Слоўнік беларускіх гаворак паўночна-заходняй Беларусі і яе пагранічча (1980). Том 2. Д-Л. Ю. Ф. Мацкевіч

культу сена. Старый Смільгіні Воран.З. Канцавая частка воза, спосаб укладкі воза. Я табе сено кладу на культу — гэто связь сама рагавая; культа — скручанае сено, яго ўкладаюць, штоб крапчэй дзяржалосё; сено трэба ўлажыць плотно: паложыцца пласт, патом заварачваецца, а тады кладзецца другі пласт сена i палучаецца сеясь — як кірпіч за кірпіч. Альхоўцы Лях. Класці на культу — вазы выкладваць па расах. Данілавічы Дзярж. Чатэры культы выкладалі па расах воза, як ложаць сено чі салому на вое. Мсцібава Ваўк. Падай мне на культу сена, бо культа выехала! Дакудава Лід. Класці сена на культу — раскладаць па вуслах. Масілавічы Сл. Культа— вое тырокі, кладуць па баках, а патом пасярэдзіне. Семежава Кап. Культа — кант в хуры сіна. Сіманавічы Драг. Кладзі на культу сено! В узлы на возе, накладзеносо сена, назывался культа. Лука Нараўк. Культа зылязла — раскідваецца вое. Альхоўцы Лях.; параўн. к у л ь т а I. КУЛЬША'ВЫ прым. Шырокі ў бёдрах. Якія культы ў яе здаровыя, культавая баба! Кураполле Паст. КУЛЫІІА'К I м. 1. Тое ж, што i к ў л ь ша I, 1. V За харотым мужыком трасець баба культаком — здаровая, сытая. Валынцы В.-Дзв. 2. Тое ж, што i куль ця. Культак астауся, а насі нет. Кураполле Паст. КУЛЬША'К П ж. 1. Тое ж, што i к ў л ь ша II, 1. Залажыў па культак, па культак займаў жытам. Граўжышкі Ашм. 2. Сцірта ў гумне. Пярэднія тарпы называюць культакі. Чатыры культакі бярэжныя налажыў сена. Жылі Іўеў. КУ'ЛЫИАЧКА ж. памянт. да к ў л ь ш а I, 3. Культачка курачыны. Жыдзевічы Іўеў. Паны культачкі зялёных жаб елі. Ахрэмаўцы Брасл. КУЛЫПАЧО'К м. Тое ж, што i к у л ы п а ч к а. Культачок у курыцы. Валынцы В.-Дзв. КУЛЬШЫ'СТЫ прым. Тое ж, што i к у л ь ш а в ы. Яна культыстая баба. Парэчча Гродз. КУЛЭТАЦЬ незак. экспр. Мыць, боўтаць. Што ты тут кулэсает у карэлай вадзе! Груздава Паст. КУЛЭТАЦЦА незак. экспр. Купацца, боўтацца. У сажалцы не нада кулэсацца! Груздава Паст. КУ'ЛЯ I ж:. Куля. Куля разсарала шчэль i ўбіла яе напавал. Темзы Шальч. Срэліў — i куля не папала ў ясо. Талейкі Швянч. Куля ў назе засела, як пастарэў, куля стала дакучаць. Парэчча Гродз. Яму адарвала морду куля. Альхоўцы Лях.; параўн. польск. kula тж'. КУ'ЛЯ II ж. 1. Тое ж, што i к ў л ь б а 2. Бязносі с куляй патоў. Старыя Смільгіні Воран. 2. Тое ж, што i к у ль б а к а 2. На заднім навоі была куля, ці кульбака, каторая дзяржала задні навой, каб не круціўся. Лука Нараўк. КУЛЯ' У выразе: Цаць куля — загінуць, прапасці. Калі