Беларуска-расійскі (вялікалітоўска-расійскі) слоўнік (1989). Я. Станкевіч

пазнацьцё 813 пазычаць пазн-аваць-дуь,— см. под знаць. пазнацьцё-чл, предл.-цю, cp.—знакомство. Нсл. 455. пазрадніцку, нареч.—предательски, мгсл. пазвоннае-шга, в знач. сущ.—перезвон по покойнике. Растсл. пазв-аньне-аньг-луь,— см. под зваць. пізухл-ухі-усе, ж. 1. ниша в печке. Ксл. Гаршчок пастанавілі ў пазуху. Варашылы Куз. (Ксл.). 2. пустота между боковыми стенами овина и сторонами крытого гумна или крытого тока. Нсл. 390. Жыта ў староны кладзіце, а ячмень у пазухі. Нсл. Не закладайце сусім аднае пазухі; за асецьцю мякіну трэба сыпаць. Нсл. пазур-/?Я, предл.-ру, зват. пазуру; мн. ч.-рыроў-ром-рамі-рох, м.—большой ноготь. Ар. пазьбёгчы, пазбёгці, ( о б л а с т.)-б я гу бяжыш-бяжыць, соверш. ад чаго—избежать чего-л., избавиться от чего-л. исподволь. Нсл. 454. Пазьбег я ад б яды. Нсл. Несоверш. пазьбягаць-аю-дош-ае ад чаго —избегать. Пазьбягаю маладых дыскусяў. Пімен Панчанка. пазьбёгчыся,—см. под бегацъ. пазьбёрщ,—см. под берці. пазьбіраць,—см. под берці. пазьдзёкавацца,—см. под зьдзекавацца. пазьняк-ка, предл.-ЯКу, зват.-яча; мн. Ч.-К1коў-ком-кі-камі-кох, м. 1. жеребенок, родившийся осенью, НК.: Очерки, Но. 703. каждый самец из животных поздно, обычно осенью, родившийся. 2. поздно посеянный овёс, ячмень и т.п. Арпазьшць-ню, позьніш-не, несоверш., перех. — задерживать, забавлять до поздного времени, Нсл. 456. причинять опоздание. Не пазьні яго там; запозьніш, цемна будзе ехаць аднаму. Нсл. Соверш. запазьніць. Нсл. 456. Соверш. прапазьніць—задержать до поздного времени. Нсл. 527. Прапазьніў ты мяне: цемна будзе ехаць. Нсл. Жані мяне, родненькі! Не пазьні мяне ў доме. Касьцюковіцкі рн. К алінінскаеакругі(Н аш Край, 1928, Но. 6-7, 50). Прич. ПраПОЗЬНены —задержанный до поздного времени. Нсл. 527. Людзі прапозьненыя на рабоце. Н сл. Соверш. прыпазьніць— задержать довольно поздно, Нсл. причинить несколько опоздание кого, чего-л. Не пазьні дзяцюка, высылаючы; прыпозьніш — цемна будзе зварачацца. Н сл. Соверш. спазьнГць—задержать до позного времени, Нсл. 606. сделать что-л. поздно. Прич. спозьнены—запоздалый. М Г сл. Соверш. упазьнщь, -ню-ніш-не—с опозданием произвести посев, Шсл. сделать что-л. поздно Упазьніў авес, дык i прапаў. Ст. Рупатлівы гаспадар ня ўпозьне свае сяўбы. Ст. паЗЬНЩЦа-НЮСЛ, П О З Ь Н ІШ С Я, несоверш. з ЧЫ М—запаздывать, Ар.; Гсл.; Шсл.; Нсл. 456. опаздывать. Ар.; Шсл.; Гсл. Ты кажны раз позьнішся на работу. Нсл. Не пазьніся надта, раней прыходзь да хаты. Ст. Позьніцца гадзіньнік. Ст. Соверш. запазьніцца—опоздать. Ш сл.; Нсл. 456. Троха запазьніўся прысьці. Ст. Ідзе ты так пазьніўся, запазьніўся? Нсл. Соверш. прапазьніцца—опоздать. Нсл. 527. Прапазьніўся ты прыехацъ. Нсл. Соверш. спазьніцца. 1. опоздать (, запоздать, С.) Ксл.; Ар.; Гсл.; Нсл. 606. СпазьНІўся на Божую службу. Нсл. Спазьніўся Ў поле Д раж на Куз. (Ксл.). Отгл. имя сущ. спазьненьне—опоздание. Гсл, прыпозьневацца-н/оюсл-нлэешся, несоверш.—несколько опаздывать. Заўтры ня прыпозьнюйцеся прыехацъ, як сядні прыпазьніліся; а прыпозънхцеся, не падарую. Нсл. 506. Соверш. прыпазьніцца —немного опоздать. Троха прыпазьніўся прысьці. С т. пазьбягаць,—см. под зьбягаць. пазыка-к/, дат., предл. пазыцы, ж.—заем, М Гсл.; Ар.: НК.: П асоб., Но. 59; Гсл.; Шсл. ссуда, одолжение (устар. С.) НК.: Очерки, Но. 418; Нсл. 456. Ён вечна ходзеў пазыку к людзём. Ст. Другая пазыка — тая ж страта. Послов. Нсл. Пазыкі ходзяць у ЛЫ КІ. Послов. Н сл. Ум еньш. пазычка-чкг-чцы— одолжение. Н сл. 456. Пазычка добра, але аддаваць цяжка. пазыск-аньне-дуб,—см. под зыскаваць. пазыскав-аньне-ачь,—см. под зыскаваць. пазыв-аньне-аны-луб,— см. под зваць. пазываты-гаягя, в знач. сущ. 1. посланный для приглашения. Нсл. 456. За табою пазыватага трэба пасылаць. Нсл. Пазываты ад суседа на талаку прасіў сена касіць. Нсл. 2. особый человек в суде, посылаемый для призыва. Нсл. 456. Ня жджы, паку ль прышлюцъ пазыватага. Нсл. пазыушк-г07, предл.-іку, зв а т А ч а, м.—истец. См. пазоўнік. пазыўніца-цы-цы, ж.—истица. См. пазоўніца. пазычальнік-z/vtf, п р е д л.-ік у, зват.-іча, м.—кредитор. Гсл. См. пазычэньнік. пазычаць-аю-аеш-ае; п о в е л.-ай-айма, несоверш. кому што, 1. одолжить, давать в ДОЛГ, В займы. Ар.; М Гсл.; Растсл.; Шсл.; Ксл.; Нсл. 456. Каб ня людзём пазычаць, дык сабе на доўга стала б хлеба. Ст. Пазычалі ўжо. Сялец Чаш. (Ксл.). 2. у каго што,—занимать, брать в займы, В ДОЛГ. Растсл.; Ар.; Шсл.; Нсл. 456. Пазычаеш, калі свайго ня маеш. Послов. Н сл. П р и ч. пазычаны—не собственный, взятый в долг. Нсл. 456. У мяне, госьцікі, хлеб пазычаны. — А нам не аддаваць. По говор. Нсл. Отгл. имя сущ. паЗЫ Ч аН ЬН е-Н Л, пр едл.-Н Ю, ср.—одолжение. Ар.; Нсл. 456. Пазычаньне на неадданьне. Послов. Нсл