дзяцюкоў 378 дзіклГвасьць Крушына: Творы 63. Узгадаванага дзяцюка хоць хто прыме. Н сл. 5 2. Д зяцю кі, пабраўшы пары, тут лёталі. як віхры. C. М узыка 133. 2. не женатый юноша. Ар. Да яе сваталіся найлепшыя дзяцюкі. Я. Г-кі. К азкі, Н о. 2, стр. 3. См. маладзён. * 3. ХОЛОСТОЙ, ХОЛОСТЯК. Ар.; Войш.; БГсл.; А й н. 194; М Гсл. Стары дзяцюк, яму за 40 год. Войш. Ай, любіў дзяцюк ды дзяўчынаньнку. И з песни, Бяльсл. дзяцюкоў-tftf-tftf, прилаг. к дзяцюк— принадлежащий парню. Дзяцюкова сэрца бёцца. Гарун: Габруська. дзяцюцкі-кяя-кде, 1. свойственный парню. 2. свойственный холостяку, холостяцкий. дзяцюцтва-ва, ср. 1. период жизни парня. 2. период жизни холостяка. дзячковіч—сын дьячка. Д ел. 198. Дзячковіч прыехаў. Дел. ДЗЯЧЫЦЬ I-чу-чыш-ча, несоверш.—упорно распускать молву. Гсл. дзячыць II-чу-чыш-ча, несоверш. каму, 1. благодарить. Гсл. Соверш. аддзячыць—отолагодарить. Ю рсл. Ты мяне зь бяды выратаваў, я табе аддзячу. ю р сл. дзіда-ды-дзе, ж. 1. копье. Гсл.; Н сл. 131; БНсл. Пяюць дзіды на Дунаю. Купала: Слова а палку Іго р а в ы м (п е р е в о д). Каторы хурф (араб., верш) — дзіда, каторы шабля...., каторы страла. Ю т. 1616. У сьв. Ю р'я дзіда ў руках; ён дзідаю коле зьмея. Н сл. Казакі зь дзідамі едуць. Нсл. 2. суковатая палка. Ксл. Кінуў дзіду над ногі. Сялец Чаш. (К сл.). 3. шип, колючий вырост, образующийся на стеблях некоторых растений в результате разрастания клеток кожицы. Пялёсткамі тваімі(шыпшыны) стану, на дзіды сэрца ускалю. Д у б.. Н аля 39. Пышных рожаў дзіды колюцца. Круш ы на(3ьніч" 1953 г., Н о. 23). 4. (перен.)—что-л. колющее. Хай падыйме мяне аптымісты i калючыя дзіды сатыры... Кавыль: Ростань 32. 5. {перен.)—жгучие лучи. Сонца сьпелы СНОП гарачы м і дзідам і коле. Кавыль: П ад зорамі 47. дзідка-д*7-с)цы, уменьш. к дзіда, 1. копьецо. 2. палка с железным острием на конце. Нсл. 131; Д ел. Ходзе ЗЬ дзідкаю. Н сл. 3. суковатая палка. Ксл. Прыгожая ў цябе дзідка. Вербялі Cip. (К сл.). 4. острый шипок, (Б Н сл.) на деревах и кустах, как то: на дикой груше, шиповнике, репейнике и крыжовнике, Нсл. шип. Ягруставыя дзідкі. Н сл. дзік, дзіка, предл. дзіку; мн. ч. дзію-коўком-кі-камі-кох, м. 1. дикая свинья(кабан, С.) НК: Очерки 517, Н о. 949; Ар.; Д зяды Cip. (Ксл.); Воет. (Даль). Дзіка ў лесе забілі. Нсл. 131. Недабіты дзік. Кавыль: П адзо р а м і2 1. 2. СПОрЫНЬЯ [C laviaps purpurea] Гив. К сл. На ж ы ц е шмат дзікоў. С ідоры Меж. (К сл.). дзікая грэчка— камыш лесной [S cirp u s siolvaticus L.]. Самін П ух. (Ш сл.). дзікая рабінка—пижма. [H anacetum vulgare L.] Ксл. Гэта дзікое рабінкі лісты. П адбярэзьзе Віц. (К сл.). дзіканьне-нл, п р е д л.- н ю, ср. I. отчуждение, убегание, нелюдимость, м г с л.,Н с л. 131. Дзіканьне ad людзёў. Н сл. 2. стыдливость, застенчивость. Н сл. 131. Дакуль будзе тваё дзіканьне, ты ўжо не маладзенькая. Н сл. дзікавасьць-ш, ж.—несвойственный вкус, неприятность. Н сл. 131. Казінае малако дзікавасьцю аддаець. Нсл! №ккквець-ею-ееш-ее, несоверш. 1. становиться диким. Н сл. 131. Яблына дзікавее. Нсл. 2. делаться на вкус неприятным. Н сл. 131. Квас д з і к а в е е. Нсл. зьдзікавець, соверш. 1. стать диким. Яблына зьдзікавела. Н сл. 2. сделаться на вкус неприятным. Нсл. 131. Квас зьдзікавеў. Нсл. дзікавы-вяя-вяе—относящийся к кабану(дикой свиньи, С.) Нсл. 131. Дзгкавы клык. Нсл. Дзгкавае скуры куля небярэць. Н сл. дзікавы—см. под дзікі. щиклциў-аюся-аешся, несоверш. каго, ад каго, 1. чуждаться кого, уходить, Н сл. 131 дичиться, избегать общества людей. Хто яго ведае, чаго ён дзікаецца ад нас. Нсл. 2. быть необщительным, застенчивым. Б Н сл.; Н сл. 131. Нявестцы стыдна дзікацца. Н сл. Хадзі, дураньчыку, ня дзікайся татулькі, пацалуй у ручку, ён табе праскурку дасьць. Н сл. Kńvi-кая-кое, 1. дикий, находящийся в первобытном состоянии: а) не прирученный, живущий на воле в отличие от домашнего(о животных и птицах). Дзікія гусі. Ар. Дзікі зьвер. Нсл. 131. б) некультированный, растущий на свободе в отличие от садового, огородного. Дзікая яблына. Ар. 3. находящийся на ступени первобытной культуры(о людях). Дзікія народы. Ар. 4. {перен.)— не разговорчивый, чуждающийся общества. Н сл. 131. Ня будзь ты дзікі ды хадзі пагавары з намі. Н сл. 4. несвойственный, странный. Н сл. 131. Дзікі смак. Н сл. Дзікім закрычэў голосам. Нсл. дзікавы, уменьш. 1. дикий в меньшей степени, незнающения. Дзікавы малец. Нсл. 131. Дзікавая дзевачка. Тм. 2. диковатый, (Б Н сл.) несвойственный. Нсл. 131. Дзікавы смак. Н сл. дзіклГвасьць-ц/, ж. 1. застенчивость. М Г сл.; Н сл. 131;Г сл.; Б Н сл. П а К І НЬ д з І К Л І в а с ь ць с в а ю д ы ха д з і па з ю к а й з на м і. Н сл. 2. нелюдимость. Гсл.; БН сл
Дадатковыя словы
щйклци^-аюся-аешся
5 👁