звычка 464 зьгінулы 2.—быть введену в обычай. Нсл. 181. У нас даўна запрызвычаіўся тый звычай, парадах. Нсл. У нас г эта нядаўна зазвычаілася. Нсл. Соверш. зазвычаіцца-а/ослаішся—быть введену в обыкновение, Нсл. 168. войти в обыход. Гсл. См. зазвычаевацца. звычка-чкі-чцы, ж.—навык, привычка. Гсл. звычнасыдь-щ, ж.—привычка, приноровка. Нсл. 200. Звычнасьці ня маю ночы піць i рана есьці. Нсл. звычны-ная-нае—привычный, приучившийся. Гсл. зуб-ба, предл. и зват.-бе, мн. ч. зубы-боўбам-бы-бах (у людей и животных) 1. зуб. Ар. Пакрышыліся мае ўсе зубы. Ст. зубы спаласнуць—опохмелиться. НК: Шт.. 74. 2. мн. ч. Зубы- о ў - О М - б й - б о х, у орудия, снарядов— зуб, зубья. Ар. 3 гр а б е ль п а в ы КІдалІСЯ з у б ы. Ст. Уменыи. зубок- б к а, мн. ч. з ў б к і - к а ў, ( г людей и животных), З у б к І - б к о ў, (г орудия). Ар. Р а н ь н я я п т у ш к а з у б к і ц я р э б е, а по з н а я в о ч к і т р э ц ъ. Ар. зубаты- т а я - т а е, 1. зубастый(с крепкими, острыми, большими зубами, С.) Нсл. 220. 2. неуступчивый в спорах(зубастый, дерзкий, острый на язык). Нсл. 220. Зубатая баба, нікому не паддаецца. Нсл. Зубёц-біў* предл.-бцу, зват. зубча, мн. ч. зубцы-оў-ом-амі-ох, м.—крючок для ловли налимов. Ксл., (у удочки) двойной крючок с расходящимися в стороны головками и соединенными пятками. НК: Очерки, Но. 941. Цяпер добра бяруцца на зубцы МЯНІ. Чарніца Лёз. (Ксл.). зубіЦЬ-б л ю -б ІШ -б е, несоверш., перех.— ОСТРИТЬ инструмент, имеющий зубья; зубрить. Ар. Панясу да каваля з у б іць сярпы. Соверш. дазубіць, 1. окончить "з у б і ц ь ". Ар. 2. доесть что-л. с аппетитом. Дел. 174. Дзеткі кашку дазубілі. Дел. 3. о п р о д о л ж е н и и до ж д я до и з в е с т н о г о в р е м е н и. Дазубіў дождж да вечара. Дел. Соверш. назубіць. Ар. Мой серп кавалъ назубіў. Прич. назублены. зубкаваты-тал-гаае—з у б ч а т ы й ( с з у б ц а м и, С ЗубьЯМ И, С.). МГсл. зубра - р ы - р у - р у - р а м, предл. и зват., м. —зубр(животное). зубрыца-іўы-чы, ж.—зубр самка. Зубра подобны да быка, а зубрыца— да каровы. Я. Г. Лемантар, 96. зумёцца-ёюся-ёешся, соверш.—изумиться. Есьлі бо цяпер былі, засьце зумець бы ся мусілі, відзячы, яка акраса народу іх у потомстве іх аднята. з перадмовы да Евангелі Цяганскага. Тады зумеўся І сам НЯ ведаў, што зб ім дзеецца. Тат.: Кво вадыс 181. Зумеўся на часіну i сам Нэрон. Тм. Ю5. Отгл. имя сущ. ЗумеН ЬН е-Н Л, предл.-НЮ —изумение. Ср. зумецца. зуыкгць-аю-аеш-ае, несоверш.— издавать звук, свойственный звуку пчелы. Любілі ўсе лілею. Пшчолка зумкала над ёю. С. Музыка275. Пшчолкай зумкае ў гальлю. Тм. 271. зупоўны-ная-нае—полный. Псалтыр Зупоўная. Малая падарожная кніжыцаСкарыніна 1525г.(400-лецьце блр. друку 236). См. супоўны. ъу р Ь Щ Ь - р у - р Ы Ш - р ы Ц Ь, несоверш., перех. —старательно гнать. Лугу вазьмі ды ЗурЫ СЬвІНЬНІ. Слопішча Шацк. (Шсл.). зусюль, нареч.— ОТОВСЮДУ- МГсл.; Ар.; Гсл. зьбёгаць—см. под бегаць. зьбёгацца—см. под бегаць. зьбег-чы-чысл—см. под бегаць, бегчы. зьбедавацца—см. под бедавацца. зьбёрці—см. под бёрці. зьбёрціся—см. под брацца. зьбягаць— см. под бегаць, бегчы. зьбягацца—см. под бегаць, бегчы. зьбяднёлы-лая-лае—обеднелый, зьбяёдаць—см. под бяёдаць. зьбядзГцца—см. под бядзщца. зьбязуліцца—см. под бязуліцца. зьбязьвёрыцца ел/ под бязъвёрыцца. зьбялёлы-лял-ляе, 1. побелевший. Ар. 2. побледневший. Ар. Зьбялелы, устрывожаны, ён кідаецца да Лясьніцкага. ЗСД 251. Абачыў зьбялелы від. з ед 255. зьбянёхаць—см. под бянёхаць 2. зьбянтэж-аны-ыць—см. под бянтэжыцъ. зьбіраць— см. под бёрці. зьбірацца- см. под брацца. зьбіркаваць—см. под біркаваць. зьбіваць— см. под біць. зьбівацца—см. под біцца. зьбіць—см. под біць. зьбГцца—см. под біцца. зьбГуны-ная-нае—сбивчивый. Нсл. 195. Зьбіўная дорога. Нсл. зьощьце-цл, предл.-ЦЮ, ср.— побой. Нсл. 196. Щ можно дайсьці да такого зьбіцьця Нсл. Захварэла ад зьбіцьця. Нсл. зьгібні(оді/« зьгібеньуняў—лепешки из более жидкого теста, обыкновенно с начинкой. Раст.; Смоленск, 150. зьгідзіцца,—см. под гідзіць. зьгідзіцца—см. под гідзіцца. зьгін-ну, предл. и зват.-не, м.— погибель. / нябачанай яна(краса) загіне, i нябачны Ідзе на зьгін. Салавей: Сіла 73. зьпнота-оты-сще, ж.—погибель. Хрыстовых сыноў аддалі на зьгіноту. Салавей: Сіла 29. Там няшчасьце, там зьгінота: нехта спален з тых грымотаў. С. Музыка 94. зьгГна-ны-не, ж.—погибель, Нсл. 201. пропажа. Пазычыў грошы на зьгіну. Нсл. зьгінаць I.—см. под гнуць. зьгін-аць \ \-ён ь н е-уц ь —см. под гінуць. зьгінацца—см. под гнуцца. зьгінулы-лая-лае, 1. погибший. 2. пропавший. 3. пропавший. А рэчах зьгінулых у чыем схаваньню. Стт
Дадатковыя словы
аіослаішся, зубрыца-і^ы-чы, зьбщьце-цл, зьбязўліцца—см, зўбча, зўбы-боў, одіі
1 👁