Тураўскі слоўнік (1982). Том 2. Д-К. І. Я. Яшкін, Г. А. Цыхун, А. А. Крывіцкі

оглоблі стаў стукаць. Стукае, стукае. Вот забраўса одзін i пошоў. Адале другі, трэці i чэцьворты. П 'яць воўкоў от бачыла ек от до хлева о до свого. н* * * А то шчэ буў чоловек мой. Да кажэ: «Знаеш шчо, я цепер хочу на охоту (а вон буў охотнік). А тобе,— кажэ,— запрету коня (зваўса Прогрэс, велікі такі конь), да ты повозі гной за мене». А гной везці да туды на Бор у нас, там у нас поле. «Я,— кажэ,— й накідаю, я й заверну». Кажу: «Добрэ». Запрегла этого коня i еду, озіраюса. Ніхто не едзе, я одна. Вуехала, там у нас рэка, вуехала на рэку — стоіць воўк. Ох, да божэ ж мой, ох, да свеце ж мой! Д а дзе ж мне дзецца? Д а шчо ж мне цепер робіць? Хочу завернуцца назад — не! Стою с тым конем. Аж бачу, ужэ здалёк нехто зноў едзе. А я: «А чого ты тут стоіш, шчоб ты вудох!» На воўка. «Доўго ты будзеш стояць?» I зобраўса й посунуўса на поле. Ужэ едудь багато, ужэ із болот гэтых. Кажу: «Добрэ, шо я вам дорогу пробрала. Ву бачылі хто стояў?» А там одзін чоловек да кажэ: «Гэто не собака, Параско?» «Екі собака? То ж,— кажу,— воўк! Я не знала, дзе дзевацца. А мой,— кажу,— пошоў на охоту!» Прышоў мой чоловек із охоты, я кажу: «А шо ты бачыў?» «Нічого, брат, жонко, не попало нам». «А воўка,— кажу,— то не моглі ўбіць на Церэпшах? Это ж я вуехала, а вон на рэцэ стоіць, на лёду!» Хай воны подохнуць. лось А з бацьком колісь ходзіла ў грыбы. То йдом, а я шчэ не бачыла лося, ідом, а шось так эты крушнік есць да хрумае. А бацько знаў. Кажэ: «Ціхо, дзідя, недзе лось. Помаленьку йдом». От ідом, ідом. Ой, я бачу, стоіць шось. Кажу: «Бацё, корова». «Не, ціхо, это лось». А вон не бачыць. «Ну то заверніса ж,— бацько кажэ,— заверила ходя, му побачым, ці то вон, ці вона!» А вон ек драпнуў так крушніком, то нно той крушнік трэшчыць. А ходзіла по ягоды по клюкву, то не поверьте, шо п'яць пар рогоў трапіла. Трапіла сем пасынкоў, трапіла п'яць, трапіла тры, трапіла два, i зноў мо то тры. I это наберу ношку клюквы i тые рогі пру. Прынесу хлопцам, то этые хлопцы ўхоп'яць. То настаўнік эты, вон ум'ёр, двое купіў. Ж у к о ў ск а я Пр а ск о ў я Мікіт аўна, 1907 г., в. Стараж оўцы З а п іса ў у 1981 г. на магнітафоне i зрабіў транскрыпцыю П. Л. М іха й л а ў КОЛІШНІЯ ЗВЫЧАІ Прыказвалі старые, шчо будзеш рошчэсацца, то не кідай нідзе гэтые косы. Бо возьмё іх птушка на кубло, да будуць коўтуны на голове ў цебе. То ховалі гэтые косы. Ото рошчэсаецца да ў печ кідае, або ў шчэлькі екіе дзе-нёбудзь ховалі, шоб не валяліса гэтые косы. Яг * * Мо гэто було ў нас коліся на головосёка, старые говорылі. Говорылі, шо гуркоў не можно есці, яблук не можно есці, груш не можно есці. Ужэ ў гэты дзень не еж гуркоў, то будуць соплі цекці. А ек будзеш грушы i яблука есці, то будуць чыракі. То так коліся було