аблет 13 аблыжны аблет-emy, предл.-еце, м.—сухие дрова, лесной материал, пролежавший лето. Бяльсл. Я сабе аблету нарэзаў. Хведараўка, Краснап. (Бяльсл.) Уменьш. аблетак-Ш/су, предл.-тку, м. 1.—сухие дрова, пролежавшие лето. Шсл. У Вінцэся цэлая павецъ аб летку. 2. (общ.)—животное годовалое. Нел. 348. Бычок, цялушка аблетак. Нел. аблетаваць II-тую-туеш-туе, соверш. —сделать воду тёплой. Дел. Аблетаваць ваду казаў дох тар. Дел. яблетявы-вая-вае—высохший в течение лета. Нел. 348. Аблетавыя дровы. Нел. Аблетавая судзіна. Нел. аблетнік-кя, предл.-ку, м.—перелетовавшие Дрова. Шел.; Пек., Твер(Даль.). Добра гарыць аблетнІК. Амельна, Пух. (Шсл.) См. аблетак. аблётаць,—см. под лётаць. ябляг-яцъ-ацца-анъне,—см. под легчы. аблЯМОука-ўАС/, дат., предл. аблЯМОўцы, ж.—кайма. Шсл.—обшивка краев одежды тесьмой, мехом или снурками, оторочка. Нел. 349. Пазыч імне на аблямоўку гэты кавалачак. Ст. Аблямоўка ўсё пакрасіла. Нел. аблямаваць,—см. под лямаваць. аблямчыцца,—см. под лямчыцца. абляпаць,—см. под ляпаць. абляпіць,—см. под ляпіць. аблярвіцца-вюся-вішся, соверш.—стать развратной. Добрая была баба, але во глядзі ты, аблярвілася бяз мужыка. абліз-за, м.—облизывание. Жарэцьу сем еярбоу 3 аблізам. Віраўляны, Гар. (Ксл.) ябл\з-яць-аваць,—см. под лізаць. ябл\г-я\щя-авацца,—см. под лізацца. аблінав-аць-аны,—см. под лінаваць. аблінак-нка, м.—верхний слой лыка. Лыкі таўстыя, дык я аблінкі зъняу. Хведараўка, Краснап. (Бяльсл.) абліпак-пка, м.—тонкое, легкое платье. Не надзявай ты абліпка гэтага, валей адзень другую. Клімавічы, (Бяльсл.) ябл\п-щ-аць,—см. под ЛІПЦІ. аблітня-м-w/, ж.—удильный снаряд — пластинка с заделанным крючком, напоминающая белорыбицу, — блесна. НК: Очерки, 509; Ксл. Аблітнёю ЛОвЯЦЬ рыбу або ўзімку ў палонцы, трасучы вуду, або ўлетку з човена, цягнучы вуду супроць вады. Вішкавічы, Чаш. (Ксл.) абліваха-ахі-асе, ж.—зимний дождь, замерзающий на земле, деревьях и т.п., от чего получается гололедица. Ксл. (жидкая грязь на земле от дождя или мокрого снега, С.), слякоть. Шсл. Сядні на дварэ абліваха. Аськершчына, Беш. (Ксл.) На дварэ абліваха, холад. Ст. Ср. аблой. аблічна, нареч.— ЛИЦОМ К лицу. Нел. 348. —лично, сам(сама, сами) своей особой; персонально. Гордз. акт. ХУП, 536. Аблічна зь ім стаяў перад судам. Нел. Кахна, аблічне стоячы, адказала. Гордз. Акт. 4. Таго ніколі ў гаспадарстве яго міласьці гаспадарскам, Князстве Вялікам Літоўскам ня бывала, каб меў хто каго ў крыўдах сваіх не аблічне называці i поз вы на МвНЬНЮ КЛаСЬЦІ. 1з судовых актаў ХУІ стг.(Борисенок: Списки, 70) аблічнасьць-ц/, ж.—личное присутствие. Нел. 348. Перад аблічнасьцю пана зманіў. Нел. Гэта было ў твоей аблічнасьці. Нел. Абачыш Пана Бога аблічнасьці. Кіт. 10964. аблічны-ная-нае—лицевой, на лице находящийся. За рану аблічную на відзе — сорок коп гроьиай. Стт. 410. аблічча-чя, предл.-чу; мн. ч.-чы-чаў, ср. — черты лица. Нел. 348.; Ксл.— физиономия(выражение лица, С.) Шсл. — лицо. Раст.; Смоленск 150; Нел. 348. 3 аблІЧЧа ПОЗНаЦЬ можно, што гэта твой сын. Нел. / аблічча твоё зладзейскае. Нел. Щ прыгожае р яго аблічча? Сукрэмна, Сян. (Ксл.) 3 аблічча відаць, што Васількоў сын. Ст. Стварыцеля Бога аблічча відзеў дзіўне, яўна стала перад мной Божае аблічча. Кіт. 120а7, 8. у вабліччу—в лицо. У вабліччу маім маніш. Нел. 348.—в лицо мне(перед лицом) лжешь. аблуд-дг, предл.-дзе, м. 1.—беспамятство, заблуждение (Гсл.); Нел. 348. Аблуда на мяне напала, што я ашукаўся. Нел. Нейкая аблуда, што дарогі не знайду. Нел. 406. 2.— беспутство. Нел. 348.—распутство. БНсл. У ваблуду пусьціўся дзяцюк. Нел. аблуднасьць-щ, ж.— заблуждение. Нел. 348. У ваблуднасъцъ упаў. Нел. аблудны-ная-нае—заблудший. Аблудная авечка. Нел. 348. аблуз-аць-янь/,—см. под лузаць. аблук-ка, м.—цельный липовый лубок для закладывания ящика и стенок в крестьянской телеге, кладется также и на сени. Залажы ў калёсы аблук. Крамяні, Пух. (Шел.) аблупежыць,—см. под лупежыць. аблуп-іць-лены,—см. под лупіць. аблушчыць,—см. под лушчыць. аблыг-гу, предл.-ы зе, м.—напраслина, клевета. Дел. аблыжна, нареч.(каблыжны)—обманным образом. Дел.— мошеннически, обманом. Ксл. А возьнік хацеў аблыжна з i мною жаніцца. Дел. Ён адзяржаў гэту рэч аблыжна. Ст. Беліца, Сян. (Ксл.) аблыжнасьць-щ, ж.—напраслина, клевета. Вышла аблыжнасьць. Дел. аблыжны-ная-нае, 1.—ложный, вымышленный. Нел. 348.; Дел. Аблыжныя рэчы. Нел. Гукаў аблыжныя словы. Дел. 2. —клеветнический. Нел. 348. Аблыжная на мяне мова гэта. Нел. 3. —лживый. Чалавек ён аблыжны. Дел. 4. —лукавый(склонный к козням, интригам, хитрый, коварный, С.). Ён аблыжны чалавек, яму верыць ня можно. Нел
Дадатковыя словы
аблыr-гу, аблямоука-^ас, шісу, яньі, ўасі
8 👁