Беларуска-расійскі (вялікалітоўска-расійскі) слоўнік (1989). Я. Станкевіч

зьбіваць 132 перабіваньне зьбіваць, несоверш.—сбивать. Ap. Хлапцы паленьням зьбіваюць ігрушы. Ст. Зьбіваць, зьбіць шапку з галавы. Нсл. 195. 2. избивать. Ар.; Шсл. За што ты яго зьбіваеш, зьбіў так? Нсл. 195. 3. озадачивать, затруднять разными вопросами, отклоняя от предмета, Нсл. 195. сбивать. Ня зьбівай яго, няхайгавора. Нсл. 4. отделять решетом колосья и сорныя семена от чистого зерна. Нсл. 195. Зьбіраць, зьбіць жыта, пшонку. Нсл. 5. опровергать. С оверш. зьбіць, заб'ю, заб'ёш, заб'ёцъ, заб'ем, забЧцё, заб'юцъ; повел, зьбі, 1. (к зьбіваць в 1-ом зн.)—сбить. Ар. Зьбіў дулю. Ар. 2. (к зьбіваць в 2-ом зн.)—избить. Ар.; Шсл. Зьбіў, зьбіў малога на гаркі яблык. Ст. Наехаўшы, бязьвіньне яго зьбіў а зраніў. Гордз. Ак. ХУII, 3. 3. (к зьбіваць вЗ -ем зн.)—заставить спутаться в чем-л.; привести в замешательство. 4. (к зьбіваць 5)—опровегнуть. 5. соединить, прибив друг к другу, сбить, сколотить. зьбіць рогі,—см. п од рог. нлЫьіць-аю-аеш-ае; п о в е л.-а й -а й м а, несоверш. (к набіць) 1. заряжать(оружие). Гсл.; Ар.; Сахны Сян. (Ксл.); Нсл. 739. Набіваць, набіць стрэльбу. Нсл. Паляўнічы набіваў стрэльбу. Ар. 2. несоверш. к н а б ІЦЬ 7. О т гл. им я сущ. набіваньне-ня, п р е д л.- н ю; мн. ч. - н і - н я ў —заряжание(оружия). Ар. С оверш. набіць, 1. зарядить(оружие). Гсл.; Ар.; Ксл. Набіў стрэльбу. Сахны Сян. (Ксл.). 2. побить, ПОКОЛОТИТЬ. Гсл.; Ар.; Шсл.; Нсл. 739; Ксл. Мяне хацелі набіць, але я ўцёк. Застадольле Сян. (Ксл.). Патыліцу табе наб'ю, калі пусьціш каня ў шкоду. Нсл. Набіў хлапца, няхай не наругаецца. Ар. За што ты набіў хлапца майго? Ст. 3. о дровах: наколоть (дров), раскалывая поленья в длину. Ар. 4. набить, настрелять в каком-л. количестве. 5. укатать. 6. к біць, о злаках—намолотить. Набіла пшаніцы чатыры капіцы. Из песни, Ар. 7. надбить, надбавить. набіць цану-надбавить цену против других. Прич. набіты, 1. заряжённый. Ар.; Нсл. 739. Набіты леварвэр. Ар. Ня дурэй каля набітае стрэльбы. Нсл. 2. поколоченный. Ар.; Дел; Нсл. 298. Чаму ня плакаць набітаму? Нсл. За мае жыта дый мяне ж набіта. Нсл. 3. (о дровах): наколотый. Ар. У павеці тры грады набітых дроў. Ар. 4. о пт ицах:—настрелянный. 5. укатанный. Нсл. 298; Дел. 429. Набітая дарога. Нсл. Не набітаю дарогаю цяжка ехаць із вазамі. Тм. Во дарожка набітая — жвырок возяць. Дел. набіты дурань, (Нсл. 298)—об очень глупом, тупом человеке, пабіваць-яю-ясш-яе; п о в е л.-а й -а й м а, несоверш. (к пабіць) 1. побеждать, Нсл. 422. побивать. Нашы Туркаў пабіваюць. Нсл. 2. М н о го к р а т.: бить, КОЛОТИТЬ. Нсл. 422. Прышоўшы пяны дамоў, усіх пабівае. Нсл. С о в е р ш. пабіць, а) победить, б) разбить. Ар.; Нсл. 422. Асъцярожна йдзі, не пабі гаршкоў. Нсл. Альбо хораша грай, альбо іскрыпку паб'ю. Нсл. в) убить, умертвить всех, многих, г) повредить во многих местах(ударами, толчками) побить. Пабіў сабе ногі, рукі. Ар. д) (праз засеяньне, расьліны) уничтожить, повредить, побить(о неблагоприятной погоде, стихийном бедствии). Град пабіў збожжа. пабіць на раны, безлич.—поделаться от неизвестной причины язвам, ранам. Шсл. Чыста ўсю нагу пабіла на раны. Ст. Прич. пабіты, 1. побежденный, 2. разбитый. Пабітае шкло. Ар. 3. повреждённый. Пабітыя плечы, рукі. Ар. О т гл. им я сущ. пабІЦЬЦё-ЦЯ, предл.-Ц Ю, с р.—побои. За пабіцьцё чалавека судзяць. Нсл. падбіваць, н ес о в е р ш. 1. прикреплять, прибивать что снизу, Ар.; Шсл. подбивать. Надабе падбіваць падноскі ў ботах. Лагавая Аз. (Ксл.). 2. подшивать с изнанки. Ар. Нашто было падбіваць подбіўку, калі й так цёпла? Ар. 3. подзадаривать, (МГсл) с лукавым намерением, Нсл. 439; Дел. 619. подстрекать. Шсл.; МГсл. Нашто табе падбіваць яго к таму? Сам папрабуй. Нсл. 4. взбивать(подушку). Шсл. С оверш. падбіць, падаб'ю, а) прикрепить, прибить ЧТО снизу. Ар.; Шсл. ПадбІў падноскі. Ст. б) подшить с изнанки. Ар. Падбіў подбіўку да манынаркі. Ар. в) подзадорить, подстрекнуть,(Шсл.); Нсл. 439. Ня купіў бы гэтага каня, калі б мяне не падбілі. Нсл. падбіць клінкі каму—подзадорить. Нсл. Падбілі другія, а ён дурань паслухаў. Ст. г) взбить(подушку). Шсл. д) ударив по чему-л., повредить; подбить. Ар. Яму падбілі вока. Ар. е) подвести итог. перабіваць, 1. расстраивать сделку, Шсл. помешать кому-л., приобрести что-л., сделав это раньше его; перехватить. Ар. Чалавек умовіўся купіць, дык няма чаго яму перабіваць. Ст. О т гл. и м я сущ. перабіваньне-ня, п р е д л.- н ю —надбавка цены в торге. Пашло на перабіваньне. Нсл. 398. 2. несоверш. к перабіць 2. 3. н е с о в е р ш. к перабіць 3,—менять с уроном. Нсл. 398. Перабівае быкі на бараны. Нсл