Беларуска-расійскі (вялікалітоўска-расійскі) слоўнік (1989). Я. Станкевіч

р а з я в і ц ц а 9 8 3. р а з м а з г а т а ц ь паразявіць-яулю-яв/ш-вс, соверш.— поразинуть. Нсл. Чаго яны паразявіўшы раты стаяць? Нсл. Несоверш. разяўлиць-яю-яешяе; повел-яй-яйма—разевать. Шсл.; Ар. Не разяўляй рота, бо муха ўляціць. Ст. 2. презр.—закричать. Чаго ты разявіла свой рот? Нсл. 566. разивіцца-яўлюся-явішся, 1. напасть с браньню, закричать. Нсл. 566. Чаго ты разявіўся на мяне? Нсл. 2. о обуви: прорваться. Нсл. 566. Боты мае раЗЯвІЛІСЯ, ПІЦЬ ХОЧуЦЪ. Поговор. Нсл. 3. открыться, не стягиваясь. Нсл. 566. Мех разявіўся; трэба перавязаць. Нсл. раЗЯуЛЯЦЦа-ЯЮСЯ-ЯвШСЯ, 1. несоверш. к разявіцца 1,—кричать на кого, бранить (нападать с браньню, С.). Шсл. Што ты разяўляешся на дзяцё малое; яно яшчэ нічога не разумее. Ст. 2. несоверш. к разявіцца 2, 3. разяўлиць,—см. под разявіць. раздзог-аны-йгуь, — см. под дзогаць. раззыкацца,—см. под зыкаць. разжал-ены-щуя,—см. под жаліцца. разжыгацца,— см. под жыгаць. р азіц ь, ражу, разіш-зе; повел, разьразьма, несоверш., перех. 1. (раЗИТЬ, С.) поражать(производить сильное впечатпение, сильно удивлять, изумлять, С.). Нсл. 549. См. разіць. наразіць, со в ер ш.—раздражить, причитать неудовольствие. Нсл. 316. Непакоріасьцю сваею наражаеш, наразіў ты бацьку. Нсл. Н есоверш. нирлжаць-аю-аешае, п о в е л.- а й - а й м а —раздражать, причинять неудовольствие. Нсл. 316. См. наразіць. 2. оскоролять. Нсл. 549; Гсл. Гэтымі словамі ты дужа разіш, уразіў пана. Нсл. Соверш. уразіць, 1. оскорбить. Ня ведаю, чым я ўразіў сьвятара. Нсл. 663. См. разіць 2. Ср. ураз, уразны, уравьліва. 2. поразить, произвести сильное впечатление. ураЖОНЫ, прилаг. из деепр. наст. вр. 1. оскороленный. Нсл. 663. Так быў уражоны словамі ягонымі, што есьці ня ўзяў. Нсл. Деепр. наст. вр. ураж аны —поражённый сильным впечатлением. Васіль утаропіўся на Юлю, уражаны яе прыгажосьцяй. Макаёнак: Каб людзі ня журыліся. 2. оскоролённый. Дел. ураж эньне-ня, п р е д л. - Н Ю, мн. ч. - н і - н я ў —огорчение, оскороление. Нсл. 663. У р а ж э н ь н е в я л і к а е м а ю ад я г о. Нсл. Н е. уражаць- а ю - а е ш - а е, по в е л. - а й - а й м а —оскоролять. Н е ў р а ж а й па н а, б а ц ь к у. Нсл. 663. разіцца, ражуся, разішся, несоверш. оскороляться. Нсл. 549. Не разься, ня ўразься, паночку, за гэта мае слова! Нсл. уразіцца, соверш. 1. поразиться. Гэткія навіны(праз арышт сяброў) прывёз вучыцельцы Хаім за колькі дзён. Дзяўчына надта ўразілася, але ўцяміла, што марудзіць тут ня можна. Дзьве Душы, 134. 2. оскорбиться. Нсл. 549. Так уразіўся на яго, што й перад сьмерцю не хацеў дараваць. Нсл. 663. Што гэта ён ня йдзець — пэўне ўразіўся. Чашнікі (Ксл.). М н ого кр а т. уражацца—оскороляться. Нсл. 663. Няма за што табе ўражацца на мяне. Нсл. зразіцца, зражуся, зразішся, возвр., сов ер ш.—попасться впросак, Нсл. 549. (по своей оплошности или неосведомленности очутиться в невыгодном неприятном положении, С.). Зразіўся я, купіўшы гэтага каня. Нсл. надраж ацца, -аюся-аешся, н е с о в е р ш. —причинять досаду(делать что-л. на перекор, в досаду другим, С.). Нсл. 305. Досіць табе надражацца імне! Нсл. Шкому не надражайся. Тм. Валей змоўчыць, чымся надражацца. Нсл. 212(п од змоўчыць). Ср. наругацца. наразіцц а, с о в е р ш.—поподвергнуться раздражению или гневу чьему-л. Нсл. 316. Спраціўляючыся, ты наражаешея, нараЗІўся пану. Ср. наразьлівы. Н есоверш наражацца—подвергаться раздражению или гневу чьему-л. Нсл. 316. См. наразіцца. пры разіцца, с о в е р ш.—представиться, показаться. Нсл. 509. Табе можа прыразілася гэта, а гэтага ніколі ня было. Нсл. разком,—см. п од разам. разлог- о г у, п р е д л. - о з е, зват.-ожа, м.—овраг, Гсл. ОДИН ИЗ ВИДОВ оврага. Жучкевіч, 15. У с е ля сы п а а б н і к а л і, у с е ра з л о г і. ЗСД. 296. разложысты, - т а я - т а е —развесистый. Гсл. П р ы в я з а ў ( к а б ы л у) з а п о в ад д а р а З Л О Ж Ы С т а е в я р б ы. Гарэцкі: Песьні, 59. разлакціцца-/счуся— широко разложить локти. Ар. Я н а р а з л а к ц і л а с я н а ў в е сь с т о л. Ар. разлапат-аць-яччЯ'—ўсм. п од лапатаць. раз л у п-Гць- лены,—см. п од лупщь. разлуп-іушыся-іэдЯ'—ўсм- под лутцца. разлуч-аны-яць, — см. п од лучыць. разлучацца,—см. п од лучацца. раЗЛуЧНІК-/кя, п р е д л.- І к у, зват.-Іча, м. —старающийся сплетнями(не только сплетнями, С.) расторгнуть тесную связь любви или дружбы. Нсл. Ня слухай злых людзёў, яны разлучнікі нашы, разлучыць нас хочуць. Нсл. разлучніца-чы-чь*» ж. к ра з л у ч н і к. разлучыць,—см. п од л у ч ы ц ь. разлучыцца,—см. п од л у ч ы ц ц а. размова-вы, дат., п р ед л.-в е, ж. 1. разговор, мгел.; Нсл. 565; Гсл. 3 П а н а м Б о г а м р а з м о в у ч ы н і ш. Кіт. 5а2. Т в а ё н я р а з у м е л а в у х а л а в І ЦЬ р а З М О в у НІЦЫХ ЛОЗ. Кл.: Каліна 10. Р а з м о в ы в ё ў 3 ж ы т а м і. С. Музыка, 15. 2. беседа. МГсл. Сэрцы іхнія вялі мяж сабою размову. Ю. Жывіца(Прысьце, Но. 1). размовіць,—см. п од мовіць. размовіцца. см. п од мовіцца. размахаць,—см. п од махаць. размазголіць,—см. п од мазголіць. размазгатаць,—см. п од мазгатаць