Тлумачальны слоўнік прыказак (2011). І. Я. Лепешаў, М. А. Якалцэвіч

ÀËÔÀ²ÒÍÛ ÏÅÐÀË²Ê ÑËΡ Ніхто не чуе, дзе бяда начуе. Сваёй бяды нікому не кажы, бо добры злякнецца, а злы пасмяецца. Свая бяда – не чужая. Сем бед – адзін атвет. Слязамі (слязьмі) гору (бядзе) не паможаш. Хто пра бяду, а яна (ён) усё пра гавяду. Чужую бяду рукамі (і пальцам) развяду. Што ні мах, то усё бяда па зубах. Бядота. Ад ляноты чакай бядоты. Бязлюддзе. На бязлюддзі і поп чалавек. Бязрыб'е. На бязрыб'і і рак рыба. Вада. Апёкшыся малаком, ваду студзяць. Апёкшыся на малацэ, дык і на халодную ваду дзьмуць будзеш. Апёкшыся на малацэ, і на ваду дзьмеш (дзьмухаеш). Бяла не бяла, а ваду відала. Вада не бяда. Вады не засіліш не паварушыўшыся, рыбкі не зловіш не памачыўшыся. Вясною вядро (кораб, цэбар) вады, а лыжка гразі, а восенню лыжка вады, а вядро (кораб, цэбар) гразі. Грошы – вада. Добры гаспадар не толькі ў жываце, а нават у ботах вады не любіць. Зваранай рыбе вада не патрэбна. З хараства вады не нап'ешся. Каб рыбу есці, трэба ў ваду лезці. Каля (ля) вады ходзячы намочышся. Не тады вучацца плаваць, калі вада ў рот плыве. Пад ляжачы камень вада не цячэ (не пацячэ, не бяжыць, не пабяжыць). У ціхай вадзе чэрці водзяцца. Хто апарыцца на малацэ, той і на ваду дзьмухае. Хто зявае, той ваду сярбае (хлябае). Хто сказаў, што лапці ваду прапускаюць? Ціхая вада берагі мые. Ціхая вада грэблю рве