Íмеркавалася, з'езд выбраў яго зноў кіраўніком саюза на чарговы тэрмін. Коней на пераправе не мяняюць (П. Васілеўскі. Коней на пераправе не мяняюць). * Нахабнік? Трэба прыгледзецца да яго, панюхаць, чым пахне. Пакідаць на пасту ці выгнаць? Месца тут сёння не святое, аднак пустым не будзе, любому прапануем – не адмовіцца. Але калі гэты Пыльчанка з галавой, то лепш, як кажуць, на пераправе не мяняць, няхай цягне да чыстага часу (І. Шамякін. Злая зорка). Напісанае застаецца. Кніжн. Напісанае (часцей пра мастацкія творы) не прападае бясследна ў часе, захоўваецца ў памяці пакаленняў. Літаратура не сканчаецца ні са сканчэннем улад, ні са знікненнем дзяржаў, яна не сканчаецца нават тады, калі мёртваю робіцца мова, на якой яна стваралася. Напісанае застаецца і адгукаецца ў вечнасці. Так было – і так будзе (У. Някляеў. Гэта ўлада татальнай маны). Прайшло больш як стагоддзе. Кніга ўспамінаў Панаевай успрымаецца як Фенікс, што паўстаў з попелу. Сапраўды, напісанае – застаецца... (Т. Мушынская. Пра каханне і алхімію). Твары, мастак, і не крыўдуй, дзівак, калі хто-небудзь крывенька ўсміхнецца і скажа: «Гэта ўсё не так...» Напісанае, кажуць, застаецца! (А. Салтук. Напісанае застаецца). Ніколі [М. Багдановіч] нікому не жаліўся. І зараз – насуперак смерці – не самотны! Бо напісанае – застаецца. А ён напісаў сваю кнігу. Вось яна, побач... (А. Петрушкевіч. Я не самотны). Адно можна сказаць, што памёр [Мікола Гусоўскі] недзе пасля 1533 года. Памёр? Жыве! Усміхаецца, радасна махае рукой. Праз стагоддзі, праз вякі махае. Запомнім яго! А напісанае... Напісанае жыве па сваіх законах. Напісанае застаецца... (А.А. Марціновіч. Песня пра Беларусь). – Калька з лацінскай мовы: Scripta manent. Напрасткі адна варона лятае, затое (ды) ніколі дома не бывае. Гаворыцца з неадабрэннем пра таго ці таму, хто хоча ісці куды-н. напрасткі. Сін.: Крывая дарога з простай смяецца; Пойдзеш нацянькі – праходзіш тры дзянькі; Хто прамікуе, той дома не начуе. – Да Гардзееўкі далёка? – Вёрст трыццаць, лічы. – А калі напрасткі? – Напрасткі? Д[ы]к напрасткі адна варона лятала, затое дома не бывала! (І. Чыгрынаў. Плач перапёлкі). Малады лес цягнуўся бясконца. Богшу разбірала злосць: якога чорта ён палез у гэтую гушчэчу? Мог проста абысці яе. Во ўжо нехта сказаў праўду: напрасткі варона лятае, ды ніколі дома не бывае (А. Асіпенка. Святыя грэшнікі