Беларуска-расійскі (вялікалітоўска-расійскі) слоўнік (1989). Я. Станкевіч

праходжацца 510 Гсьціцца праходжацца, -дж уюся-дж уешся —прохаживаться, прогуливаться. А дзельcк. Cp. праходак. Соверш. прайсьці'ся, прайдуся, пройдзешея—пройти немного или не спеша, прогуляться, пройтись, ня прыходзіцца, ня прышлося, ня прыдзецца, соверш., безлич. с отрицанием, 1. не следует, не дело. Нел. 336. Ня прыходзіцца, ня прышлося табе рчыць мяне, бо я больш за цябе знаю. Н ел. 336. 2. не йдет, некстати. Імне ня прыходзіцца гаварыць яму гэта; а валей ты скажы. Нел. 336. ПрЫХОДЗІЦЦа, 1. несоверш., 1 и 2-го лица нет.; о времени: совпадать. Вероная нядзеля прыходзіцца, прышлася на самае Дабравешчанъне. Нел. 515. 2. равняться, быть в уровень с кем. Нел. 515. Кубы ты прыходзішся, прыйшоўся да яго? 3. быть в пору; быть соответствующим чему-л., подходящим в каком-л. отношении, приходиться. Твая сьвітка ня прыходзіцца імне, вузкая. Н ел. 516. прыйсьціся, (А р), прыйціся, {Нсп.уйдусяйдземся-йдзецца. 1. соверш. к прыходзіцца 1. —совпасть. Нел. 515. 2. соверш. к прыходзіцца 2. Прыйшлася сьвіньня да каня, ды шэрсьць не такова. Нел. 515. 3. соверш. к прыходзіцца 3. Боты твае прыйшліся імне як раз на ногі. Н ел. 516. 4. прийти, приводя с собой другого, других. Чаго ты прийшорся сюды із сваімі сябрукамі? Н ел. 516. расходзіцца, разьіходзіцца-Эжгсл-)з/шся, несоверш. к разыйсьціся—расходиться. Ар. Соверш. разыйсьціся, разыйдусядзешея, 1. разойтись. Ар.; ЗСД. 134. Разыйдзіцеся па зямлі. Ют. 2866. 2. раствориться в жидкости. Цукер ня ўвесь разышоўся ў гарбаце. Ар. ВЫЙЦІСЯ, соверш., 1 и 2-ого лица нет—остаться (от какого-л. времени, С.) Шел. Ад зімы троха вышлася сена. Ст. ісьцГзна-«б/-«ў, ж.—основной капитал, правый иск, истинная принадлежность, Нел. 225. искомая по суду собственность. Ксл. На каго бы маемасьць ляжачая або рухомая спала, павінні будуць, есьлі а суму пенязей пазычоную пазавуць, ісьцізну із савітасьцю заплаціці. Стт. 329. А гдзе бы а moe нябудучы яшчэ да права пазваны, (ацец) зьмер, тагды (сын) больш ня маець плаціці, одно ісьцізну, а савітасьці, він i накладаў нічога ня малець плаціці. Тм. Маю ісьцізну другому прысудзілі, другому аддалі. Н сл. Ісьцізны свае не дайшоў у ВІцебску. Л уж асна К уз. (К сл.). Што Пан Бог учыніў вам на пажытак, штоб управілі тых cipom, покі яны на ногі паўстануць, i карміце іх із таго, але ня ісьцізны, што пройдзе з пажыткаў. К іт. 1064. ісьцізнае-«ягя, в зн. гпд.-—йстинная принадлежность. А пак лі бы ў чыём схаваньню таковы я рэчы ўзяты былі ад каго гвалтам, тагды на абжалаванам тот, у чыём схаваньню было, даходзіці маець; а навязка таковых рэчай таму, чыя была собскасьць, з самога ісьцізнага ад таго, у каго ўзята, зыскаршы, вернена быць маець. Стт. 336. ісьціна-Hbz-wў, ж.—истинный, правильный долг(основной капитал, С.). Ш ел., истинное количество чего-л. взятого одолженного, истинник. Хаця б ісьціну зыскаць, а чужога мне ня трэба. С т. Не хачу я твае квоты, аддай маю ісьціну. Нсл. 225. ІСЬЦІЦЬ, ішчу, ІСЬЦІШ, ішча, несоверш., каму, 1. поступать по чистой совести. Hiў чым ты мне НЯ ІСЬЦІШ. Н сл. 226. 2. перех.—исполнять(осуществлять, С.) в точности. Так ты ісьціш, уісьціў свае слова? Н сл. 225. Соверш. ЗЬІСЬЦІЦЬ, перех. —исполнить верно(осуществить, С.). Ты ніколі ня зьісьціш слова. 221. 3. отдавать взятое или одолженное. Ня толькі квоты не даець, дый самага доргу ня ісьціць. Н сл. 22 6. Але найболей у ёй(музыццы) было таго, чаго яшчэ ня было: страху, мукі, смутку чалавека, што гэтак мучыцца й шукае свайго ЗЬІШЧЭНЬНЯ. К о р зю к. Соверш. выісьціць, перех. 1. отдать сполна занятое. Ты мне й ранейшага доўгу ня выісьціў ды ізноў просіш. Н сл. 2. исследовать, открыть истину. Нічога, паночку, па мне ня выісьцілі, што табе на мяне наказалі. Н сл. 3. удовлетворять. За крыўду ня хоча мяне ісьціць, уісьціць. Н сл. 226. ЗЯІСЬЦІЦЬ- І Ш Ч у -І С ЬЦ ІШ- ІШЧ а, соверш. 1. возвратить должное. Заісьціць доўг. Нсл. 169. 2. удовлетворить за что-л. Заісьціць крыўду. Н сл. 169. уІСЬЦІЦЬ, уішчу, уІСЬЦІШ, уішча, перех. 1. соверш. к ІСЬЦІЦЬ в 1-ом зн.— ИСПОЛНИТЬ. 2. соверш. к ІСЬЦІЦЬ в 4-ом зн.—удовлетворить, 3. соверш. к ІСЬЦІЦЬ в 3-ем зн. — О Т Д Л Т Ь занятое. Уісьціць каму дорг. Н сл. 655. уГшчаны, прим, к уісьціць 1, 2, 3. Уішчаны дорг. Нсл. 655. 4. чым,—обеспечить. Ня маець быці з таго вязеньня выпушчан, аж пярвей сябе рукаемствам уісьціць. Стт. 92. ісьціцца, гшчуся, ісьцішся, ісьціцца, несоверш. 1. ИСПОЛНЯТЬСЯ(осущеСТВЛЯТЬСЯ, С.). Мае слова ісьціцца, выісьцілася. Н сл. 226. 2. выплачивать свой долг. Хачу табе выісьціцца,ды ня змога мая разам аддаць, буду патроху ісьціцца. Нсл