Тураўскі слоўнік (1982). Том 2. Д-К. І. Я. Яшкін, Г. А. Цыхун, А. А. Крывіцкі

Ну, устроілі ў сумку ему обед, пошоў вон. Ідзе, ідзе, аж стрэчае бога. — Шо ты, добры чоловечэ, несеш? — Д а вот обед е. — То давай пообедаем. — Не, я з вамі обедаць не буду, ву не праўдзівуе, ву кого любіце, того губіце. Ну, пошоў он далей. Ідзе. вон, а ідзе смерць. Вон кажэ: — Я з вамі победаю, вы праўдлівая смерць. I давай вон з ею обедаць. — Шо ж ты так, чоловече, ходзіш? — От таке дзело, бедно жыву я. — Ну, так я цебе навучу, ужэ шоб ты не буў бедны. От зайдзеш як дзе негож будзе чоловек, то там ты мене будзеш бачыць. Ек я буду стояць у головах, так это вон ужэ ўмрэ, а ек у ногах, то шчэ будзе жыў еты чоловечэ. Тотытрохі пошэпчы шо-небудзь, поговоры. Ну добрэ. Пошоў вон, ідзе-ідзе, прышоў у село. Зайшоў у одну хату — негож человек, смерць у головах. Кажэ: «Тэты чоловек помрэ». Зайшоў у другу хату, дзе буў негож чоловек. Смерць, бачыць, у ногах. Ну, то подужае. Вон пошэптаў ему, поговорыў, i той чоловек подужаў. Людзі ек дозналіса, ек сталі ходзіць к тому чоловеку, шоб это ўсе вон ім пошэптаў. Ну, ужэ забогацеў чоловек. Ну, ужэ жыве вон й жыве, ужэ й багато годоў. Ужэ й не хочэцца ўміраць. От прыходзіць та смерць по того чоловека. — Ну, ужэ пора тобе ўміраць. А вон кажэ: — Ай, ешчэ годочок пожыву. I отпросіўса. Добрэ, ужэ год пройшоў. Не думалосо. Шо ж, добрэ жыве чоловек. Прыходзіць зноў смерць, год пройшоў. — Ну, то шо ж ты, ужэ ж трэ ўмерці. А вон: — Ай, я шчэ год пожыву. Шчэ отпросіўса. Ну, ужэ на трэці год прыходзіць. А вон шо надумаўса. Зроблю таку круцёлку i постаўлю кроваць. ГІрыдзе ко мне смерць, то я к ей ногамі крутнуса — i ўсе. Вот прышла ўжэ та смерць, стала ў головах, а вон круць ногамі. Потом вона зноў стала ў головах, вон зноў крутнуўса. А смерць кажэ на ёго: — Круці, не круці, сераўнб трэ ўмерці. Колісь это дзед росказваў шчэ ў войну. Ся м урадц ы За п іса л і ў 1980 г. на магнітафоне i зрабілі т ранскрипцию А. А. К ры віц кі i /. Я. Я ш к ін ГУСІ Гусі i зарэ ходзяць самые, вужэну — i пошлі. Дзе яка шкода, які посеў, то воны знаюць, ні трэба іх ні гнаць, нічого. Такіе пронозлівуе, такіе нічогіе гэтые гусі! Іх годоваць трудно-трудно. Але ў мене дзеўкі, я ж ім подушок не накупляюса ўсім. От жэ оддала чотыры дочкі i ўсім подушок наробіла. A інша жэ едзе да й купляе. А я своіх наробіла подушок. A гусі жывые скубу! Так поскубу іх, шо оно йдуць — тые крыла назад да перэкідаюцца. Одны но крыла тые не скубуцца, а чэрэво