Беларуска-расійскі (вялікалітоўска-расійскі) слоўнік (1989). Я. Станкевіч

мятлюшка 696 замігцёць мятлюшка-ш/с/, дат., предл.-ЦЫ, ж.—бабочка(насекомое). Ксл. Ай, якая харошая мятлушка! Пустынкі Сян. (Ксл.). См. мятлік, мятлышка, мятлух. м я т н у ш к а-шкі-шцы, ж.—вербейник. Навасёлкі Пух. (Шсл.). мятусіцца,—см. под мітусіцца. мятушлівы-вая-вае—суетливый. Зьвярнуўся Лясьніцкі да места, ён засьпеў там надзвычайна нэрвовы, мятушлівы настрой, которым было ахоплена ўсё жыхарст ва. ЗСД. 349. м я т у ш ъ щ ц л - ш у с я - ш ы ш с я, несоверш. к з а м я т у ш ы ц ц а. См. м іт у с іц ц а I. замятушыцца—засуетиться, замешаться. П о т ы м па к і н у л і чэ р ц і с к а к а ць i Н е ш т а тр о х у ЗаМЯтуШ ЫЛІСЯ. Демид.: Веров. 104. С у с т р э ў ш ы не й чы ў с ь м е х, ж а х л і в а з а м я т у ш ы л а с я. ЗСД. 167. См. з а м і т у с і ц ц а ( п од м і т у с і ц ц а), иметь в виду. мявъцъ-аю-аеш-ае, многократ. к маць 1,2. (Прарокі) ад кафіраў (араб, нявернікаў) вялікую пераказу мявалі. Кіт. 42612. Лепты пакой мявалі. Кіт. 8ібіо. мяваць,—см. под мець. мяцёліца-ў6/, дат., предл.-цы, ж. 1. метель. Ap.; Стаішча Чаш. (Ксл.); Шел.; Гсл.; Нсл. 298. Усхадзілася вялікая мяцеліца. Ст. 2. национальный великолитовский (белорусский) танец, в котором участвующие держат в руках полотенца. Як заграе музыка, пяючы песьню: "Курыць, веіць мяцеліца, чаму стары ня жэніцца....", першая, праскочыўшы пад ручнік другое, прапушчае яе пераз свой, i гэтак далей, аж да апошняе, которая цяпер ужо робіцца першай. Гэты скок найвясельшы, асабліва яго скачуць у сярэдняй клясе народу. Нсл. 298. Заграйце мяцеліцу. Нсл. Дзеўкі пайшлі скакаць мяцеліцу. Ст. мяцёны,—см. под месьці. мяць, мну, мнеш, мнець, мнем, мніцё, несоверш., перех.—давлением, сжатием очищать от твёрдых частиц; мять. Нашы мнуць лён. Ар. Соверш. увамнуць-ну-нешнёць-нём-ніцё-нуць, перех.—сожрать чтол. в роде блина, цирога. Шсл. Вось дзе жлукта, аж пяць бліноў увамнуў. Ст. Адзін у сю сітніцу ўвамнуў. Ст. абмиць, абамну-нёш-нёць-нём-ніцёнуць, соверш. к абмінаць. Несоверш. абмінаць, 1. мять пеньку. Дел. Пачалі мы абмінаць няньку. Дел. 2. замячивать кого-л., утруждать работой, Дел. приучать к работе лошадь, вола и т. п. Сталі мы коніка ў рабоце абмінаць. мяцьва-од предл.-ве, ср. 1. суп, приготовленный из травы(из крапивы, лебеды, щавеля, сурепицы). Міх. Мяцьва з крапівы ўважаюць за лепшае. Міх. 2. рубленая трава для животных. Замятой М Я Ц Ь в а С Ь вІН Ь Н Я М. Сяркуці Куз. (Ксл.). мгіцьвіна-ны, общ.—прозвище слабосильного человека. Дел. Не чалавек, а мяцьвіна. Дел. У рабоце ён уборзьдзе амягае — ён мяцьвіна. Дел.(под амягацъ). Ён такі мяцьвіна — борз да мягне. Дсл.(под амягнуць). мяшаны,—см. под мяшаць. мяцца, мнёцца, несоверш., страд, к МЯЦЬ. Ар. Лён добра мнецца. Ар. ъымтмщъ-аецца, несоверш.— отпадать кострой при мятьи льна. Ар. Жыцьвіца не вымінаецца, як мнуць лён. Соверш. вымяцца, вымнецца. Жыцьвіца ня вымялася. мжака,—см. под імжака. МЖЭЛЬ,—см. под ІМЖЭЛЬ. МЖЫЦЬ,—см. под ІМЖЫЦЬ. мжыцца, см. под імжыцца. мігацёць-гачу-гаціш-гаціць, несоверш. 1. сверкать. Шел. Зорка мігаціць. Ст. См. мігцець. 2. мерцать. БНсл.; пнз. Сьвечка мігаціць. См. мігцець. мігаць-аю-аеш-ае, несоверш. 1. непроизвольно быстро спускать и поднимать веки и расницы, мигать. 2. каму, на каго-што,—мигать, подмигивать. Однкр. мігнуць-ну-нёш-нёць-нёмніце—мигнуть. Як вокам мігнуць да Сынай г ары прышоў. Кіт. 11268. мігцёньне-ня, предл.-НЮ, ср., отгл. имя сущ.(к мігцець)—мерцание. Шчарбатым усьмехам ён (месяц) коўзаўся па ўсім чыста, ад чаго украіна(места), па якой варочаўся Раман дахаты, із сваімі садамі i гародчыкамі, хліпала нейкім трывожным мігценьням, як у срыбнай, але цямлівай сетцы. Сяднёў: Корзюк. 2. сверкание. мігцёць(мыгцець, Ар.)-гчу, мігціш-ціць, несоверш. 1. (светиться слабым, неровным, колеблющимся светом, С.)—мерцать. мГсл. Агончык, гаснучы, мігцеў. Гучыць яна (песьня) ў маім вушшу, мігціць у цемры, як пуцяводная зорка, што абяцае збаўлеНЬНе. Сіндрэвіч(Беларус, Но. 169). Мігцяць перад імною яны мілёнам зор. Салавей: Сіла, 41,—мерцать отражая колеблющийся свет, слабо блестеть. 2. сверкать. Шел. Пачысьцілі самавар, аж мігціць. Ст. Заіскрыўся зырка бліокучымі пералівамі, у якіх мігцелі, здаецца, усе колеры. зсд. 181. 3. чым,—о чувствиях, переживаниях: сверкать. См. замігцець 3. замігцёць(замыгцець, Ар), соверш. 1. (к мігцець, мыгцець 1)—начать мерцать, замерцать. Дробна зоры на небе накрышацца, замігцеюць i ў цемнай вадзе. Крушына: Лебедзь, 34. 2. соверш. к мігцець 2, засверкать. Замігцелі на цямнеючым небе зорачкі. Дзьве Душы