Тураўскі слоўнік (1982). Том 1. А-Г. І. Я. Яшкін, Г. А. Цыхун, А. А. Крывіцкі

rШугі на вугі, воробЧ з поля!» Хачэнь. Памяти, в о р о б е й к о, о р о б ё й к о. Оробейко купаеща — то будзе дождж (прыкмета). Хачэнь. ВОРОБ'ЕУ прым. А В о р о б'ё ў ш ч а в е р. Вераб'інае шчаўе. Бярэжцы. ВОРОБГНЫ прым. Л В о р о б і н а я ноч. Вераб'іная ноч. Воробіная ноч — як цэлую ноч бліскае. Запясочча. ВОФОГ м. Вораг, непрыяцель. Нема ворога, так нажывещ, як та прыказка кажэ. Луткі. Шоб моім ворогом такая жытка, як мне! Мачуль. Не поіўшы, не корміўшы, не мецьмеш ворога (прымаўка). Аздамічы. Каша — ворог, бо гоніць з-за стала. Цераблічы. Накормі, напой, то будзе ворог твой (прымаўка). Хачэнь. ВОРОГОВА'ЦЬ незак. Злавацца, выказваць варожыя адносіны. Вона ворогуе на мене, крывуе, шо ў мене е, а ў ее нема. М. Малешава. ВОРО'ЖКА ж. Варажбітка. Ворожкі ворожылі, а чы праўду, чы не. Альпень. ВОРОЖЬГЦЬ незак. Варажыць, гадаць. Ворджыць— нашэптвае. Знае нешчо, толькі не прызнаецца. Бярэжцы. ВОРОЖЭ'НЬЕ н. Варажба. Дай поворожу, погадаю.— На доха мне твое ворожэнье, шчо ты мне за ўгадніца! Бярэжцы. ВОФОН м. 1. Крумкач. Сором не ворон, очэй не вудзерэ (прымаўка). Запясочча. 2. Дзіцячая гульня i персанаж у гэтай гульні. Поберуцца дзеўкі ззаду, а ворон крычыць: кра, есці хочу! А мы не пускаем i дразнім: кра, елыка, выць собе езыка. Луткі. За матку трымаецца многа дзяцей, адно за другое. Мэта ворана схапіць i адарваць хвост, пры гэтым ён не даецца, а матка ганіць ворана. Іншы варыянт дражнілкі: ялыка, выцегла езыка! Луткі. ВОРО'НА ж. 1. Барона. Ворона ўсе на дождж каркав. Луткі. Ворона чорна, а тут так бу сівовата. Цераблічы. Ек улез у вороны, то крач ек i воны (прымаўка). Верасніца. 2 перан. Разява. Хільчыцы. ВОРОНЕ'Ц м. 1. Лясное зелле, бядрынец (?). Воронец таке во, ек ёлка, зелье, од печэні вон бувае; хто кому плохо подумав i зробіцца недобре, то тэ зелье даюць. Воронец вугоняе голоўные болі. Пагост. Мо гэто воронец той зацвіў? Хачэнь. 2 (?). Зай, зай, воронец, вулій воду за конец, вулій воду за колоду! (дзіцячая прыгаворка