сюды, бо ты там увалісса!» Вона посмотрэла' на мене i побегла далынэ. Я бачу — раз i ўвалілосо. I как-то ручкою ўхопілосо за полонку i вулезло. Кажу: «Ідзі сюды, ідзі сюды, дочэнька, бо ўтопісса». Воно подышло бліжэй — i шах у полонку i ўжэ но эты капюшончык. Вот-вот вода под лёд заберэ. Ну, тут ужэ/ожыдать некогда. Я на эты лёд i бегом. I з гарачкі як я бег, то шчэ мене лёд дзержаў. Як я прыбег, так шарнуў о так по горло. I достаў ее за эты капюшончык да швырнуў на лёд о так о. Давай назад вубірацца. Шо на лёд, то лёд проломіцца. Бруду, добруў до берэга. А дзе тэ дзіця дзелоса, я не знаю, побегло некуды. Ну там одна дзеўка побачыла да кажэ: «А дзеду, шо то ву тут купаецеса?» Кажу: «Не, я дзіця вуцег». Кажэ: «Я бачу, побегло воно туды о». Ну, я вулез, думаў, я шчэ забегу дамой. А тут як вулез я на берэг, так вода от мене ўжэ, як я набраўса водою. Ж жало, прамо дыхаць нема чым!. Та дзеўка кажэ: «Дзеду, ходзеце к нам да перэдзенецеса». Ну шо, я ўжэ роззуўса там, вужаў этые брукі, ватніе булі. Глаўнэ порцянкі дала сухіе. Я домоў. Прыбег домоў, а стара топіла ў печы. Я залез на печ, крычу: «Давай бельё, гвалт, я,— кажу,— у полонцы буў». А чые дзіця, я i сам не знаю. Потом утром прыходзіць одзін. «Здраствуйце, дзядзько». «Здраствуйце», «То то вы мое дзіця спаслі, спасібо вам, дзеду, дзякуй вам». А цепер эта дзевочка ўжэ кончыла дзесець класоў. Кажэ: «Дзеду, як буду йці замуж, это ў перву очэрэдзь шоб ты ў мене буў самы луччы госць». 3 УСП АМ Ш АУ ПРА ВАЙНУ Попалілі немцы ўсю дзерэўню, як есць, оно осталосо чотырнаццаць хат усіх по ўсёй дзерэўні. От ідзё на стороне так булі, на полёх самые трохі, то тые пооставаліса чотырнаццаць хат, а то ўсё спалілі. I білі, i ўбітые no вуліцы валяліса. Пройшлі ўжэ воны, то мы ўжэ бралі на возы да возілі на могілкі. Самі, не коньмі, да самі, жонкі этые. Мужчын не було, похаваліса ўсе, бояліса, шоб немцы этые не побілі. А дзе стрэлі мужчыну ілі якого хлопца, ка, білі без поняція, стрэлялі i ўсе. I палілі. От поб'юць i паляць. Ідуць у хату, куль соломы екой несуць да паляць. От було горэ! Попалілі ўсе, не ўспевалі му нічого похаваць нічого. Д в а р э ц З а п іса ў у 1973 г. на магнітафоне П. В. С а д о ў ск І, зр аб іў т ранскрипцию П. А. М іха й л а ў ПРА М ІНУЛАЕ А зноў вам роскажу. Моя маці сама з этой дзерэўні. Да она пошла замуж туды. Д а поверце, було ў дзеда багато золота. Той дзед да вельмі буў такі, у ланцях ходзіў, у дранцях. Шкодоваў этЭ золото. Тэ золото i ў улье позахаўваў, за рэку позаносіў, i ў капеж, у одрынах тэ засторонкі булі, позакопваў тэ золото. I вы поверце, шо буў пропадушчы i ходзіў у дранцях, у ланцях. Бач, збіраў золото, назбіраў мо дзве гладышкі i етэ ўсе позахаўваў, позакопваў у землю, а то ў засторонку. Роскідаў колхоз одрыну, да знайшоў этэ ўжэ іх хлопчак. Эту банку такую во золота. М у погорэлі. I вы поверце, не цепер кажучы, мы малые булі, не погорэлі. А маці сама, бацько буў поплоў у Кіёў. Колісь сцесненье веліке було, хата на хаце, двор на одзін двор. Ну, майі поўкідала дзеці. А ўсе на
Дадатковыя словы
брудў, добрўў, осталбсо, побюць, пропадўшчы, ужэіожыдать
0 👁