жанчына, надзьмутая, сярдзітая, стаяла ўбаку, падціснуўшы вусны. — Галоднай куме — хлеб наўме... — падала яна голас (Л.Левановіч. Па- плавок). [Гітлераўцы] думаюць, што завываннем сірэн у час бамбёжкі ім удасца ўздзейнічаць на псіхіку, запалохаць, застрашыць, падавіць волю абаронцаў нашай зямлі... Галоднай куме сыр наўме... (К.Кірэенка. З аповесці вайны). * Нават у сне Мікола бачыў ваду. Ён піў яе, гарачую, піў і ніяк не мог напіцца... — Праўду кажа прыказка: «Галоднай куме проса сніцца» (І.Но- вікаў. Тварам да небяспекі). — Насовіч: Галоднай куме хлеб наўме; Прыказкі: Галоднай куме пірагі наўме; Галоднай куме сала наўме. ГАЛОДНАМУ НЕ СПІЦЦА, КАЛІ ХЛЕБ СНІЦЦА. Чалавек не можа жыць спакойна, калі яго непакоіць, хвалюе што-н. — Хто гэта? Гэта вы? І не спіцца вам? — усміхнулася Bępa. — Галоднаму не спіцца, калі хлеб сніцца. Колькі ж вы тут наскрэблі [буракоў]? — пацікавіўся ён [Варанецкі] (І.Дуброўскі. Зямныя вузлы). — Прыказкі: Не спіцца, калі хлябсж сніцца. ГАЛОДНЫ І КАНЯ З КАПЫТАМІ З'ЕСЦЬ. Галодны чалавек надта пра- гны, ненасытны і непераборлівы. «Галодны і каня з капытамі з'есць». Ру- саковіч- Барысаўскі ўспомніў гэтую народную прымаўку, паглядаючы на Філістовіча-Слуцкага і яго «войска», якое малаціла і палёхкалася лыж- камі ў вядры з бульбяным супам (М. Паслядовіч. Па воўчых сцежках). — Федароўскі: Галодны з'еў бы каня з капытамі. ГАМАНІЦЬ ГАЛАВА НЕ БАЛІЦЬ. Крыўдныя словы не так і страшныя, іх можна сцярпець. Пастаяў Мікалай Іванавіч, паглядзеў на іх работу і кажа мне: «Гані ты іх, Карагод, з калгаса, брыдка глядзець...» Ну-ну, ду- маю, гаманіць галава не баліць: паглядзім, на што здатны... (В.Шырко. Сцяжына да людзей). — Насовіч: Гаманіць галава не баліць; Прыказкі: Гаманіць — не баліць. ГАНЧАР ГАРШКІ ЛЕПІЦЬ, А САМ У ЧАРАПКУ ЕСЦІ ВАРЫЦЬ. Той, хто робіць што-н. для іншых, не мае магчымасці зрабіць гэта для сябе. Сін.: Шавец заўсёды ходзіць без ботаў; Шавец у падзёртых ботах ходзіць. — Што, і вам даюць кватэры? — Даюць, а як жа! Ганчар гаршкі лепіць, а сам у чарапку варыць... так і мы. Зробім — і вам ад- дамо. А самі — у інтэрнаце звякуем; (У.Дамашэвіч. Камень з гары). — Федароўскі: Ганчар у чарапку есці варыць; Прыказкі: Ганчар гаршкі лепіць, а ў чарапку есці варыць. ГАРА З ГАРОЙ НЕ СХОДЗІЦЦА, А ЧАЛАВЕК З ЧАЛАВЕКАМ ЗАЎ- СЁДЫ. Гаворыцца пры нечаканай сустрэчы ці ростані на няпэўна доўгі час. Нічога, маці, сустрэнемся. Гapą з гарою не сходзіцца, а чалавек з чалавекам заўсёды (Ц.Гартны. Сокі цаліны). Гэта была яна. Тая самая Косцева знаёмая, з якой мы сустрэлася на праспекце. Я сумеўся і апус- ціў вочы: вось сапраўды гара з гарой не сходзіцца, а чалавек з чалаве- кам заўсёды (А.Крыга. Паўночны фарватэр). Як вы мяне знайшлі? Адрас з лістоў ведалі? Дык я ж нядąўнa перабраўся на новую гэтую са- мую кватэру... Выпадак. Ах, які ж выпадак! Гара з гарою не сходзіцца, а чалавек з чалавекам, калі суджана... (К.Чорны. Ідзі, ідзі). — Не пазна- яце, мама? Русакевічава дачка, тая, што ў Сібіры жыла... — Гара з га- рою не сходзіцца, а чалавек з чалавекам... Гэта меншая? Якраз як Тоня, маці (А.Жук. Праклятая любоў). — Яшчэ раз дзякую. Можа, сустрэ- немся яшчэ. — Няма за што дзякаваць, мілы чалавек, паслуга не- вялікая. А сустрэцца — не дзіва, гapa з гарой не сходзіцца... (І.Новікаў. Дарогі скрыжаваліся ў Мінску). Я не забуду тваёй дапамогі. І за сталяр- 52: