Ñ– Прыказкі, кн. 1, с. 178: Спроба не хвароба. Спытае люты, ці добра абуты. Гл. Пытаецца (спытае) люты, ці добра абуты. Спяваць дарма – баліць гaрла. Справа не варта патрачаных сіл, часу і пад. Сін.: Гульня не вартая свечак; Не варта шкурка вырабу. Невыпадкова ад гэтага «давеска» [класнага кіраўніцтва] найбольш здольныя, вопытныя педагогі стараюцца адмахнуцца, выкруціцца, бо «спяваць дарма – баліць гарла», кажуць у народзе (Настаўн. газ. 2000, 18 лістап.). – Паўкалька з польскай мовы: Spiewa darmo – bole gardlo. – Прыказкі, кн. 1, с. 361: Спяваць дарма, боле гарла. Старасць не радасць а горб не карысць. Кажуць са шкадаваннем, калі ўспамінаюць свой узрост. [Ян:] Як прыйдзецца рукі злажыць, то хто тады табе ў помач стане? Гаспадарку разарвуць, цябе пакрыўдзяць... Старасць – не радасць (К. Каганец. Модны шляхцюк). [1-ы селянін:] Спяшайся, кум, а то спознімся. [2-і селянін:] Прыстаў зусім, старасць не радасць (У. Галубок. Бязродны). Так, браце Андрэй, сядзі цяпер і не рыпайся. А чаму? Таму што слабыя мы сталі, а віною ўсяму: годы точаць падшыпнікі, не разгонішся цяпер, не раз'едзешся... А іначай кажучы, старасць – не радасць (М. Лынькоў. Андрэй Лятун). Не малады, галубка, мусіць, сказаў: старасць – не радасць. Охо-хо! І сярэдзіна баліць, і сама вось-вось рассыплюся (М. Даніленка. Праводзіны). Ён, Марыйка, на два гады старшы за мяне. Разам мы раслі. Усё мае свой пачатак і канец. Старасць не радасць, горб не карысць ды і смерць не ўцеха (А. Жук. Не забывай мяне). * [Кацярына Карпаўна:] Якое там пратанне? Толькі што клёвала. Душа на нітачцы затрымалася. А як ты? [Дзед Язэп:] Дажываю таго быту, калі паложаць пад пліту. [Кацярына Карпаўна:] Старасць не радасць, а смерць – не падарунак (У. Сауліч. Сабака з залатым зубам). – Насовіч, с. 156: Старасць не радасць, а горб не карысць; Прыказкі, кн. 2, с. 205, 227: Старасць не радасць. Старасць нікога (чалавека) не красіць. Мар'я.. доўга гаварыла пра жыццё, якое, яна казала, хоць і шчаслівае ў вёсцы, але цяжкае для іх, пенсіянераў. «Старасць нікога не красіць» (С. Кухараў. Родная глыбінка). – Ад чаго гэта ў вас такія рукі, Амос Адамавіч?.. – Ад старасці і ад раматусу. Старэе чалавек, змяняюцца і формы яго цела. Не красіць, мілы мой, старасць чалавека... (Я. Колас. На ростанях
Дадатковыя словы
маря, разедзешся
0 👁