Тураўскі слоўнік (1987). Том 5. С-Я. І. Я. Яшкін, Г. А. Цыхун, А. А. Крывіцкі

Ц Ё Т К А ПА Р У Л Ю Ш К А РА С К А З В А Е П оехала я ў Гомель. Н азад ужэ ехаць прышла. Ну, я ўжэ ш укаю таку жэншчыну, шо на Ж ытковічы. Бачу, молода така берэ білет на Ж ытковічы. К аж у: «Я к ты зовесса?» К аж э: «Н а д зя».— «Н адзе, так от уж э гледзі, я стара жонка, а ты молода, будом р азом ехаць. Ты знаеш, на екі поезд, на еку плошчатку іці». А эта Н адзя завела мене на такі поезд, шо й ёдом i едом. Я ў эты бок, ужэ у Ж ытковічы колько раз ехала i ў мене у эты бок саду не було. А то сады й сады, сады й сады! «Н адзе, не туда мы едом, не на Ж ытковічы». А седзіць такі чоловек да каж э: «А вам куда?» — «Н ам,— каж у,— трэба на Ж ытковічы». А вон каж э: «Эты поезд ідзе на Калінінград». Ой господзі, міленькі! Тая Н адзя сюда-туда, бегом по том поезду. Вуйшла эта проводніца. К аж э: «Н е волнуйцеса, цёткі, от будзе йці на Гоміль поезд, тутэка останоўка малёнька. От пбидзеце возьмеце білет да вёрнецеса, вон дваццэць мінут не йціме. Д а вёрнецеса ў Гомель да сядзеце на Ж ытковічы». Прыехала ўж э ў Гомель, уж э ту Н адзю кінула, мне така проводніца не трэба, шо она горш не знае за мене. Я ў справочнэ юро да попутала тоё жэншчыны. Она мне росказала: на трэцюю платформу, іціме поезд на Ж ытковічы у только i только часоў. Я собе самёнька пошла, саменька села. Думаю, на чорта ты мне, Н адзя! Я ўж э вулезла з поезда ў Ж ытковічах. Д а каж у собе: «Д зе та Н адзя?» А вона ідзе: «I ву пры ехалі?» — «Н у, а шо ж,— каўку,— цебе буду гледзёць? Мо ты ўжэ у М оскву поехала б!» * * * То я не п'ю;... Ох, мой сынок, я родзіла первого хлопца i выпіла віна. I стало мне тут вельмі важ ко дыхаць. I зноў я коўтнула — ешчэ важ эй мне. I я от того кінула й кінула, й не беру ў рот. Дочка була одзін год наробіла настойкі з клубнікі да прышла з дохторкою; I тая дохторка каж э: «Ой, бабочко, это ж прамо шчо ўж э таке смачнэ, таке смачнэ, коб ву попробовали» Я каж у: «Знаеце шчо, дзёўкі, мне ў ложку, я попрэбую». I я эту столову ложку, половіночку я коўтнула. I як коўтнула, так от очы вурочыла i мне дыханіе закрылосо! I я не могу отозвацца. I от того я не п'ю, й не п'ю, не могу піці. І* ł' Погналі воны тутэка пасціць, поле у нас зовецца Прокоў. А поўз той П рокоў там болото, i така е града. А мой хлопец, бедны, не можэ ходзіць. П оробіліса на боках чыракі. А з Семурадцоў стары чоловек пас тожэ. Прышоў тай i пытае этых нашых пастухоў: «А шо то ў вас за хлопец леж ы ць?» — «Ой, дзядзько, шо страдае, то страдае! Чыракі, да бедны,— каж э,— мучыцца, да войкае!» — «Хлопчыкі, шукайце тутэка, мож э чмэліны мед дзе трапім, так мы ёго, этого хлопца, вулечым». Роскідаліса тые хлопцы, пошлі стаўкамі. А гэты стары, вон понімаў, дзе i на яком гурпанчыку шукаць. К аж э: «Онё там, перэйщ на Тоўкачоў огород (так зовецца высока така градка), от на том огородзі будзе». Д а пошоў вон i найшоў эты мед. Найшоў i несе от, ек коробочка, такіх два кусочкі. Прынёс i каж э: «Ідзіце побачце. Я зарэ ёго подлечу». Прыйшоў ік ёму, каж э: «Сынок, роздзевайса, дзе этэ у цебе боліць». А вон як одзеты? Так