышоў да поклоніўса той бабі дай показвае лапу. Вона погледзёла. Аж у той лапі така
Дадатковыя словы
вўбі, вўтрымаць, й^жне, мацерю
3 👁