Беларуска-расійскі (вялікалітоўска-расійскі) слоўнік (1989). Я. Станкевіч

п е р а в а ж а в а ц ь 1 1 8 7 в а л о д а ц ь шенный. Шсл.; Ap.; Нсл. 197. А д з ІН мех зважаны. Ст. Тавар зважаны кладзіце на вазы. Нсл. 2. принять в уважение. Ср. важыцъ 6. пераважаваць-жую-жуеш-жуе, несоверш. 1. перевешивать, перетягивать своей тяжестью. Ар.; Нсл. 399. Ты мяне пераважаваеш, пераважыў. Нсл. 2. взвешивать заново. Нсл. 399. Не дзяржы тавару, не пераважуючы, не пераважыўшы. Нсл. перав&каваньне-ня, предл.-ню, отгл. имя сущ. к пераважаваць 1, 2 — перевешивание. Нсл. 399. Пераважаваньне тавару. Нсл. Соверш. пераважыць. Ар.; Нсл. 399. П р и ч. пераважаны—проверенный перевеской. Нсл. 399. Тавар увесь узноў пераважаны. щыъъж&ъ&цъ-жую-жуеил-жуе, несоверш. —прибавлять к весу. См. прыважыць. Соверш. п\ьывяжъщъ-жу-жыш-жа—прибавить к весу. Нсл. 496. Прываж яму лішніх хунты два. Нсл. Прич. прыважаны—прибавленный к весу. разважаваць, -жую-жуеш-жуе—развешивать. Н сл. 546; Ар. Разваж авай, разваж андынару на кажнага чалавека. Нсл. Соверш. разв&кыць—развесить. Нсл.; Ар. См. разважаваць, разважаць. П р и ч. разважаны—развешенный. Нсл.; Ар. Андынарыя на кажнага работніка разважана. Нсл. вывгіжаваць-жую-жуеш-жуе, повел.жуй-жуйма, несоверш.—ВЫВешИВаТЬ. Ар.; Шсл. Выважуе, каб якраз было тры хунты. Ст. Соверш. выважыць. Шсл. важыцца, возвр.-жуся-жышся, 1. весить себя на весах. Ар.; Нсл. 42. Ці важыўся ты калі? Нсл. 2. осмеливаться. Нсл. 42. Як ты важыўся, адважыўся падняць руку на старшага брата? Нсл. См. важыць, 4. Л. яшчэ карцела аб нечым спытацца, але ня важыўся. зсд 268. А есьлі бы над сёе замераньне важыўся ўрад каго ўпорне судзіці, тады суд яго ня маець быці дзяржан. Стт. 203. Сваей ня важся воляй ЖЫЦЬ. Гарун: Белр. марш. Соверш. аДВЯЖЫЦЦа —решиться, Шсл. осмелиться, Нсл. 42; Ксл. Я так i не адважыўся прасіць. Воўсішча Сян. (Ксл.). Хто зь ім адважыцца чапацца, з благім чалавекам. Ст. 3. решаться. Нсл. 42; Гсл. Калі важыўся, няхай так i будзе. Нсл. Соверш. наважыцца —решиться. Шсл. Наважыўся такі паставіць на сваім. Ст. Соверш. паважыцца, 1. осмелиться, решиться. Нсл. 424. Як ён паважыўся ночы адзін ісьці перазь лес! Нсл. 2. дерзнуть, Нсл. 424. посметь. Як ён паважыўся сказаць гэта супроць мяне. Нсл. Як паважыўся падданік праказаць такІЯ СЛОвЫ? Крушына: Лебедзь, 55. вайлакі-коў-ком, мн. ч., предл.-КОХ, единств, вайлак-ка—валенки. Ар. См. валенцы. вайна-ны, ж.—война. Ай едзе к табе война на двор. Тая цябе военка разваюе. Касьцю ковіцкі р. Калінінскае акр.(Н аш рай, 1928 г., Но. 6-7, стр. 51). Уменьш. ВОенКЯ-НКІ-НЦЫ, ж. См. война. вайстрак-кя—острие. Ксл. Не сячы там — патупіш вайстрак. М акаравічы Беш. (Ксл.). вайвода-ды, мн. ч., род.-дау, м.—воевода. Немеж Віл. Есаф у яго вайводай быў. Кіт. 19613. вайводзтва-до, ср.—воеводство. ваЙЦИЦЬ-ЛЮ-яеш-Л£, несоверш.—бранить. А р.; Ксл. Думка гэта ўзбудзіла ў ім злосьцы "Ну i што-ж за навіну пачуў я", вайцяў сябе. Тат.: Кво вадыс, 143. Што ты ўсё вайцяеш за разьбітую судзіну? Гравы Сян. (Ксл.). Трэба доўг аддацы хай чалавек не вайцяе. Ст. Отгл. имя сущ. вайциньне-ня, п р ед л.-н ю; мн. ч.-ні-няў—брань, осуждение, порицание, упреки. Ня ведаў бы аб ягоным вайцяньню. Кво вадыс, 118. вакаём-л*у, м.—кругозор, мгсл. вакацы-ця/, мн. ч.—каникулы, мгсл. вал-ла— в о л н а (м е л к а я, н е б о л ь ш а я). МГсл. вал-ля, м.—пряжа из хлопьев, пнз. Чаго яго ня любіць, што ён ходзе панам, абуецца ў пасталы, падвяжыцца валам. Крапіўнае(П Н З, 43). валога-гг, дат., предл. валозе, ж. 1. общее название жидкой еды, служащей для заправки. Вщебшч. Ср. валога—жидкий жир, масло скоромное и постное, сало, молоко из толченой конопли, смешана для удобрения густых, по преимуществу, кушаний: каши, киселя, клецок, кулеша и Д р. НК: Очерки, 35. 2. сырое топкое место. Жучкевіч, 14. валодаваць-дую-дд'еш-дду чым, 1. владеть какой-л. частью своего организма (рукой, ногой, языком и т.п.). Як пачалі біцца, дык зьбіў начыста, сусім ня можа НІЧЫМ валодаваць. Чы гіры нка Бы х.(Романов, 1— 3, 96). Хлопчык гукі ловіць хціва, ім валодуюць ЯНЫ. С. М узыка 203. 2. владеть чьей-л. речью, языком. Ён валодуе натай моваю. 3. владеть чем-л. движимым. валодаць-аю-аеш-ае, п о в е л.-а й -а й м а, несоверш. — валодаваць. Шсл. Ён не валодае ні рукамі, ні нагамі, — у сё адабрала яму. Ст. Не валодаеш рукамі? Кавыль: П ад зорамі 16. (Рукі) валодалі добра косою i цэпам у пуні. Ш вэд: С ьц еж кі, 14. Калі ласка, не парушайцеся — ня сусім валодаючы сабою, адным дыхам прамовіла Валя Камоцкая. К орзю к(К он адні, У -У І, 36). Ён сядзіць, а ў ім штось грае, нейкіх сьпеваў шум дзіўны, i няма ім канца-краю, ім валодаюць ЯНЫ. С. М узыка 66. Соверш