Беларуска-расійскі (вялікалітоўска-расійскі) слоўнік (1989). Я. Станкевіч

званёньне 462 прыпазваньне званёньне-ня, c p.—звон(звук от звона). МГсл. званёц-нца, предл.-НЦу, зват. звонча, м. —погремок, p a c m. Гсл.; Ар., сорное растение, растущее на лугах. [Rhinantus vulgaris veras]. Ідзе расьцецъ званец, там пожні канец. Послов. Дел. ЗЪ&НЩЪ-НЮ-МШ-Не, несоверш. 1. ЗВОНИТЬ, производить, вызывать звон (звонком, колоколом и т.п.). Званіць кёлішкамі —пьянствовать. НК: Шт. 74. 2. говорить по телефону. Соверш. пазваніць. званковы-вая-вае—бубновый. Ар.; Нел. 199. Званковы Кароль. Нел. званьне: ані званьня (Гсл.; Ар.) кагочаго—совершенно нет, даже не упоминается; нет и в помине, да званьня, Гсл.—до искоренения имени. Гсл. Зьнішчыў да званьня—уничтожил в конец. Гсл. званьніца-і{ы-і4ы, ж.— КОЛОКОЛЬНЯ. Ар.; МГсл.; ПНЗ; Рудня Аз.(Ксл.); Ст.(Шсл.). зварот-owy, предл. и зват.-ОЦв, м. 1. оборот. Шсл. Няма ніякага звароту, дык i цяжка жыць. Ст. На зварот няма капейкі. Ст. Уменыи. зваротак-тясу—оборот. Семярнікі Аш. Калі хто хоча грошы аддаць, дык яму Бог даець зваротак. Семярнікі Аш. 2. поворот. Нел. 199. Сонцаужо на звароце. Нел. Па звароце з поўнага добра сеяць. Нел. Пан на звароце. 3. возвратный путь. Нел. 4. ответный удар. Ён цябе выцяў, чаму ж ты яму звароту ня даў? Нел. 199. зваротка-ткі-тцы, ж.—хозяйственный оборот. Нел. 199. Дзеля звароткі вала прадау. Нел. зваротны-ная-нае—возвратный. Гсл. Раманка ськіраваўся ў зваротную дорогу. Цэлеш: Ярылаў агонь. зварачаць, зьвярнуць—см. под вярнуцъ. зварочавацца—см. под варочацца. зварачацца—см. под варочацца. зварухнуць—см. под варушыць. зварухнуцца—см. под варушыцца. зварушліва, нареч.—трогательно. Гсл. зварушыць— см. под варушыць. зваць, заву, завёш-вёць-вём-віцё-вуць; прош. вр. зваў, звала-лі, несоверш. 1. кагошто, КІМ-ЧЫМ.—называть. Ар.; Мікалаёва Куз.(Ксл.). Тыя дні... зацнымі завуць. Ют. 28а9. Сынрасьце ды ўсе завець яго татам. Н.(Афанасьев, ІУ, 1914, 85). 2. (переX.)—Приглашать. Дел.; Ар. ЗавІ ўжо сваіх гасьцей. Выпары Куз.(Ксл.). Дзе толькі родзіцца дзяцё, дык у сё яе звалі — ночы i а поўначы. Дубровіцы Н.(Демид. Веров. 101). Ужо звалі на заручыны. Ст. Прич. званы, 1. названный, называемый. Стт. 1529, сл.; Ар. Ад кажнае дані плачэньня й падатку, еярэбшчызнаю званага. Стт. 1529 I, 22. Так званы—так называемый. 2. приглашенный. Нел. 198. Госьці ўсе званыя. Нел. Прышоў ня званы i йдзі ня гнаны. Послов. Нел. зазваць, зазаву-вёш-вёць-вём-віцё, прош. ep.-зваў-звала-звалі, соверш., перех.—пригласить. Гсл. Прич. зазваны-приглашенный. Нел. 168. Зазваныя госьці. Нел. Падружкі мае зазваныя, ды не частаваныя. Гарцава Стдуб.(Косіч 239). Соверш. назваць-заву-вёшвёць-вём-віцё, соверш., перех. 1. назвать. Ар. не назавуць яго рыцарам. Ют. 1614. 2. пригласить многих. пазваць, пазаву-вёш-вёць-вём-віцё-вуць, соверш., перех. 1. пригласить. 2. юрид.—подать жалобу, Гсл. предъявлять иск, привлечь к суду. Па той запаведзі старана жалобная маець старану сваю праціўную ку расправе а тую зямлю пазваці, а гдзе зь якіх прыпалых праўных прычын у шасьці нядзелях па запаведзі пазваці ня мог, тагды яшчэ яму час пазываньня заставіць маець i чараз другую шэеьць нядзель. Стт. 367. Несоверш. называць-аю-аеш-ае, цаго, праўн.—предъявлять иск, привлекать к суду. Прич. пазываны, 1. привлеканный к суду. 2. привлекаемый К суду. Отгл. имя сущ. пазываньне-нл, предл.-ню—привлекание к суду. См. пазваць. пазваны, прич. к пазваць 1—пригла-шенный, привлеченный к суду, ответчик. Таковы ўрад, ад укрыўджанага назвом нашым перад у рад пазваны, i з права вінным быў бы дознаны, сам таковай жа віне падлеч маець. Стт. Не павінен будзець пазваны на то адказаваці. Літ. Мэтр. I, А., а 4. пазваная старана—ответная сторона. Гдзе бы с я то лучыла, іж бы адпорная, то ёсьць пазваная, старана не пры знавала стараны жалобное быці сынам тае особы, па которой жалабнік чаго іскаці будзець... Стт. 253. Есьлі бы которая старана, яка адпорная-пазваная, так i жалобная на року за позвы падкаморага прыпалам, ня стала, тагды падкаморы старане другой на вечнасьць прысудзіці маець. Стт. 359. См. адпорная старана. Отгл. имя сущ. пазваньне-ня, предл.-ню—привлечение к суду. прыпазываць, несоверш. к прыпазваць,—вызывать В соответчики. Соверш. прыпазваць, -заву-вёш-вёць-вём-віцё— вызвать в соответчики. Старана жалаблівая иаець іх прызваці. Стт. 368. Прич. прыпазваНЫ—вызванный В соответчики. Стт. Отгл. имя сущ. прыпазваньне-ня, предл.-НЮ —вызов в соответчики