зьністожыць 469 зьвяглівы ЗЬНІСТОЖЫЦЬ,—см. под НІСШОЖЫЦЬ. зн іш ч -эн ьн е-эіў ь-ы ц ь,— см. под нішчыць. зь н іт а в а ц ь,—см. под нітаваць. н іт а в а ц ц а,—см. под нітавацца. зь ш т н а с ь ц ь -ф, ж —ПЛОТНОСТЬ. НК.: Очерки, Но. 436. зь н і'т н ы -ная-нае—плотно прилаженный, пристающий друг к другу. НК.: Очерки, Но. 436. ЗЫПТНа, нареч.— ПЛОТНО, ВПЛОТНую. зьш чка-члт-чуб*, ж. 1. падающая мгновенно звезда. Нел. 216. Зьнічка паляцела. Нел. 2. метеор. Нел. 216. 3. побегунья, которая вдруг явится и вдруг уйдет. Нел. 216. Зьнічка гэта ня ўседзе на адным месцу. Нел. з ь н ю х а ц ь,—см. под нюхаць. з ы и о х а ц ц а,—см. под нюхацца. з ь в ё д а м а, нареч.— известно. Горд. Акты ХУН, 524. I я пытаў таго Міска: каму бы то зьведама было, іж-бы ты яму ўдарыўшы чалом i дабравольне ад яго ясі пашоў. Гордз. Акты, 8. зьв ёдам ы -л*дя -л ш е, 1. известный. Нел. 200. Гэта наш зьведамы чалавек. Нел. Я ня зьведам таго. Нел. 200. 2. осведомлённый. Ён зьведам прагэта, а я ня ведаю. Тм. з ь в е д а м ым б ы ц ь —знать; быть осведомлённым. Стт. 1529. --- або мяніў барышнікі, каторыя таму зьведамы. Стт. 1529, XII, 17. зь в ек а в а ц ь,—см. под векаваць. зь в е к а в ё ч ы ц ь -чу-чыш-ча, соверш.—увековечить. Гсл. з ь в ё к у, нареч. 1. извечно, издревле, Нел. 200; Гсл. 2. от роду. Нел. 200. Ён зьвеку такоўскі. Нел. зь в е р -р я, предл.-ру, зват. ЗЬвёру; мн. ч. зьвяры-оў-ом-ы-амі-ох, м.—зверь. Ар.; ЗСД 288. зьвер касматы—пушной зверь. Прадавалі на рынку зьвер касматы. Ст. Акты. Собир. зьвяр'ё-рл.л, предл.-р'ю, ср. Смаргоні, Аш. Увелич. ЗЬВЯруга-г/, общ. Уменъш. зьвяружка-жк/, дат., предл. ЗЬвяружцы, общ. Чатыры нагі, а не зьвяружка, шмат пер'я, а ня птушка (ложак із падушкамі.) Рапан. 342. Была ў іх куркарабушка i сучка зьвяружка. Мл. зьвярына ( зьвярына, Нсл.)-НЫ, общ. 1. огромный страшный зверь. Шел. Мядзъведзь — дык найстрашнейшая зьвярына. Ст. Гэта ж ня конь, а зьвярына нейкая: да яго й падыйсьці нельга. Ст. 2. человек злого характера. Нел. 200. Зьвярыну гэтага нічым не ўламаеш. Нел. зь в я р о, Ар., зь в ер а н ё, Бабр.-раці (раняці), мн. ч., имен, и вин. пад. зьвяраты (зьвераняты), ср.—детёныш зверя. Ар.; Бабр. Сабаку дзяржаў на ланцузе, каб не бадзяўся, дзе плодзяцца птушкі й ЗЬвераняты. Цялеш: Дзесяць, 69. зь в ёр а в ы -вая-вае, 1. звериный (, принадлежащий зверю, С.).Нел. 200. Зьверавыя сьляды. Нел. 2. зверский (, жестокий, свирепый, С.) Нел. 200. Зьверавыя вочы ў яго. Нел. з ь в е р х-рху, предл.-рсе, м.—поверхность. Ад аднаго напіцьця з тае вады чалавек агнём гарэць (будзе) за раз унутр а зьверх. Кіт. 12661. з ь в ё р х у, нареч.—сверху. Шел. 1 ў сярэдзіне i зьверху так ест ведаю. Кіт. 12369. Зьверху ў склепе намерзла бульба. Ст. зь в ё р зь ц іс я,—см. под верзьці. зьвярн-ёньне-уць-уўя,—см. под вярнуць. зь в е р ы ц ь,—см. под верыць. зь в ёр ы ц ц а,—см. под верыць. з ь в ё с ы ц,—см. под весьці. зь в ёс ь ц іс я —см. под весьціся. зь в ёр т к а сь ц ь -ў /, ж.— ловкость, проворность. Аш. з ь в ё р т к і-кая-кае, — ловкий, удобный. Аш. Узяў парканіну зьвёрткую i пайшоў трэскі вазіць. Аш. з ь в я г а, Нел.; Тул., Пек. (Даль), ЗЬВЯГЯ, Нсл.,лс. 1. беспрерывный, надоедливый лай, Гсл.; Ар. неотвязчивый лай, Ксл. увязчивость, неотвязчивое нападение, набрасывание собаки с лаем. Нел. 201. Воўк сабакі не баіцца, але зьвягі ня любе. Расна Сян. (Ксл.); Ар. 2. беспрерывная, надоедливая брань. Гсл.; Ар.; Шел. Ня люблю я meae, чалавеча, зьвягі. Ст. Толькі зьвяга тая, што паспытаўся; калі б ня кратаўся, i зьвягі ня было б. Нел. 201. 3. бранчливый человек. Не чапайся валей ізь зьвягаю гэтаю. Ст. Не чапайся з гэтым зьвягаю. Нел. Зачапіўшы зьвягу, ня борзда адчэпішся. Тм. зь в я г а ц ь (зь в я г а ц ь, Шел)-аю-аеш~ае, несоверш. 1. беспрерывно (и надоедливо) лаять. Ар.; Шел.; Ксл.; Тул., Пек. (Даль). Сабака зьвягаў, зьвягаў ды кінуў. Пятніцкая Беш. (Кс). Якое ж злое сабачанё: у сё зьвягае ды зьвягае. Ст. Дакучліва зьвягаў нечы сабака. Васілёк(Калосьсе, Но. 3/16,1938, стр. 131). 2. перен.—беспрерывно, надоедливо браниться. Шел.; Ар.; Тул., Пек. (Даль). Хай зьвягае, а ты маўчы. Ст. Баба зьвягала, зьвягала дый пайшла v прочкі. Пятніцкая Беш. (Ксл.). 3. беспрерывно кричать. На рынку ўсе зьвягаюць, заклікаючы купцоў. Акула, 468. Соверш. п а зь в я гаць — зъвягаць" некоторое время. Дарма, пазьвягае ды сьціхне. Ст. з ь в я г л ів а с ь ц ь - ф, ж. 1. склонность беспрерывно лаять. 2. склонность браниться. Гсл. з ь в я гтъы-вая-вае, 1. имеющий склонность беспрерывно лаять. Ар. Бурчэў быццам зьвяглівы сабачка. Акула 515. 2. бранчливый. Доўжа Куз. (Ксл.); Шсл. Зьвяглівая твая сьвякрывя. Ст. Ня бойся зьвяглівага, а кусьлівага. Послов. Нел
Дадатковыя словы
жкі, зьвярн-ёньне-уць-у^я,—см, зьвярё, зьвярўга-г, зьвярўжка-жк, зьвярўжцы, перя, чка-члт-ч^б
2 👁