ДУБЕ'Ц м. 1. Дубец, тонкая гнуткая дзеравінка, галінка. От коб хорошы дубец, от я цебе ссек буі Запясочча. Кош на рыбу з дубцоў плелі. Луткі. Ідзі ешчэ вырэж дубцоў добрых, я тобе дам пам'ятного, i ўедзеш. Кароцічы. 2 перан. Высокі тонкі хлопец. У Ганны дзеці хоць малые, але ж гладкіе, а мое — дубцэ. Верасніца. ДУБЕ'ЦЬ незак. Халадзець, стыць. То дубею, то горачэ од страху. Сямігосцічы. ДУБІКО'М прысл. Дубам. Зашкоруп кожух, дубіком стаў. Аздамічы. ДУБІ'НА ж. Дубовае палена, палка. Як добро плечэ, то й дубіну сечэ (прыказка). Кароцічы. ДУ'БЩ Ь незак. Цягнуць. Ну, давай, дуб! вулье на дзерэво. Бярэжцы. Кот схопіў ціпленя дай дубіць у тэе закло под вётламі. Дварэц. Дубщь горэлку da i ўсе. М. Малешава. ДУБЛЕНКА ж. Сырамятная скура. Дварэц. ДУБНГК м. Дубняк. У нас жэ дубніку було, дубніку! Хачэнь. Памянш. д у б н І ч 6 к. Воны вечно ўсе по дубнічку седзяць, тые грыбу. Хачэнь. ДУБО'ВІК м. 1. Несапраўдны баравік. Дубовік — бы грыб, да сінее. Аздамічы. Воны цьвордые, ек дуб, затым на іх кажом дубовікі. Хачэнь. 2. Старшы на плыце. Запясочча. ДУБСУВУ прым. 1. Дубовы. Пеклі на дубовых лістах хлеб, смашны буў. Чэрнічы. 2. Адубелы. А вон нежыву, дубову. М. Малешава. ДУ'БОМ прысл. На дыбы. Дубом поставілі ёго, да заліўса (пра каня, які пераплываў за лодкай рэчку). В. Малешава. Спужаўса, аж дубом стаў. Альшаны. ДУБРО'ВА ж. Дубовы лес. У дуброві ўпорину рыжыкі шукала. Пагост. ДУГА' ж. Дуга. Ек у стане — вушэй коня, ек ляжэ — ніжэй кота (загадка). Дуга (адгадка). Хачэнь. ДУДАФ м. Дудар. Ужэ помёрлі тые дударэ, шо колісь булі. Цераблічы. На веселлі гармоніст з барабаншчыком i дудар гралі. Пагост. ДУ'ДКА ж. Дудка. От спевае, бы ў дудку грае. Луткі. ДУДНЕ'ЦЬ незак. экспр. Бурчаць, бубніць. От дудніць i дудніць стара, уеласа, 61 горка осіна. Сямігосцічы. Дудніць собе под нос. В. Малешава. ДУДУ'КАЙЛО я. экспр. Буркун. Эдзік, дудукайло ты! Сямігосцічы
Дадатковыя словы
вўшэй, дубець, дуброва, дубіна, дуднець, жывў, памятного, ўпорйну
11 👁