Там жа. Хвіля — бура така на дворэ, ек вецёр зо снегом, да меце так. Луткі. ХВІСЛЕВА'ЦЬ, ФІСЛЕВА'ЦЬ незак. Паводзіць сябе легкадумна. В. Малешава. ХВГСЛЯ, ФГСЛЯ ж. Жанчына лёгкіх паводзін. Фісля фіслевала, не слухала ні бацька, ні мацер. В. Малешава. Хвісля. Там жа. ХВІСТ м. Вяха. Хвісты стаўляць на лузі. Аздамічы. ХВОГНА ж. 1. Хваёвы лес. Хвоіна росте. Хотамель. 2. Хвоя (дрэва). Альпень. 3. Хваёвы матэрыял. Човен з хвоіньі вудоўбаны. Аздамічы. ХВСУИКА, ХО'ИКА ж., ХВОЙКЕ мн. 1. Хвошч палявы. Зарослі соткі хвойкою, трэ полоць. Сямурадцы. Ек принесу попонку хвойкі, да ек дам корові, то ўміг розмеце. М. Малешава. Хойка гладзенъка i голоўка гладзенька. Бярэжцы. 2. Хвошч балотны. У хвойкі чорна головочка гладзенъка. Бярэжцы. Хвойкі мн. Сямігосцічы. Памянш. х в о е ч к а. Луткі. А У х в о й к у ( х в о ечку) повіць, у х в о й к і тка ць. Віць, ткаць пэўным узорам. Да шчэ тые оборкі у хвойку поуюцъ. Верасніца. А ўжэ бацъко ў хвоечку поўе волокі. Луткі. У хвойкі ткалі. Запясочча. ХВО'ЙНІК м. 1. Сасоннік. От хвойнік росце, аж з небом говорыць. Луткі. Дзе хвойнік, там i грибу ростуць. Хачэнь. 2. Хвошч палявы. Цераблічы. Памянш. х в о йн i ч о к. А по том болоту такі нізенькі хвойнічок, лесу нема там, вон не росце, лес. Хачэнь. ХВО'КУСНЫ прим. Выраблены хітра, лоўка, замыславата. Така палочка хвокусна, булаўка (у бубне). Верасніца. ХВОНА'Р, ФОНАФ м. Ліхтар. Дай хвонар у хлеў сходзіць. Пагост. Фонир. Хотамель. ХВОРА'ЧКА ж. Хвароба. За перэбірачку бог дае хворачку (прыказка). Мачуль. ХВОФМА ж. Форма. Хворма з песка ці гліны для ложкі. Бярэжцы. Пірогі ў хвормах пекуць. Пагост. ХВОФНЫ прим. Хворы. То хворна она добіцца, дзе она? (пра дачку). М. Малешава. ХВОРО'БА ж. Хвароба. Хворобы такое не будзе велікое, але будуць гінуць людзі (з казкі). Хачэнь. Ек скажуць про хворобу, то мое ўсе цело морозом ідзе! Старажоўцы. Хвороба ходзіць не по лесу да по людзях (прыказка). Луткі. Маеш худобу, то май i хворобу (прымаў
Дадатковыя словы
фонйр, фіслеваць, хвокусны, хворачка, хвіслеваць, хоика
4 👁