Беларуска-расійскі (вялікалітоўска-расійскі) слоўнік (1989). Я. Станкевіч

з а р ў м з а ц ц а 1 0 0 4 р ў п і ц ц а Нсл. Соверш. зарумзацца, (Нсл., 571), 1. поплакать чересчур. Дел. 250. Наша дзеўка зарумзалася. Дел. 2. Запачкаться слезами. Дел. 250. Соверш. дарумзацца—достигнуть чего-л., плача. Нсл. 142. Дарумзаешся ты ў мяне чагоколечы. Нсл. Соверш. разрумзацца—расплакаться. Нсл. 551. Разрумзаўся, як маленькі. Нсл. Прич. разрумзаны—запачканный от слёз. Нсл. 551. Разрумзаны від. Нсл. Деепр. ноет. вр. раЗруМЗауШЫСЯ. Ах, ЯК яно разрумзаўшыся! Соверш. узрумзацца —стать плакать продолжительно(сильно, С.), расплакаться более детски. Нсл. 55. Узрумзалася, бы па бацьку плача. Нсл. руно(руна, Ксл.)-нд, ср.—шерсть, снятая с одной овцы, Нсл. 568. овечья шерсть. Ксл. Па руне з двара даем у панскі скарб. Нсл. Харошае руно з гэтае ёркі. Асінаўка Выс. (Ксл.). Уменъш. рунцо-ца, предл.-цу—количество овечей шерсти с одной стрижки (одной овцы, С.)- Шел. У мяне ўсяго адно рунцо воўны. Крамяні Пух. (Шсл.). 2. пушистая зелень на засеянном поле. Нсл. 568. Руна у варуд НЯ мераюць. Послов. Нсл. рунець-ею-ееш-ее, несоверш.—о всходах засеянного хлеба: становиться пушистым. Жыта рунее. Нсл. На касъцёх там іх калгаснае рунее жыта. Падсонучны: Дыктатару. Соверш. абрунеЦЬ—стать ПуШИСТЫМ. Нсл. 352. Жыта абрунела. Нсл. Соверш. зарунёць, 1. стать пушистым. 2. перен. Дух надзеяй зарунеў. С. Музыка, 274. уруневаць-н/ое, несоверш.— оперяться зеленью, мгел. Соверш. урунець, о всходах: стать (совершенно, С.) пушистым. Нсл. 568. Жыта ўрунела добра. Нсл. руністы-тая-тае, 1. о пушистых животных: густошерстный, мохнатый. Нсл. 568. Руністы казёл, баран. Нсл. 2. о всходах хлеба: пушистый. Нсл. 568. Руністы ячмень. Нсл. Руністая пшонка. Тм. рунь-НІ; мн. ч.-ні-няў, ж.—ВСХОДЫ, МГсл. перье, листье зеленого на корне хлеба, Нсл. 568. озимые ВСХОДЫ. Ар.; Ксл.; Шсл.; НК.: Очерки, Но. 864. Добрая рунь парасла. Ст. А якая добрая рунь была ўвосень! Навікі Віц. (Ксл.). Рунь на жыце прыгожая. Нсл. Ад сухот п 'юцъ жытную рунь, адтапіўшы. Нсл. рупасьлівы, -вая-вае—заботливый(старательный, внимательный, С.)- Шсл. Рупасьлівы гаспадар ня ўпозьне свае сяўбы. Ст. рупасьць-ір, ж.—заботливость (старательность, С.)- Шсл. Рупасьці няма ў яго ані. Ст. рупата-аты-аце, ж.—заботливость, (Гсл., Нсл. 569) старательность, внимательность. Ня будзе пасьпеху ў рабоце, калірупаты няма. Нсл. рупата-аты-аце, ж.—забота, сосредоточенность мыслей на исполнении чегол.( на удовлетворении какой-л. потребности, С.)- МГсл. рупатлівасьць-ц/, ж.—рвение, усердие, старание. Мець рупатлівасьць ніколі ня шкодзе. Нсл. рупаТЛІВЫ-ЯЯ-яе—ЗабоТЛИВЫЙ, (Косіч 38; Нсл. 569) усердный, старательный. Другая рупатліва я(прилсжшя) баба садзіцца за прадзева — баба мала сьпіць ночы. Дел. 164. Рупатлівы чалядзін не чакае зацеву. Нсл. "Рупатлівым людзём цяжка каратаць даўгія ночы". Косіч 38. Рупатліваму гаспадару час дарагі. Нсл. рупе, безл и ч. Ксл., Пск., Тверск. (Даль), 1. беспокоит, заботит, Ар.; Ксл. беспокоит мысль, желание; хочется. Нсл. 568. Табе рупіць сказацъ. Нсл. Яму нішто нярупіць. Ст. 2. опасность беспокоит, очень думается, Нсл. 568. тревожит. Ксл. А імне ўсё рупіць, што майго доўга няма. Рыбчына Cip. (Ксл.). Вы гуляеце, а імне аб дварэ рупіць. Нел. С оверш. адрупіла, б езл и ч.—перестало хотеться, отпало желание. Нсл. 379. Дужа хацеў ехаць, а цяпер адрупіла табе. Нсл. Соверш. зарупе, прош. вр. зарупіла, безлич. —почувствуется потребность, Ар.; Нсл.; Дел. 249. приспичит. Шсл. Зарупіла табе ехаць у такую нягоду. Нсл. Зарупіла табе ізноў пабегчы на вуліцу. Ст. Соверш. Зрупіла, б езл и ч.—захотелось. Нсл. Яму зрупіла так борзда ехаць. Нсл. Соверш. перарупіла, безл ич.—перехотелось(перестало беспокоить, подмывать, С.)- Нсл. Яму ўжо перарупіла ехаць. Нсл. Соверш. прырупіла, б е зл и ч. — приспичило. Яму прырутла туды йсьці ў такое нягоднае надворё. Нсл. 568. Соверш. узрупіла, безлич. —внезапно(сильно, С.) захотелось. Нсл. Узрупіла табе ехаць сядні, заўтры паедзеш. Нсл. рупесьнік-//ся, п р е д л.- І к у, з в а т.- іч а, м. —заботник, Шсл. заботливый, старательный человек. Які зь яго рупесьнік, калі ён вечна сьпіць. Крамяні Пух. (Шсл.). рупесьлівы-вдя-вяе — рупасьлівы. Іг. рупіць-плю-піш-пе, несоверш., у каго, 1. беспокоить, (Растсл.) ПОНуЖДаТЬ, МГсл.; Нсл. 569. побуждать. Нашто табе яго рупіць? Як хоча, няхай сабе так i робе. Нават агоўтацца ей не дае, рупіць зьбірацца, капотку ўзьдзяе. Гарун: Варажба. 2. заботить. Імне рупіць твая доля. С. Музыка, 247. С оверш. парупІЦЬ—ПОбеСПОкоить, понудить(побудить, С.). Нсл. 569. Ты парупіў мяне так рана ўстаць. Нсл. рупіцца, Ксл., Пск., Тверск. (Даль)-ПЛЮСЯпішся, несоверш. проз каго-што, або аб чым, — беспокоиться, заботиться о чемЛ. Ар.; МГсл.; Нсл. 569; Ксл.; Шсл