зьвягліцца 470 зьвіток ЗЬВЯГЛІЦЦа-ЛЮ СЯ-ЛІШ СЯ, несоверш. — зьвягаць. Сабака нешта зьвягліцца: знаць чужы чалавек ідзець. Нсл. юі. ЗЬВЯГуН-уМД, предл., -у н ў, зват.-ўне, м. —брозга, клянча; сварливый человек. ЗЬВЯЗ-Зу, предл.-зе, м.— СОЮЗ. зьвязак-зку, предл. и зват.-зку, м. 1. узел, связанный концами платок, кусок ткани и т.п., в который уложены вещи, пожитки и т.п. Пархв. Нешта прынёс у зьвязку. Ст. 2. связь, отношение друг к другу. Гсл.; Нсл. 201. Даўно зьвязак маюць мяжсобку. Нсл. Паратунак гаспадарства — у цесным зьвязку нацыяналънасьцяу. Ігнатоўскі (Беларусь, 198). Цесны зьвязак із гэтым мае i грэблівасьць гэтае самае інтэлігенцы да мовы жыдоўскае работніцкае масы. Cocic (Беларусь, 142). 3 маткаю ж ня мела тых прыязналюбых зьвязкаў i любіла матку менш, чымся бацьку. ДзьвеДушы. Міколай іншгыя вучыцелі мелі добра наснуджаны зьвязак із жыхарствам. Тм. 122. Думкі ягоныя ляцелі шпарчэй a шпарчэй i губілі парадак а зьвязак із далёкой ад іх запраўднаеьцю. Тм. 124. зьвязаньне-ня, предл.-НЮ; мн. ч. - н і - н я ў, cp. 1. связывание. Нсл. 201. Зъвязаньне некрута, разбойніка. Нсл. 2. соединение. Нсл. 201. Вясельнае зьвязаньне. Нсл.' зьвязаць,—см. под вязаць. зьвяздоня-ш-ш', ж.— кличка коров, имеющих на лбу небольшое белое пятно. НК.: Очерки, Но. 711. Уменьш. ЗЬВЯЗДОНЬКаНЬКІ-НЬЦЫ. НК.: Очерки, 357. зьвязна, нареч.—сжато, кратко. (Кнігі), хоця жа коротка але зьвязна пісаныя, а людзём хрысьцянскім патрэбныя. Зб. Генада патрыярха Костанцінопольскага, 1585 г. зьвязнасьц ь-ф, ж.— сжатость, краткость. Ср. зьвязна. ъъвяътл-ная-нае—сжатый, краткий. Ср. зьвязна. зьвяканьне-ня, предл.-НЮ, ср., отгл. имя сущ. к зьвякаць,—брякание, Нсл. 201. бряцание. БНсл. Дадзеў зьвяканьням звонка. Нсл. ъъъш2а\ь-аю-аеш-ае, несоверш. 1. звонить, брякать, Нсл. 201. бряцать. БНсл. Перастань зьвякаць звонком, шклянкамі. Нсл. 2. облает.— пищать, капризничать. Пск. (Иеропольский). зьвялы-лая-лае—увадший. Ігрушы цяжка, шумна падалі на зьвялы я кусты. Крушына: Калыханка (Зьніч. 1954, Но. 27). зьвяраць,—см. под зьверыць. зьвярацца, и под верыцъ. Ъ Ъ Ъ Я ф З Ц Ъ - З Ю - э е ш - э е, несоверш.— становиться злым, подобно зверю. Шсл. Ш т о р а з, д ы к лю д з і б о л ь ш з ь в я р э ю ц ь. Ст. зьвярзь-ці-фя, — см. под вЯрЗЬЦІ. ъ ъ в я р т в ы - в а я - в а е —обильный зверями. Н а д т а з ь в я р л і в а я ( м я с ц о в а с ь ц ь). НК.: Очерки, 516. зьвярнёньне,—см. под варочацца. зьвярнуцца,—см. под вярнуцца. зьвярьш ства-tftf, ср.—зверство, мгел. з ь в я р ы с т ы -тая-тае—зверский (, жестокий, свирепый, С.) Нсл. 200. зь в я р ы ц а -ц ы -ц ы, ж. к зьвер"—самка зверя. Дзевяры, як зьвяры, а залвіцы, як зьвярыцы. Из песни. ЗЬВЯЦЬ,—см. под вЯЦЬ. ЗЬВІХ-гху, предл. зьвісе, м. 1. ВЫВИХ. Шсл.; Гсл.; Ксл. Зьвіх у плячу не даець ямурабіць. Пятніцкая Беш. (Ксл.). Марыся Яўхімова леча ад зьвіху. Ст. На зьвіх прыкладала, памогі давала, каб зьвіх адкаснуўся на стромкія скалы. Дуб.(Калосьсе, Но. 3/ 20, стр. 146). Зьгінуць за зьвіх нацдэмаўскі. Падсонечны (Ускалось, Но. 7, 10). 2. см. под віхаць, 2. з ь в іх н у ц ь —см. под віхаць. з ь в іх р о ў, з ь в іх р у, нареч.—оттуда, где вихр или вихры бушуют; неизвестно откуда. Нсл. 198. Хто яго ведае, адкуль ён: зьвіхру, зьвіхроў яго прынесла. Нсл. з ь в іл а в о д з іц ь —см. под вілаводзіць. зь в ін -а ц ь -/і ь —см. под вінуць. зь в ін -а ц ц а -ў ц ц д —см. под вінуцца. зь в ін ёц ь -н /о -« гш, несоверш. 1. звенеть. Ар.; МГсл.; Шсл.; ЗСД10. Струны ліры аб сьмерці зьвіняць. Ці даўно аб жыцьці мне зьвінелі. Салавей: Сіла 80. Паедзем борам барамі, бор будзе шумець, падкоўкі зьвінець. Севершч. (Косіч 240). Згадай, у якім вуху зьвініць? Ст. Зьвіняць мядзяныя званы. Дудзіцкі(Бацьк.. Но. 49-50/435-436). 2. жужжать(как комар). Гсл. Камар зьвініць каля вуха. Нсл. 198. Зьвінела камора, зьвінела, дзе наша Тацянка сядзела, седзячы ў каморы ня гуляла, ЦвНКІЯ абрусы ткала. Из свад. песни, Нсл. Парожная бочка зьвініць, a поўная маўчыць. Послов. Рапан. 152. Песьні зьвіняць. Рапан. 264. Стаміўся я песьняй зьвінець. Жылка 90. 3. выговаривать, журить. Нсл. 198. Усё ходзячы ЗЬвІНІЦЬ ды ЗЬвІНІЦЬ. Нсл. Соверш. п р а зь в ін ец ь. зсд 87. зь в ін ў ц ь — см. под вінуць. зь в ін ў ц ц а —см. под вінуцца. з ь в ір н ы -ная-нае—неизвестно откуда, как бы вышедший из водоворота. Нсл. 198. Якогась зьвірнага прывёў дый частуе. Нсл. зь в іс а ц ь — свешиваться. Гсл. з ь в іс к а -скі-сцы, ж. 1. фамилия, прозвище лица; имя предмета вообще, местное его название. НК: Бабы, Но. 1. 2. ИМЯ коровы. НК: Очерки 357. зьвГ слы-лая-лае—свесившийся. Гсл. з ь в іт о к - т /с л; мн. ч.-ткі-ткаў-ткомткамі-ткох, м.—свиток. Калі спытаюць: 1зь неба колька кітабаў(араб., кніг) зышло?", ты моў:"чатыры кнігі, а сто зьвіткоў прароцкіх". Трыццаць зьвіткоў Ідрыс пророку, а дваццаць зьвіткоў Ібрагіму пророку ЗЫШЛЮ. Кіт. 40617, 41а
Дадатковыя словы
вінўць
0 👁