Слоўнік беларускіх гаворак паўночна-заходняй Беларусі і яе пагранічча (1980). Том 2. Д-Л. Ю. Ф. Мацкевіч

Янова Рас. У жарнах малолі зярно паранае. Граўжышкі Ашм. У жарнах прамеліш мукі. Старый Смільгіні Воран. Хлеб у жарнах малолі. Беняконі Воран. На жарнох малолі зерне. Кемялішкі Астр. Жорна папраў, кап добра малолі. Старое Сяло Зэльві Калісь жарнам малолі; колькі я змалола зерняF Малькуны Ігн. Колісь малолі ў жорнах. Дзяніскавічы Ганц. У нас самух былі жорна. Баброўнікі Гарад. 2. перан. Тое ж, што i ж а р о н к і. У пташак, у курэй, у гусей, у качак у жорнах камушкі i перамеляваюць зеркі. Ёдлавічы Брасл. Жорны — у пташак, у курэй. Лайпушкі Ігн. Жорны ў рачка есь. Лісна В.-Дзв. ЖОФСТКІ прым. Шорсткі. Віксва — жорсткая, на болотах расцець. Ракаўскія Швянч. ЖО'РТКА гл. ЖЭ'РДКА ЖО'РТОЧКА гл. ЖЭ'РДАЧКА ЖОФЦІ гл. ЖРАЦЬ ЖОРЦЬ гл. ЖРАЦЬ ЖО'СТКА прысл. Хутка. Жостка ходзя, не ўгонішся за ёю. Ухвала Круп. ЖО'УГАЦЬ гл. ЖА'УГАЦЬ ЖО'УКАЦЬ гл. ЖА'УГАЦЬ ЖОУКЛЯ'К гл. ЖАУТЛЯ'К ЖО'УКНУЦЬ незак. Тое ж, што i ж а л к н е ц ь. Зразу была добрая кукуруза, а цяпер жоўкніць. Аксакаўшчына Мін. ЖОУНА' гл. ЖАУНА' I ЖО'УТА прысл. Жоўтым колерам. Малачай жоўта цвіцець. Ракаўскія Швянч. ЖОУТА'ЧКА гл. ЖАУТА'ЧКА ЖО'УТЫ прым. Жоўты. Жоўта бувае сланіна. Парэчча Гродз. ЖОУТЫФ м. Toe ж, што i ж а ў с ц в і н е ц. На етуй прыстані жоўтыр — пясок жоўты. Поўбівала жоўтыр — так каціла ету воду. Вецярэвічы Пух. ЖО'УЦЕНЬКІ прым. памянш. да ж б ў т ы. Жоўценькія, харошыя бонды ядзём. Темзы Шальч. Пчэльны хлеб жоўценькі. Саланое Віл. Жоўценькі пясочак там. Грыкені Вільн. ЖОУЦЬ, ЖОЛЦЬ ж. Жоўць. Жоўць пры печані. Міратычы Карэл. Жоўць накапілася. Альхоўцы Лях. Разышлася жоўць na печані. Ялова Пруж. Жолць зліваюць у бутэлячку на лякарства. Старыя Трокі Трак.; параўн. польск. źołć тж'. ЖОУЧЛГВЫ прым. Чалавек, які многа п'е. Такі чалавек жоўчлівы, добрая жлукта. Вецярэвічы Пух. ЖРАБЕ'ЦЬ м. Жарабец. Жрабець у ворку [плацэнце] нараджаіца. Саланое Віл. ЖРА'КА ж. экспр. Ежа. Лезуць куры: давай i давай, кап ні выходзіла с-пад носу жрака. Мярэцкія Глыб