Пошла я, Паўлік, у ягоды. А ягоды далеко ў нас. Лечынье зовецца. Туды кілометроў мо восем іці. Бралі ягоды, як цепер от погода; А потом погрымвае, погрымвае. «Зобірайцеса жонкі', ходзем домоў». Вуходзьмо на лінею — начынае бліекаць. Кажу: «Я буду поперэду. Як бліснё, я саджуса i вы садзецеса. Блеснуло раз, а потом другі раз так як бліснуло накрэст, да коло нас, от так, як мо до моё берозы, як дало у хвою, так от верха отлуПІЛО хвою i откінуло. Пополам! Ідом мы собе компаніею із того лесу. А дождж, а грымота! Адале як грымнуло да як дало! А було багато жонок с Турова i з нашого села. Так ек дало, то турбускіе дзве упалі. I з нашого села одна. Одну откачалі турбуську, а другу забрал! на воз. А гэту з нашого села, то як везлі, то не сознавала, а вішчала — i-i-i-i-i! I вочэй не росплюшчыла. Але откачалі. А шо с Турова — не откачалі. * * * От другі росказ будзе. У нас умерла жонка. Мы тама жылі, на том огородзі, у нас там стояла хата. Умерла жонка, Аркадзеіха зваласа. У нас хата задня була i перэдня. Мы ў перэднёй i спімо. Ужэ осень, ужэ кудзелі этые прадом. Вёчкі пострыгуць i наперво воўну эту прадуць. Я ўстала, а ў нас таке було крыльцо. Я ўстала на двор. Ой, а колода така велізца ў нас стоіць коло двору, шо мушчыны дрова сёклі. I я Аркадзеіху бачу. Як ее похавалі, я i не бачыла. А вона стоіць о так коло колоды. Ох, я ў хату. Кажу: «Дзянно, ты нічого не чула?» Кажэ: «Не чула». АжнбЧпо сцейе о так о трах-трах-трах. А вона: «А шчо то?» А я кажу: «Аркадзеіху бачыла. Ох, Аркадзеіху,— кажу,— бачыла». От я на свое очы бачыла. Шо ўмёрла, ў том самом одзены одзета. * * * Була ў нас свінья большая. А вода эелікая була. Ну просто от ек ідзеш гэтою вуліцэю, то до самое почці этое хаты лоткі стоялі. А мой чоловек робіў колхознэ гумно. А я ту свінью выпусціла. А она ік храку, к кнорозу, мы коліся казалі. Ох, божэчко! Ходжу я, шукаю, Шукаю, бегаю по селу. «Ох,— кажу,— людзечкі, мо хто бачыў мою свінью, дзе вона дзеласа, i куды вона пошла?» А там мужчыны пожылые коровы колхозные возілі пасмом у лес да кажуць: «Параско, ото твоя будзе свінья, поплыла ж на ферму. Му,— кажэ,— акурат проплывалі, а мост вода подняла. Вона,— кажэ,— усплыла на мост, по этому мосту,— кажэ,ў— походзіла i оттуль подаласа прамо на ферму». Ох божэ ж мой, ох свеце ж мой, шо ж мне рабіць! Ох, мамонькі-галанькі! Я ік загадчыцы. Кажэ: «Вона там ходзіць. Мы выпусцілі стадніка,—кажэ,—нехай ходзіць». А я натоўкла картоплёў у ведро да зноў ік загадчыцы: «На, Марыночко, да завезет да покорміш там ее». Ой, шчэ та Марына дома, ужэ плувё свінья домоў. I заплула, й прыплула! I. навела двонаццэць поросят. От такіх! Да сёрэд двору як полягуць! Прывела двонаццэць i ўсе кабаны! От ісцінна праўда! * * Н«. Шчэ я була дзеўкою. Да було ў нас дзве свіноматкі. I ўжэ подсвінкі велікіе. Кгэтые свінье колісь вугонялі пасціць. От жэні да
Дадатковыя словы
бліснўло, вухбдзьмо, грымбта, жонбк, кнброзу, кілбметроў, пбд, турбўскіе, турбўську, хракў, ідбм
0 👁