Слоўнік беларускай народнай фразеалогіі (1972). Е. С. Мяцельская, Я. М. Камароўскі

прадала па руп пятнаццаць. А цяпер бы я азалацілася, кап такую сьвіню мела! Там жа. От слыўкы крыху родят, алэ мусыть ходу на іх нэ будэ, пропадуть, будуть дэшэвые. Бот., Пін. р. ЕШ РАСПЕРАЖЫСЯ. Еш колькі хочаш. У нас, як пад гот, трускавак еш расперажыся. I ў Мінск тады возім, i дома здаём. Сав., Стаўб. р. Некалі пат сьвята напытлюяш пшаніцы, напячэш булак, еш расьперажыся. Там, жа. Цяпер дак еш расьперажыса, а то ж, бывала, німа свайго, галадай, купіць ні было за што i ні было дзе. Гр„ Слуц. р. Ш* /tv ЖАБА НА ЯЗЫКУ НЕ СПЯЧЭЦЦА ў к а го. Асудж. Хто-небудзь вёльмі балбатлівы, не ўмее трымаць сакрэты. Хіба ш ты не ведаеш той СтэпкіРГ Нашла каму сказаць! У яе жаба на языку не сьпячэцца. Абы што пачула, так i панясе па вёсцы. Міл., Мает. р., ЖАВАЦЬ ДЫ НЕ ВЫПЛЮНУЦЬ што. Карціць паведаміць пра што i страшнавата пачуць адмоўны адказ. Зайшлі сыны, пасадзіла я іх за стол. Выпілі, закусілі. А меныпы, ЖоржыК'Мой, усё неік гаворыць намёкам!, намікаіць тайк на нівесту. Я й здагадалася, але кажу: «Што ты жвеш да не выплюняш? Што ты хочаш сказаць да ні 'сьмелісься?»—«Мамачка, ты ня будзіш проціў, кал i я прывяду сваю нівесту?» Ульян., Сен. р. ЖАДАМ ЖАДАЦЬ. Вельмі моцна хацець. Да сьвякроў нявехны жадам жадала, такам чакала. Сал., Нясв. р. Сьвякроўка да нявехну да жадом жадала, у вішнёвом садочку хатку збудавала. Кук., Дзярж. р. ЖАЛОБНЫ СТОЛ. Бяседа ў памяць аб памёршым, памінкі. I Шагун з Аннай Сямёнаўнай, i Нікалай Сьцяпанавіч пашлі на жалобны стол, утраіх пашлі. Сав., Стаўб. р. Ішлі зь вячэры,. ж жалобнага стала зь ім, то казаў, ні магу, слабо здароўё, цяпер кавалём аДно, адмовіўся ад электразваршчыка. Там жа. Жалобны стол атправІлі, усе разышліся, адно тры кабеці асталіся, тыя, што памагалі. Гор., Стаўб. р. Купеця кіло пяць кілбас, мяса кіль колькі, яшчэ сяго-таго i адбудзеця жалобны стол. Там жа., ЖАЛОБУ НАСЩЬ. Гл. НАСІЦБ ЖАЛОБУ. ЖАРТАУ НЕ ПАЗНАЦЬ. Не мець пачуцця жарту