Беларуска-расійскі (вялікалітоўска-расійскі) слоўнік (1989). Я. Станкевіч

а в а л о д а ц ь 1 1 8 8 в а л а ц у г а авалодаць-аю-аеш-ае, кім-чым—овладеть чем-н. движимым( но не животным). (Мастакі) авалодалі тэхнікаю музычнага мастацтва. Глыбінны(Прыйсьце, Но. l). Cp. дзяржаць. Соверш. павалодаць, перех. —осилить(что-л. движимое, C.) Шсл. Вось дзе калода: удвух яе не павалодаць, каб палажыць на калёсыі Ст. валожаны-ная-нде—заправленный валогаю". НК: Очерки, 75. Валожаная каша. НК: Очерки, 75. валока-к і, ж.— мера земли от 18 до 30 десятин, в зависимости от качества, Ар.; П усты нкі Сян. (К сл.); Ш сл. известная мера пахотной(всякой, С.) земли. Гсл. Вінцэсь мае валоку зямлі. Ст. Валоскі-кяу—Плеяды. Ксл. В а л о с к і ў З а ры — КОНЬ у с а с е. Біклож а Беш. (Ксл.). См. в а л о с н ы. ъ&поскх-кая-кае—валахе кий, произрастающий в Валахии. Нел. 65; Ар. Валоскія арэхі. Нел. Валосны-tttfy—Плеяды. Ксл. В а л о с н ы п а к а з а л І С Я на Не б е. Бабінічы Віц. (Ксл.). валошка-К7, ж.— василёк. Гсл.; Ксл.; Віленш ч., Г о р а д з е н ш.(Н с л. 65); М гсл. У Ж Ы Ц е р а с ь ц е ць в а л о ш к а. Заронва Куз. (Ксл.). валовік-ка, м.—гриб волнушка. Ш сл. Ц э л ы к о ш ы к на з ь б і р а ў а д н ы х в а л о в і к а ў. Ст. валочнік, -Іка, п р е д л.А к у, зва т.-ІЧ а, м. —владетель,,валокі, земли. Шсл. Няма чаго раўняцца табе да валочніка. Ст. валахёты-ая-де—мохнатый, косматый. Растсл. валадар-ру, м.— владыка, властелин. М Гсл. валак-лка, предл. и зва т.-лку, м.—снаряд, служащий для катания качалкою" высушенного белья; кроме ручки он имеет еще с нижней стороны, во всю длину, поперечные вырезные грядки. Ар. См. пранік із качалкаю. валакно-нд мн. ч. валокны, ср.—волокно. Ар.; Шсл. 1зь зялёнага лёну, кажуцъ, будзе крапчэйшае валакно. Ст. валакня-ж-ш, ж. 1. медленное действие в чем, замедление. Нел. 64. Калі б не твоя валакня, даўно б былі мы ў двары. Нел. 2. тягание по судам, по тяжебным делам. Нел. 64, волокита(в суде, учреждениях). Замарылі сусім валакнёю. Н ел. Гэта валакня да старцоў яго давяла. Нел. валакнщца—.... Пянка цяжэй валакніцца. НК: Очерки, Но. 306. Валасажёр-/?а, м.—созвездие Плеяд. Растсл. валасёнь-сьня, предл.-сьню; мн. ч.-сьнісьнёў-сьнём, мн. ч., предл.-сьнёх, м.—гнойный нарыв в роде прозрачного пузыря на пальцах руки ИЛИ НОГИ, Шсл.; Нел. 65; Растсл. гнойный нарыв, пробка из гноя. Гсл. У Мар 'i на палцах валасень. Ст. валасянка: граць на валасянцы, презр., ирон.— развратничать. Ар.; Вк. валаская -ае, в см. сущ.—здание волостного правления, волостная. НК: Старцы, Но. 86. валаскі-кая -кое—волостной. (Напісалі ў губэрню). А губэрня ў павет, апавет на разьбірацьце ў валаскі суд. П ш чолка (" Б ац ь к.'\ Но. 51-52/333-334). Прыдзем у валаскую, паплачам, накланяемся. Ды што плакам возьмет? Тм. валасыіІК-НСД пр едл.-Іку, з в а т А ч а; мн. ч., д а т.-к о м, мн. ч., п р едл.-кох, м. 1. заусеница (на пальце). Гсл. 2. леса(на удочке). Гсл.; Ар. валашчанш-шд предлАну, зватАне; мн. ч. валашчане—житель волости, принадлежащей к одному какому-л. сельскому правлению. Нел. 65. Гэта наш Малькаўскі валашчанін, не чапай яго. Нел. Каля того места астрог, каторы робяць мяшчане й валашчане замку Сьвіслацкага. "Рэвізія Сьвіслацкага стараства 1560 г."(Н аш Край, 1928, Но. 6-7, стр. 33). валатоука-ўкг\уцы, ж.—курган. Дзямідавічы Чаш. (Ксл.) валатоўкі-кяў—кладбище. Ксл. Паміраць зьбіраюся, ды баюся на валатоўках месца НЯМа. Ходцы Сян. (Ксл.). валавод-дд предл. и зват.-дзе, м.—воловый повод и вообще повод для рогатого скота. Ар.; Воет. (Даль). валаводзіць, -джу-дзіш-дзе, несоверш. —водить за нос, тянуть канитель, Гсл. канителить. Шсл.; Ксл.; Кур. (Даль). Дарма валаводзяць чалавека дый толькі. Ст. Соверш. навалаводзіць. перех.—наводить, навозиться. Шсл. Навалаводзілі яны міне, паку ЛЬ Я дабіўся Свайго. Ст. Соверш. павалаводзіць—поводить за нос,(канителить некоторое время, С.) Шсл. Щ мала ён яшчэ павалаводзіў, пакуль аддаў грошы? Ст. валаводзіцца. несоверш. зь кім—канителиться с кем-л. Міх. Няма чаго валаводзіцца зь ім. Ст. Соверш. навалаводзіцца —достаточно, много иметь с кем-л. медления, ненужных проволочек. Малая навалаводзіўся зь імі? Ст. валацня-ш/ мн. ч. валоцні-цэнь, ж.—стог, Ксл. небольшая копна сена, котроую на самом сенокосе без лошади приволакивают к скирде. Нел. Сто валацэнь наклалі ў стог. Нел. Цэлую валацню нагроб сена. Ганкавічы Беш. (Ксл.). Уменьш. валаЦЭНЬКа-к/. Нел. Награблі одну валацэньку. Ст.; Беліца Сян. (Ксл.). Чатыры валацэнькі ў вадзін воз зьмясьціў. Нел. валацуга-г/, общ.—бродяга. Растсл.; Ар.; Нел. 65; Слаба да Чаш. (Ксл.); Шсл.; БГсл.; Гсл.; Сакуны 74. Ах, ты валацуга, што ты сабе думает! Ст. Валацуга нікому не патрэбны. Нел. Як валацугі, на чужыне стаім дорог на СКрыжаваньнІ. Кавыль: Ростань зз