Беларуска-расійскі (вялікалітоўска-расійскі) слоўнік (1989). Я. Станкевіч

уздрыгацца 325 дрында 2. вздрогнуть, потрясти. Дел.; Гсл. Аж зямля пад ім здрыганулася. Ст. Здрыганулася зямелька. Гсл. Здрыганулісь сені, як сватоўе селі. Дух. (Дел.). уздрыгацца, н есо в ер ш.—содрогаться от ужаса. Нел. 53. Ня кажан уздрыгаецца, як страляюць. Нел. О т гл. им я сущ. уздрыганьне-ня, предл.-Н Ю —содрогание. С оверш. уздрыгануцца, -нуся-нёшся-нёцца-нёмся-ніцёся—содрогнуться, по колебаться. Увесь сьвет удрыгнуўся. Навікі Віц. (Ксл.). Дзяўчына ўздрыганулася й прачхнулася. Тм. С оверш. уздры гнуцца—содрогнуться от ужаса. Нел. 53. дрьІГІ-гаў, единст в, ч.н ет. 1. дрожь. Нел. 147. Досіць табе на марозе дрыгі прадаваць, ідзіўхату. Нел. Уменьш. дрыжыкі—дрожь. Шел.; Нел. 147; МГсл. дрыжыкі прадаваць—дрожать от холода. Глыбокае Красьн. пав. (Дел.). Во калі спалохаўся, аж у дрыжыкі кінула яго. Ст. Досіць табе на холадзе дрыжыкі прадаваць. Нел. Халодныя дрыжыкі нейкага страху мурашкамі прабеглі па ейным целе. Ю. Жывіца(Прыйсьце", Но. I). 2. (перен.)—НОГИ. Нел. 147. Як ПІХНу, дык І дрыгі задзярэш. Нел. дрыгнуць,—см. п од дрыгацъ. дрыгва-0Ы, ж. 1. трясина. Ар.; Шел.; Ксл.; МГсл.; Жукевіч 14; БНсл. Ня пускай статку на дрыгву. Каўлякі Беш. (Ксл.). А б'едзь гэту дрыгву. Дук орка Сьміл. (Шсл.). У гэтым лесе вялікая дрыгва. Дел. У дрыгве сырой халоднай, там ляжаў у васоццы голы. Гарун: К. Паўлючонка. дрыгвіна-тш -не, ж.— одно место трясины (дрыгвы"). У зарасьніках ля дрыгвінаў пачалі пераклікацца бакасы. Шакун: Сьлед, 10. 2. холодное (кушанье), Ксл. заливное (кушанье). Нажэрся дрыгвы, ажно яго расьперла. Рулеўшчына Сян. (Ксл.). См. квашаніна. дрЫГуН-JWtf, предл.-уну, зват.-ўне; мн. ч.ны-ноў-ном, мн. ч.. предл.— ОХ, м.—ТОТ, КТО дрожит. Варел. Д ры гун ты, чаго ты трасешся? Варел. дрыжоны-на я-нае—очень дорогой(о людях), імсьц.; Еўлічы. ненаглядный(очень дорогой, любимый, с.). Гсл.; Нел. 147. На гэта сьветлае багацьце, мая дрыжоная, З Ір н І. Крушына: Творы, 135. Хвароба Ж дрыжонае дачушкі, відаць, сусім у благі бок ськіравала настрой i думкі Школы Макасея. Дзьве Душы, 86. Дрыжоны сын, дрыжоная дачка. Нсл. Мы абое, галубка дрыжоная, наўем лятуценьняў вянкі. Крушына: Лебедзь, 34. дрыж&кь-акі-аццы, ж. — дрожь. 1ксл. Дрыжака мяне бярэць з холаду. Пажарышча Беш. (Ксл.). дрЫЖЭЦЬ-жу-ЖЫШ-ЖЫЦЬ, н есо в ер ш. 1. дрожать. Гсл.; Ар.; Смал. губ. (Дел.). Спалохаўся, аж дрыжыць. Ст. 1з страху дрыжала цела маё. Кіт. 1276. Дрыжалі косьці мае, як ліст на дзераве. Тм. Соверш. задрыжэць—задрожать. Ар. Соверш. надрыжэцца—надрожаться. Ар. Горай калі баішся, i ліха ня мінеш, i надрыжышся. П ослов. Нсл. 2. {п ер ен.)—оказывать сильную привязанность к чему; дрожать над кем. Нсл. 147. Матка так i дрыжыць над ёю. Нсл. д р Ы Ж К Я - Ж К І - Ж Ц Ы, ж. 1. дрожь. Нсл. 147; БНсл. Дрыжка ўзяла мяне. Нсл. 2. боящаяся холода. Нсл. 147. дрЫЖЫК-ЬЯСЯ, предл. и зват.-ЫКу, м.—боящийся холода и дрожащий ОТ него. Нсл. 147. Дрыжыку, ня стой на дварэ, а йдзі ў хату. Нсл. 147. дрыжыкі,—см. п од дрыгі. дры к, дрыка, м., о б л а е т.—ОВОД. Бяльсл. Дрык балюча ўкусіў мяне за руку. Тур'я Чэрык. (Бяльсл.). дры ляваць, - Л ЮЮ- Л юеш-люе, несоверш. —сверлить лобзиком. Шсл. Ня ў тым месцу дрылюеш. Ст. дрыліх-/хя, п р ед л.-ic e, м. 1. полусуконная юбка из специальной ткани, где белые и окрашенные нитки, шерстяные и льняные, дают дрыліхавую" материю, НК: Очерки, 117. самотканная юбка. Ксл. Няма крамнага, дык i дрыліх зносіш. Сукрэмна Сян. (Ксл.). Прыгожы твой дрыліх. Заазер'е Сян. (Ксл.). 2. пестредь(цветной ХОЛСТ, с.). Нсл. 147. Набраць дрыліху на панёву. Нсл. Уменьш. дрылішак-ш/сг, предл. и з в а т.-ш к у. Нсл. 147. 3. тик, плотная, льняная или хлопчатобумажная ткань, обычно полосатая (употребляется на обивку матрацев, изготовление чехлов и т. п.). дрыліхавы-вяя-вяе, прилаг. к дрЫЛІХ. НК: Очерки, 117. дрыліхГ-лгоу-лгсш, мн. ч., п р ед л.-хо х—самотканный цветной холст. Ксл. Сё лета мы выткалі пяць губак дрыліхоў. Сянно (Ксл.). дры ліш ак,—см. п од дрыліх. дрылішкавы-яяя-яяў, — дрыліхавы. Нсл. 147. Дрылішкавы кабат. Нсл. дрыль-ля, п р ед л.-ЛЮ,— ЛОбзИК. Шсл. Дрылям пракруціў дзірку. Ст. щымот&-оты-оце, ж.—дремота. БНсл. Думкі ўзьвеяны дрымотаю ў паніклай галаве. Крушына: Калыханка(3ьніч 1953, Но. 24). Пасылае ціхую дрымоту. Кавыль: Пад зорамі, 27. дрымотны-няя-няў—дремотный. Ад яжджаю ў гушчары лясоў дрымотных. Салавей: Сіла 10. дрымцёць,—см. п од трымцець. дрын, облает., м.—палка, ПОЛеНО. Юрсл. Бацъка за сынам ганяецца з дрынам. П оговор. Юрсл. дрында-дьу-Эзе, ж. 1. плуг, в котором наполок перекладывается с одной стороны на другую и который употребляется При песчаной ПОЧВе. Белст.(Нсл